کیت بلانشت، بازیگر، در یک مصاحبه جدید درباره سریال سلب مسئولیت و حضوری غیرمنتظره در بازی مرکب صحبت کرد.

به گزارش مهر به نقل از ورایتی، کیت بلانشت با بازی در نقش زنان پیچیده که به نوعی با سوء تفاهم روبه رو می شوند، بیگانه نیست.

وی به تازگی بازیگر سریال 7 قسمتی سلب مسئولیت از شبکه اپل تی وی پلاس ساخته آلفونسو کوارون بوده است. این سریال درباره مستندسازی است که عمیق ترین و تاریک ترین اسرارش را در رمانی که زنی نوشته است، می خواند.

بلانشت برنده 2 جایزه اسکار و اکنون نامزد 3 جایزه امی، در این سریال در نقش زنی درگیر بحران تصویر شده که کنترل داستان خود را از دست می دهد.

بلانشت در یک مصاحبه که از خانه اش در لندن انجام داده، گفت: چالش برای من و گمان می کنم یک واقعیت دردناک، این بود که وقتی نقش یک شخصیت اصلی را در یک روایت بازی می کنید، مخاطب را نه لزوماً به همدلی با خود، بلکه به دیدگاه شخصیت خود دعوت می کنید.

وی معتقد است سلب مسئولیت نقطه مقابل آن خرد متعارف بود و وی را مجبور می کرد تا در قضاوت های عجولانه دیگران درباره شخصیتش، زنی به نام کاترین ریونزکرافت، سکوت کند تا درنهایت در فینالی دلخراش، بتواند حقیقت خود را روشن و روایت های نادرست را خاموش کند.

بلانشت در این مورد چنین توضیح داد: من، به عنوان یک بازیگر و به عنوان یک شخصیت، در یک جعبه بسیار کوچک قرار داده شدم که به آرامی هوای آن خارج می شد تا این که بالاخره توانستم صحبت کنم. آلفونسو قضاوت بی عیب و نقصی دارد، اما در مقطعی مکالمه ای پیش آمد که قرار نبود صحنه ای خاص در تدوین نهایی باشد و من گفتم؛ فکر می کنم واقعاً مهم است که مردم این دیدگاه را بشنوند، زیرا از آن ها خواسته ایم که سکوت کاترین را تحمل کنند. او باید بگوید چرا صحبت نکرده؛ اگر این طور نشود ما حق مخاطب را از مخاطب می گیریم.

بلانشت گفت که در اوج همه گیری کرونا، کوارون با وی تماس گرفت تا درباره همکاری برای ساخت اقتباسی از رمان رنه نایت که سال 2015 منتشر شده بود صحبت کند. این رمان در 7 قسمت - یا همانطور که فیلمساز دوست دارد بگوید، 7 فصل - شکل می گرفت.

به گفته بلانشت، وی پس از امضای قرارداد به عنوان بازیگر و تهیه کننده اجرایی، به شدت درگیر هر مرحله از کار تولید شد، اما درست مانند تماشاگران، خود را در مواجهه با قضاوت های فوری درباره انگیزه های شخصیت ها یافت.

بلانشت عنوان کرد: آلفونسو واقعاً درگیر این واقعیت بود که یک نبرد برای یک حقیقت واحد وجود دارد و از نظر من این تمرین واقعاً خطرناک و تقریباً بی معنی بود، زیرا حقیقت چیز بسیار پیچیده ای است. همه ما می دانیم حقیقت از دیدگاه های بسیار متفاوت قابل بررسی است، و کسانی که ما به آن ها تکیه می کنیم اغلب آن هایی هستند که از پیش هضم شده اند و به راحتی می توان درکشان کرد و به نوعی باعث می شوند، احساس کنیم که انسان های خوبی هستیم و داریم از دانش و اخلاق حفاظت می کنیم.

وی با تاکید افزود: اما واقعیت این است که ما آن حقایقی را که باعث می شوند درباره خودمان احساس ناراحتی کنیم، دوست نداریم.

سریال سلب مسئولیت به طور خاص بینندگان را مجبور می کند تا با تعصبات خود و زدن برچسب بد به دیگران روبه رو شوند.

بلانشت ادامه داد: فکر می کنم اگر دوباره سریال را تماشا کنید، تصویری خام از کاترین می بینید که مردم برای خودشان ساخته بودند، تصویری که چندان منطبق با شخصیت یا کارهای او یا تأثیری که در جمع داشت، نبود.

حقیقت کاملاً آشکار بود؛ در 6 قسمت اول، به بینندگان القا شده بود که کاترین، سال ها قبل در تعطیلاتی در ایتالیا، ارتباطی خودخواهانه با یک غریبه 19ساله داشته که پس از نجات پسر کوچک کاترین از غرق شدن در اقیانوس، جان خود را از دست داده است.

در قسمت پایانی، کاترین سرانجام با پدر این غریبه (کوین کلاین)، روبه رو می شود که همسر مرحوم وی بر اساس برداشتی نادرست از روزهای پایانی زندگی پسرش، رمانی نوشته بود. اما کاترین در نهایت روشن می کند آنچه واقعاً اتفاق افتاد این بود که شب قبل از مرگ این جوان، او به زور و با خشونت وارد اتاق هتل کاترین شده بود.

