جنگ ترکیبی از آشوب، درام و قهرمانی است که منبعی بی پایان برای داستان سرایان فراهم کرده. از نخستین روزهای تاریخ سینما، فیلم سازان از وحشت ها و رنج های درگیری های مسلحانه استفاده کرده اند تا برخی از قدرتمندترین و مهم ترین فیلم های تاریخ را بسازند.

به گزارش روزیاتو، ژانر جنگی فیلم های کلاسیکی مانند اینک آخرالزمان، نجات سرباز رایان و خط باریک سرخ را به ما هدیه داده است. اما در کنار هر کلاسیک، بی شمار فیلم جنگی عالی دیگری وجود دارند که به هر دلیلی فراموش شده اند. دلیل این فراموش شدن هر چه که بوده باشد، 10 فیلم جنگی که در ادامه معرفی خواهیم کرد فیلم های بسیار خوبی در این ژانر هستند که فراموش شده اما شایسته توجه بیشتری هستند.

ورنر هرتسوگ داستان واقعی دنگلر را با تنش و خشونت عریانی روی پرده می آورد و ماجراجویی دنگلر برای بقا را به یکی از فراموش نشدنی ترین داستان های جنگی تبدیل می کند. برخلاف فیلم های جنگی سنتی که بر استراتژی های نبرد و صحنه های باشکوه جنگی تمرکز دارند، سپیده دم رهایی بر داستان گویی احساسی و استقامت انسانی تکیه می کند. کارگردانی واقع گرایانه همیشگی هرتسوگ با بازی حیرت انگیز کریستین بیل در هم آمیخته و تجربه تماشای قدرتمندی را خلق کرده است.

این فیلم در سال 1879 و در بستر جنگ انگلیس-زولو روایت می شود و داستان نبرد روک دریفت را به تصویر می کشد، جایی که تنها 150 سرباز بریتانیایی در برابر موج عظیم 4,000 جنگجوی زولو ایستادگی می کنند. در حالی که تنش در میان مدافعان بالا می گیرد و آن ها برای نبردی نابرابر آماده می شوند، ساعاتی طولانی از نبردی شدید میان تاکتیک های نظامی منظم و قدرت خشم مطلق آغاز می شود.

زولو یک فیلم جنگی حماسی تاریخی باشکوه با طراحی نبردی عظیم است. این فیلم خستگی نبرد را به تصویر می کشد و فشار روانی و جسمی بر هر دو طرف را نشان می دهد. و به جای ستایش صرف قهرمانی بریتانیایی ها، تاکتیک های درخشان جنگجویان زولو را نیز محترم می شمارد. با وجود قدیمی بودنش، هر صحنه از فیلم بسیار پرتنش و واقع گرایانه طراحی شده است. علاوه بر این، استنلی بیکر و مایکل کین بازی های هیجان انگیزی در این فیلم جنگی قدیمی ارائه می دهند.

این فیلم جنگی که مانند یک تریلر سیاسی جذاب پیش می رود، داستان گروهی از دانشجویان هلندی را دنبال می کند که زندگی شان در اثر وحشت جنگ تغییر می کند، پس از اینکه نازی ها هلند را به تصرف در می آورند. آنچه به عنوان اعتراضی جوانانه آغاز می شود، ناگهان به داستانی درباره بقا و فداکاری تبدیل می شود و دوستی ها در برابر ایدئولوژی ها به آزمایش گذاشته می شوند. برخی به مقاومت می پیوندند، برخی به دشمن ملحق می شوند و برخی بی طرف می مانند.

فیلم سرباز نارنجی به کارگردانی منحصربفرد پل ورهوفن با دقت تاریخی ساخته شده است و تغییرات مداوم دوران جنگ را با ریتمی پرانرژی روایت می کند. سکانس های باشکوه جاسوسی و لحظات شخصی مبارزه در کنار هم جریان دارند و از طریق روایتی از نگاه مردم عادی، بین این دو تعادل برقرار می شود. اوج داستانی شخصیت های ماندگار، به ویژه روتگر هاور در نقش اریک لانسهاف، مخاطرات را در این اثر کلاسیک فراموش شده بالا می برند.

داستان سرباز گمنام از نگاه یک گروهان مسلسل ارتش فنلاند در جبهه کارلیا روایت می شود؛ زمانی که آن ها به جنگ مداومی علیه اتحاد جماهیر شوروی کشیده می شوند. این مردان با پیش رفتن در جنگل های یخ زده و خطوط مقدم سوخته، با اخلاقیات خود درگیر شده و در نهایت واقعیت های تاریک جنگ، انسانیتشان را از آن ها می گیرد.

