طی روزهای اخیر خبری مبنی بر کشف اجساد مادر و دختری در اکباتان در رسانه ها و فضای مجازی منتشر می شود.

به گزارش اعتماد، در روز سه شنبه با انتشار این خبر، موضوع از اداره پلیس آگاهی تهران پیگیری می شود. اداره پلیس آگاهی تهران در مورد این خبر ابراز بی اطلاعی و خبر را تکذیب می کند، اما ساعاتی پس از تکذیبیه، مجددا خبر را تایید می کند.

این در حالی است که طبق پیگیری ها؛ همسایه ها گزارش این حادثه هولناک را به مرکز فوریت های پلیسی 110 اعلام و ماموران کلانتری 135 آزادی در صحنه حضور پیدا می کنند و بازپرس شفیعی دستور انتقال اجساد را به پزشکی قانونی صادر می کند.

یکی از اهالی در مورد این حادثه می گوید: خانم امیری سکته کرده و چون دختر او معلولیت ذهنی داشته، نخواسته یا نتوانسته اقدامی انجام دهد. دختر خانم امیری حدودا 50 سال داشت. شاید بعد از فوت مادرش خودکشی کرده باشد. هنوز پشت پرده این ماجرا مشخص نشده، اما اقوام و آشنایان این مادر و دختر بعد از اطلاع موضوع به اینجا مراجعه کرده اند.

همچنین یکی از سربازان کلانتری که در صحنه حضور داشته، می گوید: طی ماه های اخیر همسایه ها خیلی به پلیس زنگ می زدند و از بوی بد واحد شکایت می کردند. روغن مانده جسد از زیر در بیرون زده بود. وقتی در باز شد با یکی از وحشتناک ترین صحنه های عمرم روبه رو شدم.

هنوز پلیس و مقامات قضایی در مورد جزییات این حادثه و علت فوت این مادر و دختر توضیحی نداده اند. با این حال این گزارش صرفا با استناد بر روایت ساکنان ساختمان و منابع مطلع تنظیم شده؛ مطالعه این گزارش به دلیل توصیف صحنه های دلخراش ممکن است برای همه مناسب نباشد.

طبقه هفتم، بلوک 18 شهرک اکباتان؛ در خانه بسته بود؛ نه صدایی، نه رفت وآمدی. فقط یک بو از ماه ها قبل بی وقفه در راهروی ساختمان پیچیده بود؛ ابتدا خفیف بود، اما کسی توجهی نکرد؛ لابد موشی در گوشه ای مرده، چیزی در سطل زباله فاسد شده، اما هر روز این بو زنده تر می شد؛ بوی مرگ.

در خانه هفته ها بود که باز نشده بود. زنگ خورده، اما بی پاسخ مانده بود. تا آن روز که مایعی مرموز از سقف همسایه پایینی چکه کرد؛ مایعی با بویی عجیب. پلیس و آتش نشانی آمدند. در باز شد. پیکر دو زن پیدا شد؛ مادر و دختر بودند. اجسادشان به سختی قابل شناسایی بود. انگار زمان پوست را مزه و استخوان ها را جویده بود.

چشمانشان همچون چاهی بی انت ها به سقف می نگریست؛ جایی که مرگ نشت کرده بود. نه اثری از ورود زورکی بود، نه نشانه هایی از درگیری. نه خودکشی آشکار، نه قتل عیان. تنها چیزی که باقی مانده بود، سکوتی وحشتناک و دو سایه خاموش در دل تابستان که منجمد شده بود. آیا دختر، مادر را کشت و سپس خود را به مرگ سپرد؟

آیا مادر سکته کرد و دختر خودکشی؟ پلیس سکوت کرد. رسانه ها دو پاره شدند. عده ای گفتند چنین چیزی نبود. دیگران قسم خوردند که بوی مرگ را هنوز هم از راهروها حس می کنند و من دانستم که این پرونده مرا تا آستانه فروپاشی خواهد برد.

طبق مدارکی که به دست ما رسیده؛ پانزدهم بهمن ماه سال 1403، همسایه ها گزارشی مبنی بر پیچیده شدن بوی تعفن در ساختمان را به پلیس ارایه می دهند و تاکید می کنند که دختر خانواده دچار معلولیت ذهنی است و بی خبری از آن ها موجب نگرانی شده است. گزارش این ماجرا ثبت می شود، اما کسی موضوع را به صورت جدی پیگیری نمی کند تا اینکه همسایه ها به همه چیز مشکوک می شوند و بالاخره ماموران می آیند و جنازه ها کشف می شود. اجساد دچار جمود نعشی شده اند و جسد مادر نیز تجزیه شده است.