بلانشت گفت: دانستن اینکه داری از این مرحله عبور می کنی و قضاوت های اغلب غیرقابل کنترل مخاطب درباره آنچه اتفاق افتاده سرانجام تغییر می کند، یک تسکین عمیق برای من بود.

او به یاد می آورد که پس از فیلمبرداری آن مونولوگ طولانی 4 صفحه ای که در یک برداشت انجام شد، احساس سبکی قابل توجهی داشت.

پیچش پایانی ویرانگر، رازی بود که بلانشت برای حفظ آن تلاش کرده بود.

او می گوید: صحبت های حاشیه ای زیادی وجود دارد که دوست داشتم درباره آنچه هنگام مواجهه با سوءاستفاده اتفاق می افتد و روش های مختلفی که مردم این آسیب را دفن می کنند، داشته باشم. شجاعتی که هنوز در این روزگار برای ایستادن و گفتن آن لازم است، زیرا شرم همراه آن برای افرادی که قربانی سوءاستفاده هستند، پیش می آید.

این بازیگر افزود: احساس می کنم این سریال به عنوان سکوی پرتابی برای صحبت درباره چنین یادآور شد: مسائلی است و پس از نمایش آن افراد زیادی حتی در سوپرمارکت جلوی من را گرفتند تا درباره آن صحبت کنیم.

بلانشت که یک بازیگر مهم در عرصه سینما محسوب می شود، می گوید که قطعاً به حضور بیشتر در تلویزیون فکر می کند. در سال 2020، او 2 نامزدی اول امی خود را برای سریال خانم آمریکا از شبکه اف ایکس، به عنوان بازیگر و تهیه کننده، به دست آورد.

وی سال پیش در یک نقش کوتاه که تا نهایت مخفی نگاه داشته شده بود در صحنه پایانی سریال بازی مرکب نتفلیکس ایفا کرد که در آن نقش یک استخدام کننده آمریکایی بی نام را بازی می کرد که مدیر برنامه (لی بیونگ-هان) او را می شناسد و در حال بازی در نقش یک مرد بی خانمان در کوچه پشتی می بیند.

بلانشت در این مورد عنوان کرد که از آنجا که این یک سریال خیلی مشهور بود و در لس آنجلس فیلمبرداری می شد، هر کس بر اساس نیاز در این سریال حضور یافت و حتی تهیه کننده از او خواست که با کت و شلوار خودش در آن صحنه حاضر شود.

وی گفت: من چند استوری بورد گرفتم. باید خیلی سریع یاد می گرفتم که چطور بازی کنم. باید تمرین می کردم. می دانستم قرار است 4 یا 5 صحنه باشد و می دانستم که هر صحنه به چه چیزی نیاز دارد و بعد به من نقشی فرعی داده شد اما به مرموزترین شکل ممکن!

انتخاب غافلگیرکننده یک بازیگر سینما در حد و اندازه بلانشت نشان می دهد که نتفلیکس در حال بررسی راه های جدیدی برای زنده نگه داشتن این سریال است. آیا این به این معنی است که او برای رهبری یک اسپین آف یا دنباله انگلیسی زبان بازی مرکب انتخاب شده است؟

بلانشت در حالی که لبخندی می زند، به صندلی اش تکیه داد و گفت: من به شدت پذیرای هر چیزی هستم؛ آن هم چه بهتر که در دنیایی باشد که به این زیبایی و جادویی خلق شده است. آن ها سازندگان دنیای شگفت انگیزی هستند و آن مجموعه روی دست رفت. فکر نمی کنم گوشه ای از جهان باشد که به نوعی به آن نپرداخته باشد.

در حالی که حدس زده می شود دیوید فینچر، کارگردان بلانشت در فیلم مورد عجیب بنجامین باتن سازنده سریالی انگلیسی زبان در دنیای بازی مرکب باشد، بلانشت پاسخ صریحی ندارد و می گوید: دوست دارم دوباره با دیوید کار کنم. اما نه، من چیزی بیشتر از شما نمی دانم. من خجالتی نیستم، ولی واقعاً نمی دانم.

کیت بلانشت در طول دوران حرفه ای خود بیشتر به انتخاب همکاران خود تاکید داشته تا بازی در نقش یک شخصیت خاص و سلب مسئولیت نیز از این قاعده مستثنی نبود.

او تاکید کرد: فکر می کنم به همین دلیل است که من در ژانرهای مختلف، نقش شخصیت های بزرگ و کوچک را بازی کرده ام. دسترسی بیشتر به مخاطبان مختلف چیزی است که من واقعاً به آن علاقه مندم، زیرا وقتی مخاطب در خانه چیزی را تماشا می کند، یا وقتی در قطار چیزی را روی صفحه نمایش کوچک تری می بیند، یا وقتی به سینما می آید، او را هر بار با ریتمی متفاوت جذب می کنید. در نهایت، چیزی که من به دنبال آن هستم، آن ارتباط متفاوت با آن هاست.