این درام مستقل جنگی فراموش شده و دستکم گرفته شده فنلاندی، با فیلمبرداری باشکوه و صحنه های جنگی وسیعی ساخته شده است. اما به جای تمرکز بر یک روایت قهرمانانه، داستان های پراکنده شخصیت های مختلف را درهم می آمیزد و جنگ را نه به عنوان پیروزی، بلکه به عنوان تلاشی برای بقا به تصویر می کشد. سرباز گمنام با بودجه 7 میلیون یورویی نه تنها پرهزینه ترین فیلم جنگی زمان خود در فنلاند بود، بلکه با فروش 13.5 میلیون یورویی در باکس آفیس داخلی به موفق ترین فیلم داخلی این کشور نیز تبدیل شد.

شلیک خشم آلود عمداً روایت های متعارف جنگی را کنار می گذارد و تصویری واقعی از سربازان استرالیایی مستقر در ویتنام را به نمایش می گذارد؛ نه با صحنه های نبرد عظیم، بلکه با سکون و یکنواختی خسته کننده اردوگاه هایشان در بحبوحه درگیری ها، جایی که کارت بازی کرده، زخم هایشان را مداوا می کنند، آبجو می نوشند و با نیروهای آمریکایی شوخی می کنند. در میانه گرما، درماندگی و استیصال و هرج ومرج گاه به گاه، دوستی قوی ترین سلاح آن هاست.

به کارگردانی گریما کلیفورد، این فیلم جنگی با سبکی عاری از مبالغه که لحظات کمدی و سرخوش در یک طرف و سکانس های تراژدی و شبیخون را در هم می آمیزد، از سایر فیلم های این ژانر متمایز می شود. جنگ ویتنام در اینجا نه یک نبرد شطرنجی استراتژیک، بلکه مکانی است که مردان در آن انتظار می کشند، می جنگند، می بازند و گاه هرگز از آن بازنمی گردند. این فیلم ارزش تماشا دارد، و البته به خاطر واقع گرایی و بازی های تحسین برانگیز گراهام کندی و جان هارگریوز.

محاصره پایگاه گلوریا داستان گروهانی از تفنگداران دریایی به رهبری استوار بیل هافنر را در بحبوحه عملیات تهاجمی تت در طول جنگ ویتنام روایت می کند. آن ها در حالی که بسیار کمتر از دشمن نیرو دارند، باید از یک پایگاه کوچک در برابر موج سنگین نیروهای دشمن دفاع کنند و برای بقا به تمام عزم و آموزش خود تکیه کنند.

این فیلم که سال هاست فراموش شده، اما به شکل مثتبی سرراست و ساده است، با بازی آر. لی ارمی در نقش اصلی و وینگز هاوزر و نیک نیکلسون در نقش های مکمل ساخته شده است. اگرچه بازیگری و صحنه های اکشن چندان دقیق نیستند، اما فیلم بدون تأمل در سیاست های کلان جنگ، شخصیت ها را مستقیماً به دل سناریویی پرت می کند که در آن پیروزی یا سالم بیرون آمدن تقریباً غیرممکن است. با ریتمی پرتنش و سریع، این فیلم شایسته شناخته شدن به عنوان یکی از فیلم های جنگی برجسته تاریخ سینما درباره جنگ ویتنام است.

گای ریچی، که بیشتر به خاطر کارگردانی تریلرهای اکشن پر زرق وبرقی و با روایت سریعی چون قاپ زنی ، مردی از یو.ان.سی. ال.ای و لایو اکشن علاءالدین شناخته می شود، در پیمان گای ریچی خویشتن داری بیشتری نشان می دهد. داستان درباره گروهبان جان کینلی است که در جریان جنگ افغانستان، با احمد، یک مترجم محلی، پیوندی غیرمنتظره برقرار می کند. پس از یک کمین که کینلی را به شدت مجروح می کند، احمد جان خود را به خطر می اندازد تا او و نیروهای آمریکایی را به سلامت به پایگاه بازگرداند.

سبک خاص ریچی باعث می شود این فیلم در ژانر جنگی برجسته باشد. این فیلم نگاهی متفاوت است به کسانی که در این درگیری ها گرفتار شده اند، کسانی مانند غیرنظامیان و مترجم ها که به قهرمانان گمنام چنین درگیری هایی تبدیل می شوند. در یک درگیری بزرگتر، این داستان عمیقاً شخصی، اعتماد را مهم تر از فرماندهی به تصویر می کشد. با حضور بازیگران برجسته ای چون جیک جیلنهال، دار سلیم و آنتونی استار، پیمان فیلم جنگی ارزشمندی است که باید مورد بازبینی قرار گیرد.

