این نوشته به عنوان نظرات یک کارشناس برجسته حوزه خاورمیانه در جهان غرب به نظر خوانندگان می رسد. محتوای آن لزوماً مورد تأیید هم میهن نیست، اما جهت آگاهی مخاطبان این رسانه از تحلیل و نظرگاهی حائز اهمیت منتشر می شود.

به گزارش هم میهن، دولت های پادشاهی عرب در حاشیه خلیج[فارس] عمدتاً بدون آسیب دوران حملات اسراییل و آمریکا به ایران را از سر گذراندند. استثنای مهمش، حمله موشکی محدود و تلافی جویانه ایران به پایگاه هوایی ایالات متحده در قطر بود؛ اما در تصویر کلی تر، این جنگ کوتاه، تزلزل وضعیت امنیتی این پادشاهی ها را تشدید کرد. این دول در طول سال های اخیر تلاش کرده بودند روابط خود را با ایران عادی سازند اما این مانع از تهدید تهران برای حمله متقابل به نیروهای آمریکایی مستقر در قلمرو این کشورها نشد. درباره قطر هم این تهدید عملی شد.

این کشورها روابط نزدیکی با ایالات متحده دارند و در سفر رییس جمهور دونالد ترامپ به عربستان سعودی، قطر و امارات متحده عربی در ماه مه 2025، این موضوع به نمایش گذاشته شد؛ اما وقتی تلاش می کردند از واشنگتن خویشتن داری بخواهند، این روابط چندان به کارشان نیامد. ترامپ ایران را تحسین کرد که در حمله محدودش به قطر خیلی خوب رفتار کرد، به جای اینکه به حمله به کشوری متحدش که میزبان بزرگترین پایگاه نظامی آمریکا در منطقه است، واکنش نشان دهد.

شاید وقتی ترامپ چنین کرد، رهبران حاشیه خلیج فارس به یاد دوره اول ریاست جمهوری ترامپ افتاده باشند، یعنی سپتامبر 2019 که تأسیسات نفتی سعودی هدف قرار گرفت. آن جا هم ایالات متحده اقدام متقابلی نکرد. در ژوئن 2025، پادشاهی های حاشیه خلیج[فارس] بر هیچ کدام از طرف های نبرد، یعنی اسراییل، ایران یا ایالات متحده، نفوذ چندانی نداشتند؛ اما خودشان در خط مقدم درگیری بودند. وقتی موشک ها بلند شدند، این دولت ها معلوم کردند بازیگر نیستند، بلکه شخصیت های غیربازیکن هستند.

این پادشاهی ها، علی رغم خرج های انبوه روی ارتش هایشان، بازیگران مؤثر در جنگ نیستند؛ اما حالا که سلاح ها در محدوده خلیج[فارس] (و البته نه در دیگر نقاط خاورمیانه) تا حد زیادی ساکت شده اند، عربستان سعودی و پادشاهی های همسایه اش می توانند بار دیگر از منابع مالی و دیپلماتیک خود استفاده کنند تا به جای تماشاگر، بازیگران فعال منطقه ای باشند.

ایالات متحده می تواند شراکت های مفیدی با آن ها بسازد تا در سوریه ثبات بیافریند، با ایران مشغول فشار دیپلماتیک تازه ای شود تا جاه طلبی های هسته ای اش را محدود کند و بحران انسانی در غزه را تسکین دهد؛ اما برای این همکاری های مولد با پادشاهی های حاشیه خلیج[فارس] بر سر این ابتکارات مهم، لازم است واشنگتن بفهمد رهبران این کشورها، واقعیت های تغییریافته قدرت در منطقه را پس از این درگیری های اخیر، چگونه ارزیابی می کنند. نگاه کشورهای حاشیه خلیج[فارس] به اسراییل، به مسئله فلسطین، به سوریه و به ایران، نسبت به دور اول ریاست جمهوری ترامپ و حتی نسبت به شب حمله حماس به اسراییل، بسیار تغییر یافته است.

سقوط رژیم بشار اسد در سوریه در دسامبر 2024، تأثیرگذارترین تغییر ژئوپلیتیکی است که از درگیری های کلی منطقه پس از اکتبر 2023 حاصل شده است. دولت های حاشیه خلیج[فارس]، کم وبیش از اعتراضات سال 2011 سوریه حمایت کردند.

