سپاهان، سه شنبه شب، در قطر به مصاف الدحیل رفت و با شکستی دراماتیک که بخش زیادی از آن حاصل اشتباهات فردی بازیکنانش بود، به کار پایان داد. شاگردان محرم نویدکیا که امید داشتند با عبور از این مرحله، به تراکتور، در لیگ نخبگان یا همان الیت آسیا اضافه شوند، باید ادامه ماجراجویی شان در آسیا را یک سطح تقلیل داده و دلخوش به لیگ قهرمانان آسیا سطح 2 باشند؛ یعنی دقیقا همان جایی که الان استقلال حضور دارد.

رُخ مان به الیت بودن نمی خورد

این گزاره که فوتبال قابل پیش بینی نیست، قویا وجود دارد؛ ولی این عامل که پول و ستاره های بین المللی تاثیر بسزایی در رقم زدن نتیجه یک بازی دارند را هم نمی شود نادیده گرفت. سپاهان به عنوان نماینده ایران، در شرایطی پا به پلی آف لیگ نخبگان آسیا گذاشت که جنگ و شرایط خاص در ایران، ستاره های خارجی این باشگاه به همراه سرمربی شان را وادار به ترک این تیم کرد. اگرچه اصفهانی ها در مقام جبران برآمده و تلاش کردند با بازیکنان خوب داخلی و لژیونرها بخشی از این نقصیه را برطرف کنند ولی شرایط به سود آن ها نشد.

مچ اندازی با تیم هایی که در سطح الیت آسیا حضور دارند، به ویژه تیم های عربی که این روزها از خرج کردن برای ستاره های موثر ابایی ندارند، چیزی نیست که خیلی به رخ فوتبال فقیر ایران بخورد. سطح بازیکنانی که در نقل وانتقالات جذب این تیم ها شده اند به خوبی بیانگر اختلاف فاحش موجود است.

یک بازیکن به اندازه کل تیم

این موضوع شاید دلیل قطعی برای ناکامی سپاهان یا هر تیم دیگری نباشد ولی می تواند به عنوان یکی از موارد درنظر گرفته شود؛ اینکه ارزش یک بازیکن تیم الدحیل به اندازه ارزش کل تیم سپاهان است. آن ها توتا یی را برای خط دفاعی شان خریدند که به تنهایی 15 میلیون یورو ارزش دارد؛ آن وقت ارزش کل تیم سپاهان 15.2 میلیون یورو است که تازه گران قیمت ترین بازیکن این تیم یعنی ریکاردو آلوز هم به واسطه ماجراهایی که با تراکتور در فوتبال ایران دارد، نمی توانست آن ها را یاری کند.

البته که پول همه چیز نبوده و نیست ولی حتی اگر از منظر دیگر، از زیرساخت و امکانات هم به این جنبه ورود شود، واضح است که باز هم فوتبال ایران در حدوسطح لیگ نخبگان آسیا نیست. مثال دم دستی اش همین اوضاع آشفته ورزشگاه ها و کیفیت چمن است که باعث آوارگی تعدادی از تیم های لیگ برتری در آستانه شروع بازی ها شده؛ از تراکتور قهرمانش گرفته تا استقلال و پرسپولیس که در زمره پرطرفدارترین تیم های ایران هستند. چطور می شود بدون چمن، زیرساخت، ورزشگاه و پول به حضور و موفقیت در رقابتی فکر کرد که تک تک جزییاتش اثرگذار است. این ها تازه منهای موارد مدیریتی است که عامل اصلی در رساندن سطح باشگاه های ایرانی به تفکرات آسیایی است.