عباس عبدی طی یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: در عرصه سیاسی ایران موضوعی خطیرتر از مساله تندروها نیست. بدون حل این مساله، ممکن نیست که سیاستگذاری کشور در مسیر عقلانی قرار گیرد. البته در غیاب آنان هم ممکن است این هدف رخ ندهد، ولی با وجود آنان در ساختار قدرت، هیچ امیدی به حل مشکلات نخواهد بود.

تندروها نیرویی برآمده از احمدی نژادیسم و پس از افزایش درآمدهای نفتی در قدرت هستند که ذهنیت ضد و شبه علمی دارند، اغلب ادبیاتی تند و ستیزه جویانه و غیر پاکیزه دارند، امور اعتقادی برای آنان نقش ابزاری برای رسیدن به هدف که همان قدرت است را دارد، از دروغ مضایقه نمی کنند، در بیان سخن راست بسیار ممسک و بخیل هستند.

فاقد کوچک ترین مسوولیت پذیری هستند. نگاه آخرالزمانی دارند، معتقد به طالع بینی و پیشگویی و ارواح و طلسم هستند، بسیار فرقه گرا و لجباز هستند و… این صفات به معنای آن نیست که در همه آنان به یک اندازه وجود دارد، بلکه ویژگی های غالب در آنان است.

به راحتی در خدمت سیاست هایی ویژه و حذفی درمی آیند. گرچه ریشه آنان در اصولگرایی است، ولی اصولگرایان سنتی را مرتدان از آنچه به زعم خود انقلاب و دین می پندارند، می دانند. به همین دلیل دشمنی آنان با اصولگرایان سنتی کمتر از دشمنی آنان با جریان های سیاسی دیگر نیست. برای همه این ویژگی هایی که ذکر شد، می توان مصادیق گوناگونی را شمرد.

برخلاف ادعاهای خود درباره دینداری، شکاف بزرگی با دینداران سنتی دارند. دین و هر چیز دیگری را در خدمت آنچه که ادعا می کنند انقلابی و عدالت خواهی، می خواهند. گمان می کنند که با اطلاق عناوینی برای افراد مثل شهید و شهید آبرو، آنان را تبرئه و جایگاه شان را ارتقا می دهند در حالی که نمی دانند کاربرد این کلمات در این گونه موارد، آن ها را از معنای اصلی اش تهی می کند و مردم خواهند گفت پس همه شهدا مثل آقای صدیقی هستند!

آنان هیچ گونه مسوولیتی را در برابر سخنان و مواضع خود نمی پذیرند. درکی از عدد و رقم بزرگ ندارند. وعده 11 میلیارد دلار صادرات صیفی جات به روسیه می دهند و تورم را تک رقمی می کنند ولی در عمل دو برابر گذشته می کنند. وعده دوم شدن اقتصاد ایران را در جهان می دهند. درحالی که اقتصاد و جامعه را در سراشیبی قرار داده اند. مدعی هستند با یک میلیون تومان یک شغل ایجاد می کنند، بعد که مسوول ایجاد شغل شدند، هزاران میلیارد را تلف می کنند و دریغ از چند ده شغل ایجاد شده! وعده همزمان نابودی امریکا و اسراییل و چند جای دیگر را می دادند، ولی روزی که جنگ شد، افتخار می کنند که طرف نتوانست به اهدافش که سقوط ما است برسد.

مدعی بودند که دشمن جرات حمله ندارد و احتمال جنگ صفر است، بعد انگار نه انگار و تمام ادعاهای گذشته خود را فراموش می کنند. در سیاست گذاری لجباز هستند، نمونه آن در تغییر ساعت و قانون فرزندآوری و سیاست های اینترنت. نگاهشان به حکومت و دولت به گونه ای است که آن را مثل مایملک شخصی می دانند، هر کس را خواستند با هر سطح از صلاحیت نداشته ای استخدام می کنند. در مدرک گرایی ید طولایی دارند و با مدارک صوری، عنوان دکتر به دُم خود می بندند، درحالی که همه حرف هایشان شبه علم و حتی ضدعلم و آخرالزمانی است.

وجود چنین نیروهایی در هر جامعه ای نه تنها عجیب نیست، شاید طبیعی هم باشد. در توسعه یافته ترین جوامع هم این گونه افراد دیده می شوند. تعداد طرفداران طالع بینی و فال بینی و تاثیر موقعیت ستارگان بر زندگی بشر نیز در امریکا تا حدود 30درصد مردم را تشکیل می دهد. مخالفان با تغییرات اقلیمی حدود 15درصد هستند حداقل 9درصد طرفداران تئوری توطئه هستند و از همه جالب تر حداقل 2درصد مردم امریکا معتقدند که زمین قطعا تخت و مسطح است و فقط 66درصد به کروی بودن زمین اطمینان دارند! آن هم در جامعه ای که فضانوردش روی کره ماه نشسته است! و 5درصدشان کلا به فرود آپولو 11 و نشستن روی ماه باور ندارند.

بنابراین طرفداران این گونه تفکرات حتی در ایالات متحده هم کم نیستند، ولی یک تفاوت مهم با ما دارند؛ اینکه آنان در ساختار قدرت و با تکیه بر ابزار قدرت نقشی ندارند. در واقع در حد یک نگرش محدود هستند که ربطی به دولت و سیاست های آن ندارند. در ایران ماجرا متفاوت است.

یکی از فعالان و تحلیلگران اصولگرا در گفت وگو با روزنامه هم میهن و برای رفع نگرانی و دغدغه از مواضع تندروهای موردنظر با اشاره به سخنان برخی سیاستمداران و معرفی آن ها به عنوان بدسلیقگی و کج فهمی می گوید که من اعتقادات و نظرات ایشان را هرگز قبول نداشته و ندارم ولی می گویم خفه که نباید شوند. باید اظهارنظر کنند. این حرف درستی است، ولی انتقاد دیگران به داشتن این مواضع نیست.

وی تاکید می کند: آقای… فردی است که نظراتی دارد، نظراتش را هم مطرح می کند، اما در عرصه های مختلف اداره کشور تاثیرگذار نیستند.

در اینجا نمی توان با نظرات ایشان موافق بود. این افراد و دوستان آنان از همه مواهب قدرت یکسویه بهره مند هستند و از این موضع هم رفتار می کنند والا صرف بیان این مواضع هیچ اشکالی ندارد، یا حداقل اینکه به ما مربوط نیست. کسان دیگری هم هستند که از این حرف ها می زنند و کسی به آنان کاری ندارد. مشکل این جماعت حضور رانتی آنان در داخل نهادهای قدرت و استفاده از امکانات آن برای پیشبرد مقاصدشان است. والا با نفس داشتن چنین افکاری مساله ای نداریم، چون به جز این نمی توانند فکر کنند.