فرارو- فصل دوم سریال محبوب ونزدی با بازگشتی پرزرق وبرق و شخصیت هایی تازه وارد، سعی دارد دنیای تاریک و مرموز نورمور را گسترش دهد، اما این گسترش به قیمت از دست رفتن تمرکز و هویت اصلی سریال تمام شده است.

به نقل از هالیوود ریپورتر، فصل دوم سریال پرطرفدار ونزدی محصول نتفلیکس، به نویسندگی آلفرد گاف و مایلز میلر، آغاز شده و دوباره شخصیت اصلی را درگیر یک پرونده قتل کرده است. اما آنچه در نگاه اول قابل توجه است، شلوغی بیش از حد داستان و حضور شخصیت های زیادی است که منجر به گم شدن چهره اصلی سریال، جنا اورتگا، در میان همهمه شده اند. اگر دلیل اصلی جذابیت فصل اول برای شما، بازی درخشان اورتگا و جنبه های خلاقانه و تاریک طنز تیم برتون بود، فصل دوم یک ناامیدی بزرگ خواهد بود. چرا که علی رغم بازگشت به همان فرمول اولیه، پیچیدگی های بی مورد و کاهش نقش اورتگا موجب شده تا این فصل بسیار کمتر از آنچه انتظار می رفت تأثیرگذار باشد.

در قسمت آغازین، ما از تابستان ونزدی باخبر می شویم؛ تابستانی که در آن از ویرایش رمانش سر باز زد، قدرت های روانی اش را تقویت کرد و از آن ها برای ردیابی یک قاتل زنجیره ای استفاده نمود. با آغاز پاییز، او به آکادمی نورمور بازمی گردد؛ جایی که پس از حل پرونده های مرموز فصل پیش، به شهرت دست یافته است. دوست صمیمی اش، انید (با بازی اما مایرز)، تابستان را صرف فعالیت های گرگینه ای و شروع رابطه ای عاشقانه با شخصیتی جدید (با بازی نوآه بی. تیلور) کرده است.

اما برخلاف خوشحالی انید از شهرت ونزدی، خود او چندان علاقه ای به تبدیل شدن به نماد مدرسه ندارد. به ویژه که مدیر جدید مدرسه، بری دورت (با بازی استیو بوشمی)، از او به عنوان نوعی طلسم تبلیغاتی استفاده می کند؛ دورت که نقش یک دامبلدور تازه وارد در این هاگوارتز تاریک را بازی می کند، شخصیتی بیشتر طنز و مسخره به نظر می رسد تا یک مدیر جدی. در همین حین، وقایع خشونت آمیز در شهر جریکو آغاز می شوند؛ اجسادی که یکی پس از دیگری پیدا می شوند، چشمانشان توسط کلاغ ها درآورده شده و همگی به نوعی با ونزدی مرتبط اند.

از آنجایی که فصل اول تمرکز زیادی روی ونزدی داشت و از تبدیل شدن به نسخه ای دیگر از خانواده آدامز پرهیز می کرد، بسیاری آن را تحسین کردند. اما در فصل دوم، این محدودیت کنار گذاشته شده و داستان عملاً به یک اسپین آف تمام عیار از خانواده آدامز تبدیل شده است.

پاگزلی (با بازی آیزاک اوردونز) حالا دانش آموز آکادمی شده و از نوک انگشتانش برق خارج می کند. در همین حال، مادر مورتیشیا (با بازی کاترین زتا-جونز) که ثروتمند است، به عنوان کلید یک کمپین جذب سرمایه مطرح می شود؛ مدیر دورت مورتیشیا را به ریاست کمیته جذب کمک های مالی منصوب می کند و برای راحتی کار، او و گومز (با بازی لوییس گازمن) را در خانه ای در محوطه مدرسه مستقر می کند. این تغییرات باعث شده حضور خانواده آدامز به صورت مداوم در سریال حس شود، ولی بدون آنکه عمق و معنای خاصی به داستان بیفزایند.

