تحلیل جدید دانشمندان نشان می دهد که قاره های زمین با سرعتی بی سابقه درحال ازدست دادن آب شیرین خود هستند و این پدیده اکنون بیش از ذوب شدن صفحات یخی، به بالا آمدن سطح آب دریاها منجر می شود. این پژوهش هشدار می دهد که به دلیل تغییرات اقلیمی و برداشت بی رویه آب های زیرزمینی توسط انسان، باید برای آینده ای بسیار خشک تر آماده شویم.

به گزارش دیجیاتو به نقلل از ScienceAlert، محققان دانشگاه ایالتی آریزونا با استفاده از داده های ماهواره ای بیست ساله ناسا، تصویری دقیق از تغییرات ذخایر آب در خشکی های زمین از سال 2002 به بعد ترسیم کرده اند. یافته های آن ها بسیار نگران کننده است: روند خشک شدن مناطق خشک، سرعتی بیشتر از روند مرطوب شدن مناطق پرآب دارد. علاوه براین، مساحت مناطقی که دچار خشکی می شوند، سالانه به اندازه دو برابر ایالت کالیفرنیا افزایش می یابد. این بحران بسیار جدی است چون درحال حاضر 75 درصد از جمعیت جهان در کشورهایی زندگی می کنند که با سرعت فزاینده ای آب شیرین خود را از دست می دهند.

این آب های از دست رفته، که شامل آب های سطحی مانند رودخانه ها و دریاچه ها و همچنین آب های زیرزمینی در سفره های عمیق می شود، عمدتاً به اقیانوس ها سرازیر شده اند. این جابه جایی عظیم آب، دلیل اصلی خشکی قاره ها و از سویی بالاآمدن سطح آب دریاهاست.

میزان کاهش یا افزایش ذخیره ی آب زمینی در کشورهای مختلف در بازه زمانی 2003 تا 2024 (واحد: سانتی متر در سال)

این مطالعه نشان می دهد که بخش بزرگی از این کاهش آب در مناطقی با عرض جغرافیایی بالا مانند کانادا و روسیه رخ می دهد که احتمالاً به دلیل ذوب شدن یخ ها و خاک های منجمد دائمی (Permafrost) است.

اما در قاره هایی که فاقد یخچال های طبیعی هستند، 68 درصد از کاهش ذخایر آب را می توان مستقیماً به برداشت بی رویه آب های زیرزمینی توسط انسان نسبت داد. این برداشت بیش ازحد، که اغلب در مناطق خشک برای آبیاری محصولات کشاورزی مانند بادام در کالیفرنیا یا پنبه در آسیای میانه رخ می دهد، تأثیرات مخرب خشکسالی های شدید و افزایش دما را به شدت تقویت می کند.

پژوهشگران تأکید می کنند که در یک دنیای درحال گرم شدن، حفاظت از منابع آب زیرزمینی جهان از اهمیت حیاتی برخوردار است. آن ها امیدوارند که تلاش های منطقه ای، ملی و بین المللی برای استفاده پایدار از این منابع گران بها بتواند به حفظ آن برای سال های آینده کمک کند.

نتایج این پژوهش در ژورنال Science Advances منتشر شده است.