مشخصاً برای عربستان سعودی، ظهور گروه های مخالف در سوریه فرصتی شد که نفوذ ایران در جهان عرب را عقب براند؛ اما آن ها نتوانستند با این نیروهای سوری، روابطی برقرار کنند که شبیه روابط کارفرما-کارگزار ایران با گروه های منطقه ای باشند. نتوانستند از آن ها برای اهداف خود بهره ببرند. فضای مخالفان سوری تحت سلطه سلفی ها قرار گرفت که برای حاکمان حاشیه خلیج[فارس] همان قدر تهدید به حساب می آیند که برای اسد. این حقیقت، حمایت این حاکمان را محدود کرد. در چند سال گذشته به نظر می رسید حاکمان خلیج[فارس] در حال تن دادن به ادامه حضور مستبد سوری در قدرت هستند.

در سال 2023، سوریه عضویت در اتحادیه عرب را از سر گرفت، با این که کویت و قطر با این اقدام مخالف بودند. اوایل 2024، عربستان سعودی و امارات متحده عربی، سفیرهایشان را به دمشق برگرداندند و دیگر دولت های حاشیه خلیج[فارس] هم گام هایی برای بازگشایی سفارت هایشان برداشتند. از این رو، فروپاشی ناگهانی حکومت اسد، حاشیه خلیج[فارس] و بیشتر نقاط دیگر دنیا را غافلگیر کرد. این نتیجه ای پیش بینی نشده از ضربات اسراییل به رهبران حزب الله در لبنان و مواجهه هایش با ایران در آوریل و اکتبر 2024 بود. وقتی نیروهای هیئت تحریرالشام، برق آسا تا دمشق پیش رفتند، مهم ترین متحدان منطقه ای اسد نتوانستند به کمک او بیایند.

بدگمانی هایی نسبت به سابقه احمدالشرع، رییس جمهور جدید سوریه وجود داد و نگرانی هایی هم بود که ترکیه دارد به عنوان نیروی ذی نفوذ خارجی در دمشق، جایگزین ایران می شود؛ اما علی رغم این ها، دول حاشیه خلیج[فارس] بلافاصله با رژیم تازه سوریه مشغول تعامل شدند. عربستان سعودی و قطر بدهی های قدیمی سوریه به بانک جهانی را در ماه مه 2025، تسویه کردند تا این نهاد مالی بتواند با دولت جدید کار کند. در همین ماه، محمد بن سلمان، ولیعهد سعودی، دیدار بین الشرع و ترامپ در ریاض را مهندسی کرد و این منجر به رفع بیشتر تحریم های آمریکا علیه این کشور جنگ زده شد. دولت های حاشیه خلیج[فارس] نسبت به نقش آفرینی در سوریه جدید مضطرب بوده اند.

سرمایه و وزن دیپلماتیک حاشیه خلیج[فارس] می تواند نقش مثبتی در بازسازی اقتصاد سوریه ایفا کند، اما به این شرط که دولت جدید بتواند وضعیت امنیت کشور را به ثبات برساند. فرماندهی مرکزی ایالات متحده که همچنان چند هزار سرباز آمریکایی را در سوریه مستقر دارد، برای میانجیگری تلاش کرده است، بین گروهِ عمدتاً کُردِ نیروهای دموکراتیک سوریه یا قسد و دولت جدید. تام باراک، نماینده ویژه دولت ترامپ در سوریه که همزمان سفیر آمریکا در ترکیه هم هست، در رفع ورجوع تنش ها بین سوریه و اسراییل نقشی فعال به عهده گرفته است.

اخیراً در ژوییه 2025، در شهر سویدا، جنوب سوریه، آتش خشونت بین شبه نظامیان دروزی، مبارزان بادیه نشین و نیروهای دولت شعله ور شد و به دنبالش، حملات هوایی اسراییل از راه رسید. این واقعه، سختی های پیش روی رییس جمهور الشرع را در مسیر ثبات آفرینی در کشوری نشان می دهد که از پس 14 سال جنگ داخلی می آید.

ایالات متحده در تلاش برای کمک به ایجاد ثبات در سوریه است؛ اما این تلاش ها، جهت گیری کلی محسوس و حمایت آشکار رییس جمهور ترامپ و وزیر خارجه مارکو روبیو را با خود ندارند. رویکرد جامع تر آمریکا باید دول حاشیه خلیج[فارس] را هم به عنوان شرکایی فعال در خود داشته باشد.

