پیام صادقیان یکی از آن استثناها بود که می توانست تا سال ها به فوتبال ملی ما کمک کند. یکی از آن استعدادها که متاسفانه مشاوران درستی نداشت و سیستم آموزشی ما هم مثل همیشه باری به هر جهت، امیدوار است آدم ها خود راهشان را پیدا کنند و بدرخشند!

امثال او اگر در هر جای دنیا بودند، از طرف باشگاه و فدراسیون احاطه می شدند و پس از اولین اشتباه، به آنها اجازه تکرار داده نمی شد. دیدن حرف های پیام و چهره او داغ دل فوتبالی ها و پرسپولیسی ها را تازه کرد اما بدتر از آن، این بود که فهمیدیم او هنوز از این همه اتفاق درس نگرفته و در ذهنش، در روی همان پاشنه می چرخد.

در همین مصاحبه یک ساعت و 20 دقیقه ای پیام صادقیان حداقل با 6 تصمیم اشتباه در زندگی خود از طرف مجری روبرو شد که بدون استثنا هیچ کدام را گردن نگرفت! مقصر تمام بلاهایی که سر او آمده دیگران هستند و کاش در خلوت خود به این سوال جواب دهد که چرا باید تمام مردم دنیا کار و زندگی خود را رها کرده و برای زمین زدن او بسیج شوند؟!

فرض که چنین باشد، تو چرا بهانه دست دیگران بدهی؟ چرا سعی نکنی با رفتار خوب برای خودت دوست و شان و جایگاه بتراشی؟ حسادت که همه جا و برای همه هست، بخصوص در فوتبال یا سینما که رقابت شدید و درآمد و شهرت دارد، چرا خودت مراقب خودت نبودی؟

اتفاقا جمعه شب شجاع خلیل زاده هم ثابت کرد مثل پیام فکر می کند! توهم توطئه خطرناک ترین بیماری است که در ذهن انسان ها -حتی نوابغ را- از پای می اندازد. اینکه فکر کنی خودت هیچ تقصیری نداشتی و همه دنیا مقابل تو متحد شده اند!

شجاع خلیل زاده رفتارهای خودش را نمی بیند و تنها از واکنش دیگران گلایه می کند! پیام صادقیان در جای جای مصاحبه اش می پذیرد که کله شق است و کنترلی روی رفتار خود ندارد! می پذیرد که داور را زده، با تتلو رفاقت کرده، بدون گواهی نامه رانندگی کرده، قرارداد حرفه ای در ترکیه را رها کرده و به ایران آمده، مشروب خورده و برای سایت شرط بندی تبلیغ کرده، اما باز در انتها خودش هیچ تقصیری نداشته است!

و در نهایت هم که خدا این رفیق بد و زغال خوب را از ما ایرانی ها نگیرد! اما هر چقدر هم که امثال صادقیان یا شجاع بخواهند فرافکنی کنند، حقیقت زندگی با کسی شوخی ندارد. آنها خودشان باخته اند، جوانی و قله هایی مثل جام جهانی را که می توانستند فتح کنند، از دست رفته است و اینکه دیگران را مقصر بدانند، تنها باعث می شود مابقی زندگیشان هم تباه شود...