جان وو نویسندگی، کارگردانی و تهیه کنندگی این درام جنگی را بر عهده داشته است. فیلم داستان سه دوست اهل هنگ کنگ به نام های بن، فرانک و پل را روایت می کند که به امید کسب سود از جنگ، به ویتنام سفر می کنند. اما به جای آن، سه دوست در گرداب خشونت، خیانت و نبرد وحشیانه گرفتار می شوند. آن ها همچنین توسط ویت کنگ ها دستگیر شده و تحت شکنجه های غیرقابل تصوری قرار می گیرند که سرانجامی ویرانگر به همراه دارد.

گلوله به سر فیلمی حماسی است که اکشن جنگی پرآدرنالین را با روایتی غنی و شخصیت محور در هم می آمیزد. بازی های پویای تونی لیانگ، جکی چونگ و سایمون یام کیفیت فیلم را ارتقا می دهد، به ویژه تمرکز بر چگونگی ازهم پاشیده شدن دوستی آن ها تحت تاثیر طمع و آسیب های روانی. اگرچه این فیلم در زیر سایه دیگر آثار کلاسیک اکشن جان وو قرار گرفته، اما امتیاز کامل 100 درصد آن در راتن تومیتوز ثابت می کند که گلوله به سر تقریباً یک شاهکار است.

در سال 1989، آنتونی سوافورد به تفنگداران دریایی ایالات متحده پیوست، به امید آن که معنایی برای زندگی خود بیابد، اما ناگهان خود را در جنگ خلیج فارس یافت. سوافورد به دشت های وسیع و بیابانی منطقه اعزام شد، جایی که او و همرزمانش با درماندگی ذهن فرسا، سرخوردگی پنهان و اضطراب وجودی دست وپنجه نرم می کنند. تنش نه در تیراندازی، بلکه در انتظار کشیدن نهفته است؛ روزهایی که به هفته ها می کشند بدون هیچ اکشنی، هیچ افتخاری، تنها گرمای خفه کننده بیابان.

با جارهد ، سم مندس انتظارات را غافلگیر می کند و فیلمی جنگی می سازد که از صحنه های نبرد خالی است. میدان جنگ در اینجا درون ذهن سربازان است؛ آن ها مدت ها پیش از شلیک اولین گلوله، با بار روانی خود دچار مشکل شده اند. این فیلم با بازی خیره کننده جیک جیلنهال در نقش سوافورد، و حضور بازیگرانی چون جیمی فاکس، پیتر سارسگارد، لوکاس بلک و کریس کوپر، و فیلمبرداری وهم آور راجر دیکینز، در سکوت خود شاهکاری درخشان است.

بر اساس رویدادهای واقعی که در اوایل سال 1988 در تپه 3234 رخ داد، فیلم جنگی گروهان نهم داستان گروهی از سربازان تازه وارد شوروی را روایت می کند که در سرزمین بی رحم افغانستان گرفتار شده اند، آن هم در سال های پایانی جنگ شوروی-افغانستان. در حالی که آموزش های طاقت فرسا و تهدید دائمی کمین شبه نظامیان افغانستانی را تحمل می کنند، این مردان ناچار می شوند با وحشت های جنگ مواجه شده و خیلی زود، اعتماد به نفس ساده لوحانه و جوانانه آن ها به چیزی کاملاً متفاوت تبدیل می شود.

در اینجا، فئودور بوندارچوک تصویری تکان دهنده می سازد که در آن آرمان گرایی جوانانه در برابر واقعیت خرد می شود. تجربه های شخصیت ها هم تحول آفرین است و هم تراژیک، و فیلم این ها را با زیبایی عریان و خشنی به تصویر می کشد. همچنین، سکانس های نبرد بسیار درگیرکننده ای ارائه می شود، در حالی که سربازان با آخرین ایستادگی خود مواجه می شوند، آخرین نبردی که مخاطرات را به بالاترین حد رسانده و باعث می شود که هر شکست و تلفاتی شخصی جلوه کند. گروهان نهم در روسیه به یک پدیده سینمایی تبدیل شد، اما در سطح بین المللی همچنان یک جواهر پنهان باقی مانده است.