طرف های مختلف در سوریه درگیر هستند: اسراییل، ترکیه، قسد با حمایت آمریکا، دولت جدید و دیگران. تنها وزن دیپلماتیک آمریکا می تواند این ها را با هم آشتی دهد؛ اما از طرف دیگر فقط دول حاشیه خلیج[فارس] می توانند پول لازم برای حمایت از دولت نوپای سوریه را تأمین و مسیر را هموار کنند تا بازیگران داخلی سوریه با رژیم جدید کنار بیایند و در نهایت فقط این دول می توانند مشوق احیای اقتصاد سوریه شوند.

پیامدهای ناکامی در ثبات آفرینی در سوریه وخیم خواهند بود. در عمل، چنین رویدادی می تواند منجر به ایجاد نسخه ای تازه از لبنان شود که با اسراییل، ترکیه، عراق و اردن مرز دارد و در آن سلفی ها و نیز بازیگران مورد حمایت ایران شکوفا می شوند و قدرت های منطقه ای، بازی های تعادل قدرتشان را پیاده می کنند. پروراندن نظمی ثابت در سوریه، عقب رفت ژئوپلیتیک ایران در شرق، جهان عرب را تحکیم می کند، امنیت بالاتری برای اسراییل و ترکیه ایجاد می کند و در راستای ثبات کلی در منطقه قرار می گیرد. منافع دول حاشیه خلیج[فارس] و آمریکا اینجا با هم تلاقی دارند. این نتیجه نیاز به دیپلماسی فعالانه تر و سازماندهی شده تر آمریکا دارد تا مزایای بالقوه این همکاری ها بالفعل شوند.

عربستان سعودی حمایت مشتاقانه ای از تصمیم ترامپ برای بمباران تأسیسات هسته ای ایران نکرد. این ممکن است ناظران عادی سیاست آمریکا در خاورمیانه را غافلگیر کرده باشد. ریاض درگیر رقابتی چنددهه ای با تهران برای نفوذ در خاورمیانه بود و در این رقابت ها، ایرانی ها بیشتر از سعودی ها پیروزی جمع کرده بودند، در لبنان، عراق، سوریه پیش از 2025 و یمن. پادشاهی سعودی مشتاقانه به سیاست فشار حداکثری دولت اول ترامپ علیه ایران پیوست، شخص ولیعهد، محمد بن سلمان، رهبر ایران را با آدولف هیتلر مقایسه و تهدید کرد دعوا را به داخل خود ایران ببرد. شاید کسی فکر کند با این اوصاف عربستان سعودی بسیار خوشحال خواهد بود که ببیند بمب های آمریکایی روی ایران می ریزند؛ اما چنین فرضی غلط خواهد بود.

در سال های اخیر، عربستان و امارات، دو دولت حاشیه خلیج[فارس] که به شکل سنتی بیشترین تخاصم را با ایران داشته اند، لحن خود را درباره همسایه فارس شان تغییر داده اند. رویکرد تقابلی آن ها نتایج مثبت اندک و پیامدهای منفی بسیار حاصل کرده بود، شامل حملات موشکی و پهپادی به هر دو کشور از سوی حوثی ها، متحدان یمنی ایران. چنان که پیشتر اشاره شد، حملات مستقیم سپتامبر 2019، به تأسیسات نفتی سعودی، واکنش به حمایت سعودی ها از سیاست فشار حداکثری ترامپ بود. جریان آزاد نفت از منطقه به دنیا شدیدترین تهدیدش را از زمانی که صدام حسین در 1990 به کویت حمله کرد، متحمل شد اما نکته ای که حاکمان سعودی را شوکه کرد این بود: واشنگتن هیچ اقدامی علیه تهران جهت تلافی انجام نداد.

تا اوایل دهه 2020، هم ریاض و هم ابوظبی به دنبال احیای روابط عادی با تهران رفته بودند. سفیر امارات در سال 2022 به پایتخت ایران بازگشت. در 2023، چین میانجی احیای روابط دیپلماتیک بین عربستان سعودی و ایران شد. در نهایت، دستور کار اقتصاد سعودی و اماراتی منجر به این شد که ثبات منطقه ای را بر مقابله با ایران اولویت دهند. برنامه جاه طلبانه ویژن 2030 محمد بن سلمان، برای کاهش اتکای اقتصاد سعودی به نفت، نیازمند این است که کشور مرکز جذب گردشگر، سرمایه گذاری خارجی و تجارت غیرنفتی شود. بی ثباتی منطقه ای برخلاف همه این اهداف عمل می کند. به همین شکل، امارات متحده عربی در این زمینه ها همین حالا هم در منطقه پیشتاز است و نمی خواهد الگوی موفق اقتصادی اش را در معرض خطر بگذارد. تقابل با ایران برای کاسبی خوب نیست.

