وحید محمود قره باغ؛ امپراتوری ساسانی، نامی شناخته شده خصوصا برای علاقه مندان به تاریخ است؛ سلسله ای که نام خود را از ساسان موبد بزرگ فارس که از اجداد شاهان ساسانی بود گرفته است. قدرتی که بیش از چهار سده، بخش وسیعی از جهان کهن را تحت حکومت خود درآورد. این سلسله با شعار اتحاد دینی کشور پا به عرصه قدرت گذاشت و توانست امپراتوری اشکانیان را از صحنه قدرت کنار بزند و در ادامه حتی موفق به شکست امپراتوری روم نیز شد. گفتنی است بر خلاف اشکانیان که به صورت ایالتی و فدرال اداره می شد، در سلسله ساسانی قدرت متمرکز معیار بود. از شاهان مقتدر این عصر می توان به شاپور اول، شاپور دوم و البته خسرو پرویز اشاره کرد.

امپراتوری ساسانی به همان اندازه که با هم پیمانان خود برخورد دوستانه و منعطفی داشت در مقابل دشمنان و خصوصا خائنین، سیاست سخت و دردناکی را پی می گرفت تا بدانجا که حتی برخی شخصیت های عصر ساسانی همچون مانی و مزدک نیز از این موارد بی نصیب نماندند. به عبارتی این قدرت، غالبا سیاست انعطاف و یا به عبارتی کج دار و مریز را برای حکومت صلاح نمی دانست. ناگفته نماند پس از کشتار شاهزادگان بزرگ توسط شیرویه، این سلسله دیگر هیچ گاه نتوانست به عنوان یک قدرت مهم، حکومت کند.

از سویی و با اینکه در زمان ساسانیان و به دلایل مختلف از جمله مسائل دولتی و البته دینی، شکنجه های سخت متداول بوده ولی در این بین یکی از شکنجه ها معروفیت بیشتری داشته است. نُه مرگ، شکنجه ای بود که برای افراد خاص در نظر گرفته می شد؛ بدین صورت که شخص در چندین مرتبه شکنجه و در نهایت کشته می شد. در حقیقت عدد نُه اشاره به مراحل این مجازات دارد؛ ضمن این که اجساد اعدام شدگان نیز به خاک سپرده نمی شد و به طرق دیگر از بین می رفت. در برخی از اسناد به جا مانده، خائنین به کشور و همچنین جادوگران مشمول این گونه مرگ می شدند. بله، بشر و قدرت ها در طول تاریخ سیاست های متفاوتی را در قبال مخالفین و دشمنان پیش گرفته اند؛ از سیاست های نرم تا برخورد های خونین که بر صفحات تاریخ نقش بسته است.