در کنار این ها، شخصیت لارج (با بازی جوناس سواتامو) بازطراحی شده، اما همچنان به درستی استفاده نمی شود و تینگ (با بازی ویکتور دوروبانتو) به عنوان دستی همیشه حاضر، به کمک می آید. تنها عمو فستر (فرد آرمیزن) هنوز عضو ثابت نیست، اما در اپیزود چهارم، که به نوعی حکم پایان نیم فصل را دارد، بازمی گردد.

در حالی که برخی شخصیت های کلیدی فصل اول یا حذف شده اند یا به نقش های مهمان تقلیل یافته اند، فصل دوم با چهره های تازه ای همراه است. از جمله بیلی پایپر در نقش معلم موسیقی، تاندیو نیوتن در نقش پزشک تیمارستان، هدر ماتارازو به عنوان مسئول همان تیمارستان، و کریستوفر لوید به عنوان سری در شیشه.

یکی از جالب ترین چهره ها، ایوی تمپلتون است؛ دختری با چشمان درشت که بزرگ ترین طرفدار ونزدی محسوب می شود. چشمان درشت او، که به شدت یادآور علاقه تیم برتون به این ویژگی فیزیکی است، او را از میان جمعیت پرشخصیت سریال متمایز کرده است. حضور استیو بوشمی نیز، با وجود سابقه همکاری موفق با برتون در فیلم ماهی بزرگ ، این بار چندان به چشم نمی آید و نقش او از عمق و قدرت کافی برخوردار نیست.

شاید تلخ ترین نقدی که بتوان به این چهار اپیزود ابتدایی وارد کرد، این باشد که تنها دو روز پس از تماشا، هیچ خط داستانی یا دیالوگ خاصی از آن در ذهن نمی ماند. در فصل اول، هرچند دیالوگ ها خیلی تند و تیز نبودند، اما هوشمندانه و به جا عمل می کردند. اوج موفقیت آن فصل را می توان در سکانس معروف رقص دانست؛ صحنه ای که فوراً به یک نماد فرهنگی بدل شد.

در فصل دوم، سازندگان عاقلانه از تکرار مستقیم آن صحنه خودداری کرده اند. اما متأسفانه هیچ تلاش مشابه یا قابل مقایسه ای نیز انجام نشده است. به جز یک بدل کاری در اپیزود سوم، هیچ ایده خلاقانه ای که در راستای چه می شد اگر ونزدی... باشد، به چشم نمی خورد. ونزدی اکنون بیشتر به یک کارآگاه روانی با حملات عصبی و اشک های سیاه شبیه شده که با استفاده بیش ازحد از قدرت هایش دچار فرسودگی شده است. با اینکه بازی سرد و بی احساس اورتگا هنوز هم بی نقص است و نگاه غم انگیزش بستری برای تخیل مخاطب ایجاد می کند، اما نقش او به شدت در ترکیب جمعی گم شده و دیگر محور اصلی سریال نیست.

بخشی از جذابیت خانواده آدامز همواره در تضاد آن ها با دنیای معمولی نهفته بود. آن ها به دلیل حضور در یک فضای عادی، عجیب و خنده دار به نظر می رسیدند. اما اکنون که در دنیایی مملو از عجایب و طردشدگان زندگی می کنند، ویژگی های آن ها دیگر برجسته نیست. بودن آن ها در کنار سایر موجودات خارق العاده، ماهیت منحصربه فردشان را از بین برده است.

در حالی که طراحی صحنه و لباس همچنان در سطحی بالا باقی مانده و کارگردانی تیم برتون (در دو قسمتاز چهار قسمت ابتدایی) ویژگی های بصری خاصی به سریال داده، اما چیزی که بیش از همه در فصل دوم غافلگیرکننده است، این است که چگونه سریالی که با قدرت آغاز شد، این چنین زود از نوآوری خالی شده است.