دیگر دول خلیج[فارس]، به جز بحرین، مستمراً روابط خود را با ایران نگه داشته اند، اگر نه نزدیک، لااقل کاسبانه. قطر، میدان گازی دریایی پارس جنوبی[در ایران]/گنبد شمالی[در قطر] را با ایران مشترکاً مدیریت می کند و به روابط منظم با تهران نیاز دارد. عمان به همین شکل، مدیریت مشترک تنگه هرمز را با ایران دارد و سنت کهن روابط منظم با همسایگانشان در آن سوی آب های خلیج[فارس]. عمان میزبان دورهای اول مذاکرات ایران و آمریکا در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما بود، همان مذاکراتی که منجر به توافق هسته ای با ایران در سال 2015 شدند. کویت که از سال 1991 روی عراق به عنوان نگرانی عمده امنیتی خود تمرکز کرده، دهه هاست رابطه عادی با ایران دارد.

هیچ کدام از این ها به این معنی نیست که دول حاشیه خلیج[فارس] ایران را متحد یا حتی همسایه ای مسئول می دانند. با تاریخ طولانی امپراتوری در منطقه و سابقه اخیر حمایت از شیعه انقلابی و گروه های اسلام گرای مخالف، همه شان ایران را در بهترین حالت مشکل و در بدترین حالت تهدید می بینند؛ اما همه شان موافق اند که نمی خواهند به میانه درگیری با ایران کشیده شوند، چه توسط ایالات متحده و چه اسراییل. تجربه قطر در همین آخرین درگیری، گرچه از لحاظ آسیب محدود بود، نمونه آموزنده ای بود که کشورهای حاشیه خلیج[فارس] خود را در خط مقدم درگیری منطقه ای خواهند یافت؛ چه طرف درگیری باشند چه نباشند؛ چه بخواهند چه نخواهند.

دول حاشیه خلیج[فارس] پای نسخه تازه ای از فشار حداکثری علیه ایران را امضا نخواهند کرد؛ اما اگر دولت ترامپ بخواهد، پس از موفقیت نظامی که در حملات هوایی ژوئن 2025 حاصل شد، راه را با تلاش دیپلماتیک تازه برای محدودیت جاه طلبی های هسته ای ایران ادامه دهد، دول حاشیه خلیج[فارس] در موقعیت بسیار خوبی هستند که بتوانند این مسیر را تسهیل کنند.

دولت آمریکا پس از جنگ کوتاه ایران و اسراییل انفعال غافلگیرکننده ای نشان داده: نه فشار نظامی و اقتصادی را بر ایران افزایش داده و نه از شوک درگیری ماه ژوئن استفاده کرده تا آمادگی تهران را برای مذاکره هسته ای بسنجد. واشنگتن، در حالی که دارد خودش را جمع و جور می کند، باید حواسش به یک نکته باشد: دول خلیج[فارس] تمایلی ندارند به کارزار فشار حداکثری علیه ایران بپیوندند اما بسیار آماده اند که به ابتکاری دیپلماتیک یاری برسانند.

برخلاف مسئله پیشین، دول حاشیه خلیج[فارس] درباره نحوه مواجهه با اسراییل اختلاف دارند. امارات و بحرین شرکایی مشتاق در پیمان های ابراهیمی بودند که در دولت اول ترامپ برایشان مذاکره شد. حتی در طول جنگ غزه و بحران انسانی حاصل از آن، روابط دیپلماتیک خود را با اسراییل حفظ کرده اند. عمان و قطر در گذشته در سطح رسمی با اسراییل تعامل داشته اند اما مایل نیستند جهش به مرحله روابط دیپلماتیک را انجام دهند.

