فرارو- ناصرالدین شاه در شعبان و رمضان سال 1287 ق (1870 میلادی) به عتبات سفر کرد. او خود سفرنامه ای درباره این سفر از خود به یادگار گذاشت و همچنین از عکاس خود، رضا عکاسباشی خواست تا از لحظه لحظه این سفر عکاسی کند.

به گزارش فرارو، از جمله عکس های جالب توجهی که رضا عکاسباشی در این سفر به ثبت رساند، افراد و اشخاصی بودند که در عراق سمت هایی مربوط به عتبات را در اختیار داشتند که عکس زیر مربوط به سید حسین آل رضوی کلیددار حرم عباس (ع) در سال 1287 قمری است.

عکس های رضا عباسی اطلاعات زیادی از این افراد بجز سمت آنها در اختیار ما قرار نمی دهد اما گزارش یک روحانی از این سفر ناصرالدین شاه اسم برخی از این افراد از جمله کلیددار حرم حضرت عباس (ع) را در اختیار ما قرار می دهد.

این گزارش به قلم یکی از علمای کربلا با نام آیت الله سید محمد حسین شهرستانی (م 1315ق) است. زمانی که ناصرالدین شاه در سال 1287 به زیارت عتبات آمد، نویسنده که خود از جمله مستقبلین از وی در مسیب، در مسیر نجف به کربلا بوده، شرحی از سفر او نوشته است.

از جمله حوادث سال 1287 این است که سلطان عادل ناصر الدین شاه، عزم زیارت امام حسین علیه السلام را کرد. در این باره از سلطان عبدالعزیز عثمانی اجازه گرفته شد، و او اجازه داد. آنگاه شاه حرکت کرده، با رجال و سپاه آمد تا در کرمانشاه توقف کرد. اهالی کرمانشاه در حالی که از والی خود عمادالدوله علی قلی میرزا شاکی بودند، برسر راهش درآمدند. وی به آنان وعده داد که پس از بازگشت از سفر او را عزل کند. ناصرالدین شاه، بخشی از اسباب و سپاه را در آنجا گذاشت و همراه شماره اندکی از سپاه، و تعداد زیادی از حرم و خدم با اسباب و اثاثیه سلطنتی و شماری از ارکان دولت مانند وزیر و دبیر و ... راهی زیارت (عتبات) شد. والی بغداد مدحت پاشا و کامل پاشا از طرف سلطان عبدالعزیز تا خانقین آمده، در آنجا از وی استقبال کردند. سپس او را وارد بغداد کرده، برای سپاه، پلی در انتهای بغداد قدیم قرار داده، و شاه را در قصری بلندمرتبه و زیبا که به احترام او تعمیر [ساخته] شده بود، اقامت دادند. برای او یک کشتی بخار نیز جهت رفت و آمد از شط قرار دادند و از همانجا و با همان کشتی وی دو مرتبه به زیارت سلمان فارسی به مدائن رفت. [یک بار در آخر شعبان بوده و ناصرالدین شاه شرح آن را که اتفاقا خطرناک هم بوده، نوشته است: شهریار جاده ها، ص 99 به بعد].

گفته می شود که وقتی به ایوان مدائن نگریست، به ارکان دولتی که همراهش بودند گفت: به نظر شما من عادل تر هستم یا انوشیروان؟ آنها گفتند: شما. شاه گفت: می دانم این را زبانی می گویید. با این حال، حق به زبان شما جاری شده است. برای این که کسری، وزیری چون بوذرجمهر داشت، و ارکان دولت وی همه از حکما و ادبا، و افرادی بودند که صلاح رعیت را می خواستند، برای همین، شهرت به عدالت داشت. اما من تمام خدم و حشمم، یا ظالمانی هستند که به حشر و نشر باور ندارند، یا صوفی و ملحد و نمّام و شراب خوار و کبوتر باز هستند، با این حال شهرت به عدل و انصاف دارم. پس من عادل تر و عادل ترم. [ظاهرا این گزارش در سفرنامه شاه نیامده است].

سپس شاه از بغداد به کربلا رفت تا آن که روز سه شنبه پنجم رمضان [1287]در مسیّب فرود آمد. در آنجا شماری از علما و خدام حرم، از او استقبال کردند. از جمله سید سند حجت الاسلام حاج میرزا علی نقی طباطبایی، شیخ فرید شیخ زین العابدین مازندرانی، شیخ صفی شیخ محمد رضا نجفی، سید سند میرزا صالح شهرستانی و شماری از طلاب و سادات که حدود چهل نفر می شدند. همین طور سید حسین آل رضوی کلیددار حرم عباس (ع). من هم در زمره آنها بودم و به امر پدرم همراهی کرده بودم.