نسیم قاضی زاده منتقد موسیقی در روزنامه ایران نوشت: وقتی فیلمی گل می کند، احتمال اینکه بیشتر وجوه آن دست به دست هم داده اند تا این اتفاق رقم بخورد بیشتر می شود. حالا در سبک و سیاقی که فیلمی چون پیرپسر که در برخورد اول فیلمی خشن محسوب می شود و توقع اینکه مخاطبی تا این اندازه گسترده نداشته باشد، ساخته شده است، این احتمال بالاتر می رود چرا که وجوه حرفه ای گری باید قوی تر باشد تا مخاطب عام را هم بتوان به سینما کشاند و روی صندلی حفظش کرد.

موسیقی فیلم که در همه جای دنیا، به عنوان هنری مؤلف شناخته می شود و با آن از جنس فیلمنامه نویسی، کارگردانی و فیلمبرداری برخورد می شود و قرار است تا روایت موسیقایی آهنگساز از داستانی باشد که بر پرده سینما نقش بسته است، حتماً در چنین فضایی نقشی جدی بازی می کند.

حسام ناصری که طی سال های گذشته بیش از پیش او را با آهنگسازی آثار علیرضا قربانی می شناسیم، در حوزه موسیقی فیلم هم به صورت محدود کارهایی کرده است و ما بیشتر کارهای ملودیک او را شنیده ایم. در پیرپسر هم با شناختی که از او داریم، او سراغ موسیقی ای با ساختاری از جنس خود فیلم اما باز هم با ته مایه های پررنگ ملودیک رفته است.

موسیقی ای که در نهایت و زمانی که فیلم به اتمام می رسد، احساسی منسجم از اندوهی عمیق و پایدار را برجا می گذارد؛ شبیه به آنچه که بعد از 180 دقیقه از تماشای فیلم در جان تماشاگر از این خشم و درد مضاعف بر جای می ماند.

از سویی دیگر ناصری که همیشه در ملودی های باکلامی که ساخته است هم می توان ردپای بیادماندنی ای از تصویرسازی را پیدا کرد، در ساخت موسیقی پیرپسر هم این روایتگری تصویری را با سازها انجام داده است.

تا آنجا که ماجرا لوث نشود، برای سازها هم شخصیت پردازی در نظر گرفته است و می توان صدای یک ساز خاص مثل ویولن سل را بیشتر روی تصویر شخصیت علی (حامد بهداد) شنید. اگرچه به نظر می رسد که موسیقی از اساس برای حال و هوای علی نوشته شده است و از این رو، ویولن سل انتخاب خوبی برای تنهایی های او، روحیه مردانه و شاعرانه اش و در نهایت خشم نهفته اش بوده است.

موسیقی از ابتدا در فیلم حضور ندارد، با سکانس چک زدن های دو برادر آغاز می شود. در ابتدا با تم های اضطراب بالا می آید و بعد آرام جلو می رود. نکته اینجاست که موسیقی قصد این را ندارد که در همه لحظات حضور داشته باشد بلکه بنا را بر این قرار داده است که این حضور معنادار و مؤثر باشد.

مثلاً روایت موسیقی در فضای میهمانی شلوغ شکسته می شود و به سمت موسیقی الکترونیک و پر از نویز می رود. اما با شرط بندی پدر و پسر موسیقی به ریتم غالب خودش برمی گردد و لحنی همراه با اضطراب، خشم و غم پیدا می کند.

طولانی ترین بخش موسیقی در پایان فیلم اتفاق می افتد و غم فزاینده ای که شخصیت علی با گم شدن محبوبش پیدا می کند. رفت و آمد صدای ویولن که حاکی از حال و دل پرآشوب علی ست، روایت ناصری از آخرین ساخته اکتای براهنی است.

در پایان و روی تصویر زنان مدفون، همچنین سکانس آرایشگاه مادر رضا، می توان صدای رازهای خانه را به شکلی وهم آلود و زنانه نیز در موسیقی شنید. آخرین سکانس فیلم نیز که تأثیرگذارترین صحنه آن است، همراه شده با یک موسیقی پر از نویز و در عین حال ملودی های فرار که همه شان ترجمه هایی هستند از پایان این قصه پرغصه.