فرارو- برخلاف تصور رایج که پیری را با کاهش شادی همراه می داند، بسیاری از افراد با افزایش سن به آرامش، رضایت و معنا دست می یابند و روابط و نگاهشان به زندگی عمیق تر می شود.

به نقل از وگ اوت، باور رایجی وجود دارد که پیری مساوی با افت اجتناب ناپذیر است؛ این که بهترین روزهای زندگی پیش تر گذشته و شادی با هر سال کمتر می شود. اما واقعیت این است که بسیاری نه با وجود افزایش سن، بلکه به واسطه آن شادتر می شوند. آنان آرامشی از خود ساطع می کنند که تقلیدشدنی نیست و حکمتی در رفتارشان دیده می شود که شتاب زدگی در آن جایی ندارد.

دکتر لورا کارستن سن ، مدیر مرکز طول عمر دانشگاه استنفورد، می گوید: پیری پیشرفت های چشمگیری به همراه دارد، افزایش دانش، تجربه و بهبود جنبه های عاطفی زندگی. بله، افراد مسن تر شادترند. آن ها حتی از افراد میانسال و جوان نیز شادتر هستند. این وضعیت تنها نتیجه خوش شانسی یا ژنتیک خوب نیست؛ بلکه حاصل عادت ها و شیوه های فکری مشخصی است که این افراد در طول زندگی پرورش داده اند. آن ها آموخته اند با روند پیری همراه شوند، نه این که با آن بجنگند.

با افزایش سن، افراد نسبت به مکالمات سطحی و دوستی های بی مایه کم حوصله تر می شوند. دلیل این امر روشن است: انسان با گذر زمان در انتخاب محل سرمایه گذاری انرژی عاطفی خود گزینشی تر عمل می کند. نیاز آزاردهنده به جلب رضایت همگان، که در سال های جوانی بخش بزرگی از وقت و انرژی را می بلعد، به تدریج رنگ می بازد. در این مرحله، افراد تنها روی روابطی سرمایه گذاری می کنند که برایشان معنا دارد. این تغییر به معنای گوشه گیری نیست، بلکه شناخت این حقیقت است که جلب رضایت همه، در نهایت هیچ کس را، حتی خود فرد، راضی نمی کند. نتیجه این رویکرد، مکالمات عمیق تر، خنده های واقعی تر و دوستی هایی است که نیرو می بخشند نه این که انرژی را بگیرند.

بی خوابی های ناشی از نگرانی درباره نظر رییس یا تحلیل بیش از حد یک پیام کوتاه مبهم، در سنین بالاتر کم تر رخ می دهد. افراد شادتر با افزایش سن توانایی تشخیص میان امور قابل کنترل و غیرقابل کنترل را به دست می آورند. این نگرش به معنای تسلیم شدن نیست، بلکه نوعی مدیریت استراتژیک انرژی است. آن ها آموخته اند که نگرانی درباره انتخاب های شغلی فرزند بزرگسال یا رویدادهای سیاسی دور از دسترس، تنها اتلاف ذهن و نیروست. سال ها تلاش بی ثمر برای تغییر امور غیرقابل تغییر، در نهایت به این درک می انجامد که آرامش حاصل از رها کردن، بسیار ارزشمندتر از توهم کنترل است. انرژی ذخیره شده در این فرایند، صرف موضوعاتی می شود که واقعاً اهمیت دارند و قابلیت اثرگذاری دارند.

برای بسیاری، بازنشستگی یا کنار گذاشتن یک شغل طولانی مدت، به معنای بحران هویت است. اما افرادی که با افزایش سن شادتر می شوند، به جای افسوس، منابع جدیدی برای معنا پیدا می کنند. این معنا می تواند در قالب راهنمایی جوان ترها، فعالیت های داوطلبانه، یا پیگیری رویاهای قدیمی مانند نوشتن کتاب باشد. نکته مهم این است که ارزشمندی آن ها دیگر به سمت شغلی یا میزان درآمد گره نخورده است. این تغییر، حس آزادی به همراه دارد و به آن ها اجازه می دهد خود را نه بر اساس گذشته، بلکه بر اساس ظرفیت های آینده تعریف کنند.

با گذشت سال ها، نیاز به تقویم اجتماعی شلوغ برای احساس ارزشمندی کم رنگ می شود. این افراد درک کرده اند که تنهایی به معنای نبود همراه نیست، بلکه حاصل فقدان ارتباط معنادار است. ترجیح آن ها گذراندن یک شام آرام با دوست صمیمی است تا حضور در مهمانی شلوغی که کسی آن ها را عمیق نمی شناسد. این انتخاب به ایجاد شبکه ای کوچک اما مستحکم از روابط واقعی منجر می شود. کسانی که در لحظات مهم حضور دارند و درک متقابل واقعی وجود دارد.

شادترین افراد مسن، دست از تلاش برای تبدیل شدن به نسخه ای دیگر برداشته اند. آن ها در پی آن نیستند که تصویری از باید های دوران جوانی را زنده کنند. این رویکرد به معنای توقف رشد نیست، بلکه رهایی از عذرخواهی برای ماهیت واقعی خود است. درون گراها دیگر خود را مجبور به حضور در رویدادهای شلوغ نمی کنند. افراد خلاق از وانمود کردن به تمایل به مسیرهای مرسوم کاری دست می کشند. دوستداران خلوت، به جای احساس گناه بابت نرفتن به مهمانی، از شب های آرام لذت می برند. پذیرش این که چه کسی هستید، آرامشی عمیق به همراه دارد و باعث می شود فرصت ها و افراد مناسب به سمت شما بیایند.

واقعیت این است که تراژدی واقعی در پیری نیست، بلکه در صرف سال های جوانی به نگرانی درباره آینده و غفلت از پرورش عادت هایی نهفته است که می توانند کیفیت زندگی را دگرگون کنند. پیری به تنهایی تضمینی برای شادی نیست، اما چشم اندازی که به همراه دارد، می تواند جادویی باشد. مهم تر از همه این که هر کسی، در هر سن، می تواند از همین امروز آغاز کند و این نگاه را در زندگی اش پرورش دهد.