فرارو- قسمت دوم فیلم هیچ کس با ترکیبی از اکشن خشن، کمدی سیاه و نقش آفرینی پرانرژی بازیگران، داستان تعطیلات خانوادگی هاچ را روایت می کند که به رویارویی مرگبار با مافیای محلی بدل می شود.

به نقل از هالیود ریپورتر، کارگردان اندونزیایی، تیمو تجاهجانتو، در این دنباله از فیلم اکشن موفق و غیرمنتظره سال 2021، جایگزین ایلیا نایشولر شده است تا داستان مردی عادی اما با گذشته ای مرگبار را ادامه دهد؛ مردی که در ظاهر پدر یک خانواده معمولی است، اما در واقع یک آدمکش حرفه ای با مهارت های ویژه به شمار می رود. این خانواده، همانند بسیاری از خانواده ها، مشکلات خود را دارند؛ هاچ (باب ادنکرک) و همسرش بکا (کانی نیلسن) در حال فاصله گرفتن از یکدیگرند، عمدتاً به دلیل اینکه هاچ مجبور است برای پرداخت بدهی های سنگین، بیش از حد کار کند. فرزندانشان، برَدی (گیج مونرو) و سَمی (پیزلی کادوراث) نیز احساس می کنند نادیده گرفته می شوند.

در ظاهر، همه چیز عادی به نظر می رسد، اما حقیقت این است که هاچ 30 میلیون دلار به مافیای روس بدهکار است؛ آن هم پس از اشتباهی بزرگ در فیلم اول که به سوزاندن پول هایشان ختم شد. این آدمکش خسته، پس از یک مأموریت که در صحنه افتتاحیه شلوغ و پراغراق فیلم به طرز فاجعه باری پیش می رود، بیش از همیشه به استراحت نیاز دارد. در این سکانس، او نه با یک، بلکه با سه گروه مرگبار از دشمنان رودررو می شود. هاچ تصمیم می گیرد به یک تعطیلات خانوادگی برود و مقصد را جایی انتخاب می کند که خاطرات خوبی از کودکی دارد: شهر تفریحی پلامرویل با شهربازی معروفش. او حتی پدر سالخورده اش (کریستوفر لوید) را از خانه سالمندان برمی دارد تا همه با هم راهی شوند. اما اگر هیچ کس اول را دیده باشید، می دانید که آرامش و تفریح بی دردسر هرگز برای هاچ مقدر نیست.

یکی از جذابیت های قسمت اول، کشف تدریجی این واقعیت بود که شخصیت اصلی، با ظاهر یک مرد میانسال آرام، در واقع یک جنگجوی بی رحم و توانمند است که می تواند گروهی از مردان مسلح و جوان تر از خود را شکست دهد. این عنصر غافلگیری، در قسمت دوم تا حدی از بین رفته، اما فیلمنامه نویسان، دریک کولستاد و آرون رابین، با طرحی ساده اما هوشمندانه، همچنان سرگرمی زیادی خلق کرده اند. به هرحال، چه کسی با آرزوی گذراندن یک تعطیلات خانوادگی ساده که ناگهان با مشکلات کاری به هم می ریزد، بیگانه است؟

داستان با یک اتفاق کوچک آغاز می شود؛ مشاجره ای در سالن بازی های ویدئویی میان برَدی و پسری دیگر که او را به تلاش برای جلب توجه نامزدش متهم می کند. درگیری بالا می گیرد و یک نگهبان بیش ازحد خشن، به اشتباه به سر دختر کوچک هاچ ضربه می زند. هاچ خانواده اش را از محل خارج می کند، اما به بهانه جا گذاشتن تلفن همراهش بازمی گردد تا به معنای واقعی کلمه با کارکنان سالن تسویه حساب کند. این ماجرا باعث خشم کلانتر تندخو و قلدر شهر (کالین هنکس، در نقشی متفاوت از کلیشه هایش) و مالک فاسد شهربازی (جان اورتیز) می شود که تصمیم می گیرند از این پدر خانواده دردسرساز انتقام بگیرند.

درست همین جاست که ماجرا به اوج می رسد؛ هاچ می فهمد که این شهر، مرکز عملیات یک رییس جنایتکار زن به نام لِندینا (با بازی لذت بخش و اغراق آمیز شارون استون) است؛ زنی روان پریش که صاحب یک کازینو است و مجازات تقلب در آن، مرگ است. مجازاتی که او شخصاً اجرا می کند. تجاهجانتو، کارگردان آثاری چون باشد که شیطان تو را ببرد و شب به سراغ ما می آید ، در این دنباله با مهارتی چشمگیر صحنه های خشونت بار و طنزآمیز را در هم می آمیزد و ترکیب منحصربه فرد این مجموعه را به بهترین شکل بازآفرینی می کند. تیم بدلکاری و طراحان مبارزه نیز شایسته تحسین اند.

باب ادنکرک نیز با حضورش، نه تنها به عنوان یک ستاره اکشن غیرمنتظره در سنین بالاتر از معمول، بلکه با نمایش آمادگی بدنی چشمگیر در صحنه های مبارزه پیچیده، مخاطب را شگفت زده می کند. بخش زیادی از جذابیت فیلم، ناشی از تضاد میان ظاهر آرام و رفتار ناگهانی خشونت آمیز هاچ است؛ او هر شیء معمولی اطرافش را به یک سلاح مرگبار تبدیل می کند. کمتر بازیگری را می توان یافت که بتواند هم نقش یک فروشنده املاک درمانده و هم یک ماشین کشتار کارآزموده باشد.

البته باید اذعان کرد که فرمول فیلم در طول مدت زمانش کمی تکراری می شود، به خصوص در نبرد نهایی که هرچند خوش ساخت و پرهیجان است، اما حس آشنایی دارد. در این سکانس، هاچ به همراه پدر سالخورده و برادرخوانده اش هری (آر.زی.اِی)، در شهربازی پر از تله با افراد مسلح لندینا مبارزه می کنند. با این حال، سرعت بالای روایت (فیلم تنها 89 دقیقه زمان دارد) باعث می شود مخاطب بدون احساس خستگی، تا پایان همراه باشد. در طول مسیر، صحنه های اکشن تماشایی و شوخ طبعی خشک و گزنده به اندازه ای زیاد است که فیلم را به اثری سرگرم کننده بدل می کند. همان طور که هاچ خسته در جایی از فیلم می گوید: پلامرویل به اندازه ای که در خاطرم بود، دوستانه نیست.

این گفته برای نقش آفرینی شارون استون بیش از همه صدق می کند. او در نقش یک ضدقهرمان زن شبیه به کروئلا دویل، آشکارا از بازی اش لذت می برد و حتی در صحنه ای، نوعی رقص شیطانی اجرا می کند. بازی او در این فیلم ظریف و کم اغراق نیست و البته نیازی هم نیست؛ چون در دنیای هیچ کس ، اغراق و بی پروایی بخشی از لذت تماشا است.