کارآگاهان اداره جنایی پلیس آگاهی خراسان رضوی 21 مردادماه جاری مرد 36 ساله ای را در زندان شهید لاجوردی چناران شناسایی کردند که بررسی های تخصصی آنان نشان می داد این مرد زندانی همسرش را 12 سال قبل به قتل رسانده است.

به گزارش خراسان، بنابراین، با دستور نیابتی قاضی محمو عارفی راد معاون دادستان مرکز خراسان رضوی این متهم بازداشت و در حالی به مقر انتظامی منتقل شد که در همان دقایق اولیه بازجویی های فنی لب به اعتراف گشود و راز قتل همسرش را برملا کرد.

این متهم 36ساله که حسین نام دارد، در اظهاراتی تکان دهنده به تشریح زوایای پنهان قتل همسرش پرداخت و گفت: من و ناهید (مقتول) سال 1388 با یکدیگر ازدواج کردیم و خیلی زود صاحب پسری شدیم. اما هنوز یک سال بیشتر از آغاز زندگی مشترکمان نمی گذشت که افکار و سوءظن های شیطانی در وجودم ریشه دواند چراکه احساس می کردم همسرم به من خیانت می کند و با فردی به نام الف ارتباط دارد.

این متهم به قتل در ادامه اعترافاتش ادعا کرد: در همین زمان بود که همسرم با آن مرد جوان فرار کرد و به یکی از شهرهای اطراف تهران رفتند. ولی پدرزنم او را پیدا کرد و به خانه بازگرداند. در این شرایط من دیگر تردیدی نداشتم که همسرم مرا دوست ندارد. برادرم نیز مدعی بود که باید یک سری آزمایش های پزشکی انجام بدهم تا سند محکمی برای اثبات ادعاهایم داشته باشم، ولی پدرزنم التماس می کرد که از این افکار دست بردارم چراکه مادرزنم نیز بیماری صعب العلاج داشت.

از سوی دیگر هم خودم برای حفظ آبرویم خیلی مایل به پیگیری این ماجرا نبودم. این بود که برای فرار از حرف و حدیث دیگران به یکی از شهرهای نزدیک تهران رفتم و در آنجا خانه ای اجاره کردم و به زندگی مشترک با همسرم ادامه دادم، ولی او باز هم گفت که مرا دوست ندارد و باید طلاقش بدهم تا با مرد مورد علاقه اش ازدواج کند. به همین دلیل هم بود که ناگهان منزل را ترک کرد.

من هم به ناچار پسرم را برداشتم و به جوین بازگشتم. ابتدا نزد خانواده همسرم رفتم و ماجرای فرارش را به آن ها اطلاع دادم که باز هم پدرش او را به خانه خودشان بازگرداند، ولی همسرم دیگر با من زندگی نمی کرد.

این ماجراها در حالی رخ می داد که در کشاکش طلاق بودیم و پرونده ای در شورای حل اختلاف داشتیم. من هم در خانه پدرم زندگی می کردم که از شورای حل اختلاف تماس گرفتند تا فردا به آنجا بروم و نامه ای را برای ارائه به دادگاه بگیرم.

صبح روز بعد وقتی به شورای حل اختلاف رفتم، اما رییس شورا حضور نداشت. همان شب همسرم به من گفته بود که مرد مورد علاقه اش 13 میلیون تومان سفته برای ضمانت ازدواج آن ها تهیه کرده است. خلاصه وقتی نتوانستم نامه را بگیرم، همسرم را سوار موتورسیکلت کردم و در حالی که فرزندم نیز همراهم بود، برای گفتگو با یکدیگر به خارج روستا رفتیم و بعد از یک ساعت بازگشتیم.

دوباره از روستا بیرون زدیم و در نزدیکی یکی از کوره های آجرپزی ایستادیم. در این هنگام مشاجره لفظی بین ما بالا گرفت تا حدی که من از شدت عصبانیت تکه سنگی را برداشتم و با آن به شقیقه همسرم کوبیدم که روی زمین افتاد و جان سپرد. من هم که ترسیده بودم، جسد او را به درون شیاری انداختم و بعد هم به روستا رفتم و با تهیه بیل دوباره به محل حادثه آمدم و جسد را دفن کردم.

آن روز کسی در آن اطراف نبود و تنها پسر خردسالم در فاصله 100 متری روی موتورسیکلت نشسته بود. وقتی متوجه شدم که به خاطر جابه جایی جسد دست و شلوارم خون آلود شده است، به طرف یکی از مراکز مذهبی در همان اطراف رفتم و در آنجا خون ها را شستم. سپس پسرم را به خانه مادرزنم بردم و او را به خواهرزنم سپردم. بعد هم لباس هایم را برداشتم و با قطار به همان شهری رفتم که قبلا خانه ای را در آنجا اجاره کرده بودم.

هیچ وقت تصور نمی کردم که پلیس بعد از گذشت 12 سال از این حادثه همچنان پیگیر این پرونده باشد.