کویت، تنها دولت حاشیه خلیج[فارس] با پارلمانی فعال و مستقل (که البته از ماه مه 2024 توسط امیر حاکم این کشور تعلیق شده) اصلاً حاضر نیست واکنش منفی مردمی را تحمل کند که ممکن است حاصل به رسمیت شناختن اسراییل باشد. به این ترتیب عربستان سعودی می ماند. هم دولت رییس جمهور جو بایدن و هم دولت ترامپ، مجدانه تلاش کردند سعودی ها را وارد پیمان های ابراهیمی کنند. دولت نخست وزیر بنیامین نتانیاهو در اسراییل کاملاً علنی به دنبال جلب نظر مثبت ریاض بوده است. سعودی ها اصل چیزی هستند که اسراییل و ایالات متحده می خواهند به دست بیاورند.

ولیعهد محمد بن سلمان درباره تمایل به تعامل با اسراییلی ها موضع علنی داشته است، اما به قیمتش. مقامات دولت بایدن ادعا می کنند پیش از حمله 7 اکتبر حماس به اسراییل، آن ها در آستانه توافق بر سر قیمت بودند. این توافق شامل معاهده ای امنیتی آمریکایی با ریاض و کمک به توسعه صنعت هسته ای سعودی می شد، در کنار تعهداتی از سوی اسراییل برای بهبود شرایط زیست فلسطینیان در کرانه باختری و غزه. در مقابل عربستان سعودی به رسمیت شناختن دیپلماتیک را به اسراییل می داد. حتی پس از حمله، دولت پیگیری توافق را ادامه داد و امیدوار بود چنین توافقی، مشوق اسراییل برای پایان دادن به درگیری در غزه باشد.

در طول سفر رییس جمهور ترامپ به ریاض در ماه مه 2025، او علناً درباره پیوستن عربستان سعودی به پیمان های ابراهیمی حرف زد اما پذیرفت که سعودی ها زمانی که صلاح بدانند چنین خواهند کرد. این حرف از پذیرشی واقع گرایانه از این حقیقت حاصل می شد که جنگ غزه، محاسبات سعودی ها در به رسمیت شناختن اسراییل را از دو طریق تغییر می دهد: اول، اشتراک نظر درباره تهدید ایران انگیزه ای عمده برای عربستان سعودی بود که رابطه ای جدید با اسراییل را در نظر بگیرد؛ اما ایران از زمان آغاز جنگ غزه، با شکست های منطقه ای اش تضعیف شده و باعث شده ارزش رابطه صریح با اسراییل کاهش یابد. دوم، حمله نظامی جاری اسراییل بلاهای وحشتناکی بر سر مردم غزه آورده و این اهمیت مسئله فلسطین را در سراسر جهان عرب و نیز در خود عربستان سعودی افزایش داده است.

حمله اسراییل شاید بلافاصله پس از حمله شدید حماس در 7 اکتبر 2023 قابل درک می بود اما سبعیت و مدت کارزار اسراییل به نحوی است که هدفش حالا چیزی بیش از صرفاً شکست حماس به نظر می رسد. در نتیجه هزینه توافق با اسراییل برای سعودی ها بالا رفته است. ریاض در چندین مقطع علناً اعلام کرده به رسمیت شناختن اسراییل از سویش، بسته به این است که اسراییل جدولی زمانی برای رسمیت کشور فلسطین را بپذیرد. این برای اسراییل امتیازی مشخص تر و گسترده تر است تا چیزی است که سعودی ها پیش از 7 اکتبر می خواستند. ترکیب دولت فعلی اسراییل در کنار سخت ترشدن موضع افکار عمومی اش در حدوداً دو سال اخیر یعنی تصور موافقت نخست وزیر نتانیاهو با این شرط سعودی ها، غیرممکن است.

در نتیجه برای واشنگتن خطا خواهد بود اگر برای پیشرفتی قابل توجه در مسئله کلی فلسطین در این مقطع فشار بیاورد؛ اما مسئله آتش بس فلسطین هنوز مانده که کوچک تر است اما همچنان غامض. دلایل بشردوستانه برای پایان جنگ برای ایالات متحده روشن است، چنان که گرسنگی مردم نوار غزه، نه فقط در جهان عرب که برای آمریکایی ها نیز به سوژه صفحه اول اخبار تبدیل شده است.