یکی از ساکنان ساختمان در مورد نحوه کشف اجساد می گوید: زمستان سال گذشته بوی بدی در ساختمان پیچیده بود. اهالی موضوع را به پلیس اعلام می کنند، اما موضوع پیگیری نمی شود. هجدهم مرداد ماه همسایه طبقه پایینی این خانه متوجه می شود از سقف خانه اش مایعی چکه می کند. موضوع را به نگهبانی اطلاع می دهد. نگهبان و همسایه ها مقابل خانه خانم امیری تجمع می کنند، اما هرچه زنگ می زنند کسی در را باز نمی کند.

موضوع را به پلیس اطلاع می دهند. پلیس و آتش نشانی به ساختمان مراجعه می کنند و در ورودی واحد هفتم را باز می کنند. وقتی وارد خانه می شوند با جسد خانم امیری و دخترش مواجه می شوند. زمان زیادی از فوت آن ها گذشته بود و اجساد شکل بدی پیدا کرده بودند. اورژانس اجساد را به پزشکی قانونی منتقل می کند. هنوز علت فوت این مادر و دختر مشخص نشده است. نمی دانم چرا بعد از فوت مادر، دخترش کاری نکرده، درست است که دختر خانم امیری دچار معلولیت ذهنی بوده، اما می توانسته موضوع را به کسی اطلاع دهد. شنیدم؛ خانم امیری در زمستان فوت کرده و دخترش هم یکی، دو ماه پیش.

یکی دیگر از اهالی ساختمان نیز می گوید: مدتی بود که بوی بد در ساختمان پیچیده بود، اما اهالی اکثرا فکر می کردند به خاطر فاضلاب است. با این حال موضوع به پلیس گزارش شده بود. خانم امیری حدودا سی، چهل سالی می شد که در این ساختمان سکونت داشت. او به همراه دخترش که دچار معلولیت ذهنی بود، در طبقه هفتم این ساختمان زندگی می کرد، اما از همسر خانم امیری خبری نبود؛ شنیدم همسر خانم امیری سال ها پیش از این خانه رفته است. طی یکی، دو ماه پیش هیچ کس از اقوام آن ها اینجا نیامده؛ اگر یکی از اقوام خانم امیری اینجا آمده بود، قطعا متوجه ماجرا می شد. با این حال بعد از کشف اجساد، اقوام آن ها به اینجا آمده اند.

او در ادامه می گوید: عده ای می گویند قبل از جنگ 12 روزه ایران و اسراییل وقتی می خواستند آگهی نوبت دوم مجمع را از لای در خانه خانم امیری به داخل بیندازند، دختر او آگهی را از لای در کشیده؛ یعنی آن زمان دختر خانم امیری زنده بوده است.

یکی از همسایه ها نیز ادعا می کند: قبل از اینکه اجساد این مادر و دختر کشف شود، برادر خانم امیری که مدتی طولانی از وضعیت خواهر و خواهرزاده اش بی خبر بوده به خانه آن ها می آید. دایی خانواده چند بار زنگ در را می زند، اما با شنیدن صدای اعتراض دختر خانواده متوجه می شود که آن ها سالم هستند. در حالی که احتمالا همان موقع مادر خانواده فوت کرده بود.

یکی دیگر از همسایه ها نیز می گوید: از ماه های پایانی سال گذشته از خانم امیری خبری نبود و از خانه بیرون نمی آمد و هر وقت هم که همسایه ها و نگهبان بلوک از دخترش پیگیر او می شدند با اعتراض و برخورد تند دختر مواجه می شدند. حتی اگر کسی برای احوالپرسی به در خانه آن ها می رفت این دختر در را باز نمی کرد و در پاسخ به پیگیری همسایه ها می گفت به شما مربوط نیست.

نگهبان ساختمان چند بار از پشت در با او صحبت کرد، اما دختر اعتراض کرد و حاضر به همکاری نبود. تا اینکه چند روز پیش همسایه طبقه پایینی این خانه متوجه می شود مایعی از سقف خانه شان چکه می کند؛ ابتدا تصور می کند آب است، اما بعد متوجه می شود این مایع شبیه روغن است. این مایع حتی وارد چراغ سقف آن ها شده و لامپ را سوزانده است. می گویند این مایع از تجزیه جسد مادر به طبقه پایین نفوذ کرده است.