فرارو- مهدی دهقان؛ کبری امین سعیدی با نام هنری شهرزاد، بازیگر و شاعر و نویسنده و کارگردان ایرانی بود. او در سینمای پیش از انقلاب با بازیگران و کارگردانان بزرگ زیادی همکاری کرده بود.

به گزارش فرارو، شهرزاد، در سال 1329 در تهران متولد شد. روزگار کودکی خود را در فقر گذارند و در سنین نوجوانی در خیابان لاله زار مشغول به کار شد. رفته رفته وارد دنیای تئاتر و پس از آن سینما شد. اولین فیلم مهم شهرزاد، فیلم قیصر به کارگردانی مسعود کیمیایی بود که در آن با بهروز وثوقی همبازی شد.

شهرزاد در 27 مرداد 1404 در حالی که از تنهایی و فقر مالی رنج می برد دار فانی را وداع گفت.

شهرزاد پس از ورود به سینما، نقش های کوتاهی را به عهده گرفت. رفته رفته نقش های مهم تر نیز به او پیشنهاد داده شد و با حضور در فیلم قیصر، برای بسیاری از دوستداران سینما به چهره ای شناخته شده تبدیل شد.

در ادامه با بازی در فیلم های کارگردانانی مانند امیر نادری و کامران شیردل و... به شهرت بیشتری رسید.

شهرزاد، رفته رفته رو به فیلم سازی آورد. او از اولین کارگردانان زن تاریخ سینمای ایران بود. بعد از ساخت چند فیلم کوتاه، فیلم بلندی به نام مریم و مانی را با تهیه کنندگی پوری بنایی ساخت. فیلم مریم و مانی از اولین فیلم های تاریخ سینمای ایران با قهرمان زن بود.

در همان سال ها داستان های کوتاه و اشعار شهرزاد نیز در انتشارات و مجله های متفاوتی به چاپ رسید.

شهرزاد، بعد از انقلاب به ناگاه ناپدید شد. سال 1364 در حالی که تقریبا همه چیزش را از دست داده بود، به آلمان رفت و به مدت هفت سال در آلمان زندگی کرد.

در بخشی از مستند شهرزاد که مهران زینت بخش ساخته است، شهرزاد دلیل برگشتنش به ایران را نداشتن تاب و توان دوری از ایران می داند. او ضمن اشاره به ناراحتی های روحی ای که برایش پیش آمده بود، می گوید: دکترم گفت درد تو درد وطنه!

به هر حال شهرزاد پس از هفت سال به ایران برگشت. پس از بازگشت به ایران، به دلیل فقر مالی مجبور بود در شهرهای مختلفی زندگی کند. او مدتی در شمال ایران، مدتی درکرمان، طبس و روستاهای اطراف شهرهای گوناگون ایران زندگی کرد.

در بخش هایی از مستند شهرزاد، همایون ارشادی برای لحظاتی با او گفتگو می کند. ارشادی، در حالی که شهرزاد از اتفاقاتی که در طول سالیان برایش افتاده حرف می زند، او را بابت منفعل بودن نقد می کند. ارشادی از شهرزاد می خواهد که به جای اعتراض کردن، به کارهای دیگری مشغول شود.

در بخشی از این گفتگو ارشادی می گوید: آقای کریمی هم بعد از انقلاب حق کارکردن نداشت، اما فکرش کار کرد و رفت کارهای دیگری کرد.

شهرزاد پاسخ می دهد: ما گلدوزی کردیم، خیاطی کردیم، فروشندگی کردیم و... دخل و خرجمان با هم نمی خورد و مجبور بودیم تهران را ترک کنیم.

گذشته از تمام این ها، آیا در طول این سالیان، کسی نباید پیگیر زندگی افرادی می شد که روزگاری در سینمای ایران زحمت کشیده اند؟ آن هم هنرمندی مانند شهرزاد که به هر حال از اولین کارگردانان زن سینمای ایران بود. زنی که آجرآجر خودش را ساخته بود. زنی که از دل فقر در لاله زار راهی برای خودش پیدا کرده و تبدیل به یکی از اولین کارگردانان زن تاریخ سینمای ایران شده بود؛ شاعر بود، نویسنده بود، بازیگری هم می کرد.

در روزگاری که صحنه های تئاتر و پرده های سینمای این مملکت جولانگاه بدنسازها و خواننده های پاپ و مدل ها و انواع افراد بی ربط به سینما و تئاتر است، چه می شد اگر گوشه ای هم برای زنی تنها با آن همه درد و استعداد کنار گذاشته می شد؟

چرا هیچکس از شهرزاد سراغی نگرفت؟ زنی که با وجود آن همه درماندگی و تنهایی باز هم تاب دوری از وطنش را نداشت. زنی که دردش درد وطن بود .