آتش بسی مؤثر و پایدار، تسهیلگر همکاری دول حاشیه خلیج[فارس] با دیگر شرکای بین المللی خواهد بود تا کمک های فوری به غزه برسانند. راه درگیرشدن دول خلیج[فارس] در کار بلندمدت تر بازسازی و حکمرانی در این قلمرو را هم باز می کند. اعلامیه اتحادیه عرب در 20 ژوییه 2025، با حمایت تمام دول خلیج[فارس]، خواستار خلع سلاح حماس و پایان حاکمیتش بر غزه می شود. این نشانه ای است از اینکه در میان اعراب تمایل به حمایت از ابتکارات تازه وجود دارد.

جنگ کوتاه اسراییل و ایران در ژوئن 2025 را بمباران ایران از سوی آمریکا و متعاقبش اعلام آتش بس از سوی دولت ترامپ، ناگهان به پایان رساند. این جنگ، دو واقعیت را برای دول حاشیه خلیج[فارس] برجسته کرد: اول، چنان که پیشتر هم گفته شد، این واقعیت را در ذهن آنان شفاف تر کرد که به عنوان بازیگران نظامی نه مؤثرند و نه مستقل. امنیت شان را تا حد زیادی قدرت های بیرونی تعیین می کنند که این دول در دوران درگیری اثرگذاری اندکی رویشان دارند.

آن ها نیاز به حفاظت دارند. دوم، علی رغم تغییرات آشکار در تعادل قدرت جهانی، از جمله با ظهور چین و انتقام جویی سرزمینی روسیه، ایالات متحده همچنان تنها قدرت بزرگی است که ابزارهای نظامی و دیپلماتیکش را دارد تا به مسیر درگیری در خاورمیانه جهت دهد. این معادله دوعاملی راه حلی حاصل می کند که همه دول حاشیه خلیج[فارس] متوجهش هستند: آن ها به ایالات متحده به عنوان شریک امنیتی اصلی خود نیاز دارند.

این در ریاض یا دیگر پایتخت هایشان خبر تازه ای نیست. همین موضوع بخشی از دلیل پذیرایی مجلل از رییس جمهور ترامپ در عربستان سعودی، قطر و امارات متحده عربی در ماه مه 2025 بود؛ اما همین مسئله، اهرم ایالات متحده را در مقابله با دول خلیج[فارس] تقویت می کند، در عین اینکه این اهرم، نامحدود هم نیست.

روابط آن ها با آمریکا به کنار، تمام این دول همزمان در حال برپایی روابط اقتصادی مهم با چین هستند، به عنوان مهم ترین مشتری انرژی و مهم ترین شریک تجاری شان. عربستان سعودی اگر بخواهد امیدی به مدیریت بازار جهانی نفت داشته باشد، نیاز به روابط همکارانه با روسیه در بستر اوپک پلاس [نهادی مشترک بین اعضای اوپک و ده کشور دیگر صادرکننده نفت] دارد؛ اما وقتی پای امنیت وسط می آید، جایگزینی برای ایالات متحده در کار نیست.

دولت ترامپ چطور می تواند بهترین استفاده را از این اهرم ببرد؟ نشانه هایی که از سفر ماه مه بیرون آمدند حاکی از این هستند که رییس جمهور، این منطقه را اگر نه صرفاً، عمدتاً منبعی برای تزریق سرمایه به اقتصاد آمریکا می بیند. میزبان هایشان هم از این لحاظ کم نگذاشتند و به گزارش کاخ سفید، وعده بیش از 2 تریلیون دلار سرمایه گذاری دادند؛ البته هنوز معلوم نیست چقدر از این تعهدات تحقق خواهند یافت.

اگر ترامپ بتواند شرکایش را در حاشیه خلیج[فارس] تشویق کند تا فقط با کسری از این مبلغ، به تأمین مالی گذار سوریه کمک کنند و به بحران انسانی در غزه رسیدگی کنند، خواهد توانست در این منطقه ثبات ایجاد کند، در منطقه ای که علی رغم نیات ابراز شده سه رییس جمهور پیشین آمریکا، ایالات متحده را به درگیری های نظامی مکرر کشانده است. واشنگتن می تواند، با ترکیب منابع مالی و دیپلماتیک شرکای آمریکا در حاشیه خلیج[فارس] با قدرت سخت بی نظیر ایالات متحده که در درگیری ژوئن 2025 یک بار دیگر نمایش داده شد، باعث ایجاد خاورمیانه ای شود، باثبات تر و لااقل تا حدی، آرام تر.