روزنامه هم میهن در سرمقاله خود نوشت: واقعاً باید برای خودمان و کشور تأسف بخوریم. چون مجبوریم در شرایطی که میهن عزیز با بزرگترین بحران ها مواجه است، درباره مجموعه هایی تندرو بنویسیم که جز انحصار قدرت به هیچ چیز دیگری رضایت نمی دهند. حتی اگر کشور به بدترین وضعیت دچار شود، باز هم دست از قدرت طلبی های خطرناک خود بر نمی دارند.

گویی مملکت فاقد قوه عاقله و تصمیم گیر شده است که جلوی آنان را بگیرد. ظاهراً آقای پزشکیان چاره ای ندارد جز اینکه بیش از این رعایت تندروهای قدرت طلب را نکند و باید متوجه شده باشد که وفاق درون ساختاری با این جماعت که انحصارطلب و ضد علم هستند، خیالی بیش نیست. چراکه؛ ترحم بر پلنگ تیزدندان ستمکاری بود بر گوسپندان.

در روزهای اخیر، سخنان صریح و شفاف و همه فهم آقای پزشکیان درباره رویکرد ماجراجویانه تندروها در حوزه سیاست خارجی و مذاکرات، آنان را بسیار عصبانی کرد و به همین دلیل، شمشیر چوبین خود را از رو بسته اند و پُز اول انقلابی گرفته و به صورت هماهنگ خاطره بنی صدر و استیضاح او را یادآوری می کنند.

ابتدا یک مطلبی در سایت تندروها نوشته و منافقانه با عنوان بازخوانی نطق تاریخی مقام رهبری در اثبات عدم کفایت بنی صدر. پیام حمله را صادر کردند. سپس لشگر سلم و تور تندروها با دریافت حق التوییت از جیب ملت و فقرا و به صورت هماهنگ خواهان استیضاح رییس جمهور شدند.

آنان در حالی در این گرداب غرق می شوند که اشتباه بزرگی را تکرار می کنند. برخلاف قدرت طلبانی که خواب گندم ری را می دیدند، آقای پزشکیان تاکنون چند بار گفته است که قصدش از حضور در انتخابات کمک به مشارکت مردم بود و دنبال رای جمع کردن از طریق عوام فریبی و دادن وعده های آخرالزمانی نبود و به شدت از دادن چنین وعده هایی پرهیز می کرد. وعده های دروغینی چون تک رقمی کردن تورم و ایجاد یک میلیون شغل و ساخت چهار میلیون مسکن و غیره.

قصد او کمک به نظام بود و اتفاقاً بسیاری هم این را نقطه ضعف او دانستند و در دور اول در انتخابات مشارکت نکردند؛ ولی هنگامی که نتایج دور اول را دیدند راغب شدند که گام نهایی را برای جلوگیری از سقوط قطعی کشور به دره ضلالت و نابودی تندروها بردارند.

جالب اینکه از اولین روزی هم که آمدند، نه تنها مهم ترین شعارش را در تقابل با دولت گذشته و بقایای آن قرار نداد، بلکه بر عکس وفاق با آنان را سرلوحه خود قرار داد؛ به طوری که موجبات ناراحتی و انتقاد بسیاری از دوستان و حامیانش را فراهم کرد.

این رفتار او در انتخابات و حتی پس از آمدن در پاستور نقطه مقابل رفتار بنی صدر بود. از سوی دیگر، نهاد استیضاح کننده بنی صدر برآمده از دل مردم بود. میانگین آرای 10نفر اول نمایندگان تهران در مجلس اول بالای یک میلیون و چهارصد هزار رای بود.

درحالی که افراد مشابه در مجلس کنونی ثلث این رای را هم ندارند. ضمن اینکه جمعیت واجد حق رای تهران در این فاصله حدود سه برابر شده است. به عبارت دیگر، مشروعیت یا حمایت و پشتوانه مردمی این نمایندگان حدود ده برابر کمتر از آن مجلس است.

به علاوه، قریب به اتفاق نمایندگان در آن مجلس افراد سالم و انقلابی و پاکدست و مورد اعتماد مردم بودند؛ درحالی که در مورد مجلس کنونی باید همه این موارد بررسی شود. بنابراین، مقایسه این دو موقعیت به کلی نارواست. ولی به عنوان حسن ختام پیشنهاد می شود این کار را انجام دهید.

مشکلی نیست. گرچه کار نابخردانه ای است. ولی شما که به خرد کاری ندارید؛ حداقل برای آزمون جایگاه خودتان در جامعه آن را آزمون کنید.

بسم الله. دوستان و علاقه مندان پزشکیان تاکنون نتوانستند او را آن اندازه عصبانی کنند که برخوردی جدی با تندروها نماید. شاید تندروها سبب خیر شوند و از پس انجام این ماموریت خطیر برآیند.