سیاست های دولت در حوزه دیپلماسی و بلاتکلیفی ها در این رابطه موضوع سرمقاله امروز هم میهن است.

این روزنامه دراینباره نوشت: به نظر می رسد که جامعه ایران خیلی پیش از این در توصیف وضع نارسایی های موجود به کفایت مذاکرات رسیده است. در واقع، در توصیف وضعیت موجود و نیز به بن بست رسیدن سیاست های گذشته تردیدی نیست.

اظهار اینکه فلان تصمیم خطا بوده یا باید بهمان کار را انجام می دادیم، خوب و بجاست؛ ولی تکرار آن ملال انگیز شده است. گویی که کسی نیست تا این حقایق را بشنود وکاری کند، و چنین برداشتی موجب سرخوردگی و عصبانیت می شود.

سخنان آقایان حسن روحانی و مهدی کروبی و مواضع تکراری و حوصله سربر دبیر شعام در بیروت و بیانیه کارشناسان پیشکسوت امور خارجی کشور که همگی این موارد در روزنامه امروز بازتاب یافته است، نشان می دهد که هیچ کدام از جریان ها و افراد سیاسی درون یا نزدیک به ساختار قدرت، نگاه و عمل معطوف به آینده ندارند.

سهل است که جریان های بیرون ساختار سیاسی نیز سردرگم و منتظر حوادث پیش بینی نشده هستند. مشکل این است که کسی نمی داند مخاطب این مواضع انتقادی که باید پاسخ دهد، کیست یا کجاست؟ آیا شورای عالی امنیت ملی عهده دار پاسخگویی است؟ آیا این مجلس چنددرصدی پاسخگو باید باشد؟ آیا شورای سران سه قوه می توانند در این سطح سیاست گذاری کنند؟ آیا مجمع تشخیص مصلحت نظام تعیین تکلیف می کند؟ امامان جمعه چطور؟ شخصیت های سیاسی و نظامی دارای پست یا بیکار چه جایگاهی دارند؟ وزارت خارجه کجای کار است؟

ظاهراً هیچ پاسخگویی روشنی در این زمینه وجود ندارد. به همین دلیل هم مردم و رسانه ها و نخبگان هم هرکدام ساز خود را می زنند؛ چون چاره دیگری ندارند. اصرار به ادامه سیاست های گذشته هم قابل فهم است؛ به شرطی که کسی به مردم بگوید گرچه سیاست های گذشته ما را به این روز رسانده است، ولی وضعیت امروز ما مطلوب است و باید همان راهبرد گذشته را ادامه دهیم؟

و به طور مستدل اطمینان دهد که نه تنها می توانیم این وضع را حفظ کنیم، بلکه آن را بهبود هم خواهیم داد. اگر کسی چنین داعیه ای ندارد و در صندلی مسئولیت نشسته، حق ندارد الله بختکی و دیمی سفر یا رفتار کند. باید پاسخگو باشد. حق ندارد فردای روزگار زیرش بزند که مثلاً ما مخالف بودیم.

برای اثبات بی برنامگی همین توضیح کفایت می کند که مجموعه نیروها اتفاق نظر دارند که جنگ درست نیست. ولی برخی هم هستند که با مذاکره بیشتر از جنگ مخالف هستند و آن را کفر ابلیس می دانند و هنگامی هم که می گویی پس چه کار کنیم، می گویند راه های دیگر هم هست. کدام راه؟

دریغ از یک کلمه پاسخ درست و درمان. متأسفانه مقامات رسمی هم در تورهای خودتنیده گرفتار هستند و حتی یک نفر را پیدا نمی کنیم تا ادعاها و مواضعی را که بیرون از صندلی قدرت اتخاذ می کند، هنگام نشستن بر صندلی نیز تکرار و اجرا کند. معلوم نیست این صندلی چه خاصیتی دارد که این گونه صاحبانش را از خود و خرد پیشین بیگانه می کند؟