ورزش ایران در سوگی بزرگ فرو رفت؛ امامعلی حبیبی گودرزی، نخستین قهرمان طلایی ایران در بازی های المپیک و یکی از بزرگ ترین چهره های تاریخ کشتی جهان، دار فانی را وداع گفت. مردی که در روستای کوچک درزی کلا بابل متولد شد اما مسیر زندگی اش او را به بلندترین قله های ورزش جهان رساند.

کودکی در دل سختی ها

حبیبی در 5 خرداد 1310 در خانواده ای کشاورز در بابل دیده به جهان گشود. دوران کودکی او مانند بسیاری از فرزندان مازندران با کار سخت در شالیزارها و تلاش برای کمک به معیشت خانواده سپری شد. فقر، محدودیت ها و شرایط دشوار زندگی روستایی هرگز نتوانست روحیه او را در هم بشکند. درست برعکس، همین سختی ها باعث شد تا شخصیتی مقاوم و جنگنده در او شکل بگیرد. او بعدها بارها گفته بود که درس مبارزه را از زندگی آموخته ام .

آغاز درخشش در کشتی

مازندران، خاستگاه کشتی پهلوانی ایران، خیلی زود استعداد درخشان او را کشف کرد. حبیبی با حضور در میدان های محلی کشتی، چنان قدرت و سرعتی از خود نشان داد که خیلی زود مورد توجه مربیان قرار گرفت. او به تهران آمد تا زیر نظر مربیان ملی تمرین کند و مسیر قهرمانی را آغاز نماید.

نخستین طلای المپیک برای ایران

نقطه اوج زندگی ورزشی حبیبی در المپیک 1956 ملبورن رقم خورد. او در وزن 67 کیلوگرم آزاد به مصاف بهترین های جهان رفت و با اجرای فنون منحصر به فرد خود، تک تک رقبا را مغلوب کرد. روزی که او بر سکوی نخست ایستاد و پرچم ایران برای اولین بار در تاریخ المپیک به اهتزاز درآمد، نقطه عطفی برای ورزش ایران شد. این مدال طلا، ایران را وارد نقشه قهرمانان المپیک کرد و امید تازه ای در دل مردم دمید.

فتح جهان و آسیا

طلای المپیک پایان کار نبود؛ حبیبی به مسیر قهرمانی ادامه داد و افتخاراتی کم نظیر را برای کشور به ارمغان آورد:

طلای بازی های آسیایی 1958 در توکیو

قهرمانی جهان 1959 تهران، در حضور هزاران هوادار ایرانی

قهرمانی جهان 1961 یوکوهاما ژاپن

قهرمانی جهان 1962 تولدو آمریکا

او در سه وزن مختلف به مدال جهانی دست یافت؛ اتفاقی که نشان از توانایی بی نظیر و انعطاف پذیری فنی اش داشت.

فن حبیبی و جایگاه در تاریخ کشتی

امامعلی حبیبی نه تنها قهرمان بود، بلکه یک نابغه فنی نیز محسوب می شد. او فنونی را با قدرت و سرعتی اجرا می کرد که تماشاگران و کارشناسان حیرت زده می شدند. دو فن مشهور یک دست و یک پا و سر و ته یکی به امضای او تبدیل شد و فن دوم حتی در جهان به نام فن حبیبی ثبت گردید. همین ویژگی باعث شد که او به عنوان یکی از سریع ترین و فنی ترین کشتی گیران تاریخ شناخته شود. لقب پلنگ مازندران بهترین توصیف برای چابکی، قدرت و غرور ورزشی او بود.

بازنشستگی و ورود به عرصه سیاست

حبیبی در اوج قهرمانی، در سال های 1342 تا 1346 از دنیای کشتی کناره گرفت. اما زندگی او با بازنشستگی ورزشی پایان نیافت. مردم بابل او را به عنوان نماینده خود در مجلس شورای ملی برگزیدند. او در این دوران تلاش کرد تا صدای مردم دیارش باشد و نشان داد که یک قهرمان می تواند در عرصه های اجتماعی و سیاسی نیز اثرگذار باشد.

افتخارات جهانی و ماندگاری در حافظه تاریخ

سال ها پس از پایان دوران قهرمانی، نام امامعلی حبیبی همچنان زنده ماند. در سال 2013 میلادی، اتحادیه جهانی کشتی به پاس خدمات و افتخارات او، وی را به عضویت تالار مشاهیر کشتی جهان درآورد. این افتخار تنها به قهرمانانی داده می شود که اثری جاودانه در تاریخ ورزش بر جای گذاشته باشند.

روایت زندگی در کتاب سایه درختان گردو

زندگی او به قدری پر فراز و نشیب بود که نویسندگان و پژوهشگران دست به قلم شدند تا آن را ثبت کنند. کتاب سایه درختان گردو روایتی از زندگی این قهرمان بزرگ است؛ از کودکی در خاک مازندران، تا قهرمانی بر سکوی المپیک، و سپس حضور در سیاست. این کتاب نشان می دهد که چگونه یک نوجوان روستایی توانست به یکی از بزرگ ترین نام های ورزش جهان بدل شود.

وداع با پلنگ مازندران

امروز جامعه ورزش ایران و مردم مازندران در سوگ قهرمانی نشسته اند که فراتر از یک ورزشکار بود؛ او نماد اراده، تلاش، و غرور ملی بود. امامعلی حبیبی با افتخاراتش، تاریخ ورزش ایران را متحول کرد و الگوی نسل های بسیاری از کشتی گیران شد.

فراموش کردن او ممکن نیست. هر بار که نام ایران در میدان های جهانی با احترام برده می شود، باید به یاد آورد که نخستین گام های این احترام را امامعلی حبیبی برداشت؛ همان مردی که از دل شالیزارهای بابل برخاست و نام ایران را بر فراز المپیک نشاند.