فرارو- مهدی دهقان؛ با بالا رفتن آمار دیابت در ایران، آیا وقت آن نرسیده است که حالا فکری به حال عامل این اتفاق بکنیم؟ منظورم این است که زبان فارسی را که به شهادت بسیاری از سخنورانش ثابت شده شکر است، گذاشته اید ول ول توی هر کوی و برزنی می پلکد که چه؟

به گزارش فرارو، باور کنید بنده خیر و صلاح جامعه را می خواهم و گر نه خود من به شخصه، هم دو خط انگلیسی بلدم و هم به تازگی زبان فرانسه را شروع کرده ام. هر وقت که قند خونم بزند بالا، درجا دو سه تا جمله فرانسوی می زنم تنگش و یک جوری سر و ته قضیه را هم می آورم. اما امان از این زبان فارسی آقا جان، فکری به حال زبان فارسی کنید.

اگر این عبارت محمدعلی جمالزاده را که فارسی شکر است جدی بگیریم، با یک جستجوی ساده می فهمیم که ایرانیان از مدت ها پیش در حال تجارت قند و شکر بوده اند. به عنوان مثال حضرت حافظ از جمله تاجران قند و شکر به بنگاله بوده است؛ گواه مطلب هم همان که خود خواجه فرموده که:

شکرشکن شوند همه طوطیان هند

زین قند پارسی که به بنگاله می رود

بیهوده نیست که آمار دیابت در ایران این همه بالاست. آخرین گزارش ها می گویند 14.2 درصد از افراد بالغ در ایران به دیابت و 24.8 درصد از افراد به پیش دیابت مبتلا هستند.

جالب اینجاست که خواجه شیراز خودش تاجر قند بود، ولی قند نمی خورد. اصلا و ابدا! شما بگو یک ذره! گواه مطلب هم همان که خودش می فرماید که:

از چاشنی قند مگو هیچ و ز شِکَّر

بیهوده نیست که حافظ را اول رند عالم می دانند عده ای. بفروش، ولی مصرف نکن! این است شعار خواجه شیراز؛ که البته بعدها این شعار دهان به دهان گشت و وارد پارک ها شد و هر خرده فروشنده ای تکرار کرد و لوث شد؛ بگذریم.

شاید برای شما عجیب باشد که آمار دیابت تا این حد در ایران بالاست، اما بنده به عنوان یک فارس زبان، با علم بر اینکه فارسی شکر است، اصلا تعجب نمی کنم. نمی شود که آدمیزاد صبح تا شب شکر بخورد و دیابت نگیرد که.

از طرفی شاید فکر کنید که پیشگیری از دیابت در ایران وظیفه وزارت بهداشت و امثالهم است، اما سخت در اشتباهید. پیشگیری از دیابت فقط و فقط کار فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی است و بس. یعنی چه؟ یعنی جاده پیشگیری از ابتلا به دیابت، از تخته کردن در فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی عبور می کند و تمام.

یعنی چه آقااااا؟ زبان فارسی همینجوری کم شیرین است که شما هم دارید شیرین ترش می کنید؟ جمع کنید کاسه کوزه تان را بابا جان.

بیایید منطقی باشیم. معادله ساده تر از این حرف هاست. آقاااااااا، مگر فارسی شکر نیست؟ مگر شکر برای سلامتی ضرر ندارد؟ خب کمتر شکر بخوریم. چطور؟ عرض می کنم.

چرا به جای باشد نگوییم اوکی ؟ با این کار هم آغوشمان را به روی فرهنگ های دیگر باز کرده ایم، هم یکی دو واحد از قند مصرفی روزانه را کمتر کرده ایم. قند کمتر، دیابت کمتر، زندگی بهتر.

حرف مرا باور ندارید؟ حرف ملک الشعرا بهار را چطور؟ همین آقای ملک الشعرا هم می فرماید:

آن خون این خورد ز ره پلتیک

این جان آن کند به ره یاسا

دیدید؟ باز هم مثال بیاورم؟ ایرج میرزا را قبول دارید؟

اندر این دایره یک آدم نیست

پرسنل نیز به آن منعم نیست

یا

هی نشستم به مناعت پس میز

هی تپاندم دوسیه لای شمیز

برعکس حافظ که از تجار قند بود، بنده به شدت معتقدم که سعدی از زخم خورده های همین قند و قندبازی های زبان فارسی است. گواه مطلب را هم از فرموده های خود شیخ اجل بیرون کشیده ام:

وبال است دادن به رنجور قند

که داروی تلخش بود سودمند

چرا بین سعدی و حافظ فرق می گذارید؟ هر دو شیرازی، هر دو شاعر، هر دو بزرگ، یکی مخالف قند و یکی تاجر آن.

بعد اصلا از این ها گذشته، زبان فارسی دیگر مُد نیست. یعنی شما پایتان را که از ایران و تاجیکستان و افغانستان و چند تا کشور بی کلاس اینطوری که بیرون بگذارید، محال است کسی را ببینید که فارسی حرف بزند.

وقتی می شود خیلی ساده و روان و باکلاس گفت اینسِکیور چرا خودمان را زحمت بدهیم و بگوییم ناامن ؟ به جان شما هنوز پانصد کلمه هم ننوشته ام و احساس می کنم قند خونم در حال بالا رفتن است. دیس ایز وِری وِری سخت اَکشِلی.