امیر جدیدی روزنامه نگار و عکاس طی یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: مغز ما به نشانه های خطر یا اتفاق غیرعادی واکنش نشان می دهد. نمونه این واکنش های مغزی را احتمالاً در صفحات اجتماعی دیده اید. به عنوان مثال شما در حال دنبال کردن تصویری از یک سقوط هستید که ناگهان صورتی خلاف جهت به سمت شما می آید.

در چنین موقعیتی شما در کسری از ثانیه دلتان هُری می ریزد، قلبتان به تپش می افتد و ناخودآگاه چشم تان بسته می شود یا صفحه نمایش را از خودتان دور می کنید و… در این لحظه در حقیقت قبل از اینکه منطق ذهنی وارد عمل شود، احساس کار خودش را کرده است. تصاویر شوکه کننده با ذهن و بدن ما چنین می کنند.

شما به تجربه قبلی وقتی بدن بی جان کودکی را کنار ساحل دریا می بینید دچار شوک مغزی می شوید. تصور شما از دریا و کودک آرامش است و به همین دلیل است که در نگاه اول دچار خطای پیش بینی می شوید.

اما درست یک لحظه بعد که متوجه می شوید بدنی که کنار ساحل افتاده است در حقیقت جسد کودکی مهاجر است شوک زده می شوید و بیشتر از آنچه باید تحت تاثیر قرار می گیرید. از این نمونه عکس ها در تاریخ عکاسی فراوان است با این حال هر بار که عکسی چنین ویژگی ای داشته باشد دوباره انسان را شوک زده می کند. دیروز در میان انبوهی عکس که خبرگزاری رویترز منتشر کرده بود ناگهان به عکس تمساح و مرد رسیدم.

در همان ثانیه اول شوکه شدم و با اینکه در نظرم خیلی هم حرف برای گفتن نداشت نتوانستم بی خیالش شوم. هر کسی که اندکی عکاسی و تصویر سرش شود با دیدن این عکس متوجه می شود که عکاس به لحاظ ترکیب بندی تمام اصول تعادل و نقطه کانونی و… را رعایت کرده و در ضمن حواسش بوده که با انتخاب پس زمینه ساده و قرار دادن کاراکتر اصلی در موقعیتی نزدیک به نقطه طلایی در همان نگاه اول دخل مخاطب را بیاورد.

نمی دانم دلیل این حرکت کار تبلیغاتی برای فلان برند است یا چیز دیگری. اما تصویری که مشاهده می کنید و در نگاه اول با دیدنش شوکه می شوید در حقیقت عکسی از کارمند سابق سیرک، آقای کریستیان کاولیس است که در شهر اِلمِنهوست آلمان در استخر روبازی همراه با خانم مایر که یک تمساح آمریکایی است مشغول شنا کردن است.