احمد شیرزاداحمد شیرزاد استاد دانشگاه و فعال سیاسی طی یادداشتی در روزنامه شرق نوشت: لایحه مقابله با انتشار محتوای خبری خلاف واقع در فضای مجازی ، چگونگی پدیدارشدن و چگونگی پس گرفته شدن آن، هنوز جای بحث زیادی دارد. اخیرا آقای دکتر یوسف پزشکیان (فرزند محترم رییس جمهور) یادداشتی را منتشر کرده و در آن توضیح می دهد این لایحه چگونه سینه خیز 9 لایه سیم خاردار دفاعی هیئت دولت را رد کرده و به امضای رییس جمهور رسیده است. در حقیقت، وزارت ارشاد و معاون مطبوعاتی آن، وزارت ارتباطات، وزارت دادگستری، معاونت حقوقی، معاونت پارلمانی، کمیسیون ویژه هیئت دولت، خود هیئت دولت و بالاخره معاون رییس جمهور و خود رییس جمهور، یکی پس از دیگری رو دست خوردند و لایحه از زیر دست آن ها رد شد، آن هم با دو فوریت.

داستان شبیه آن است که یک تیم فوتبال داخل زمین خشکش بزند و بازیکن حریف یکی پس از دیگری همه را دریبل بزند و آخر دست توی دهانه دروازه با روالی متفاوت، متوقف شود. آقای رییس جمهور شبیه دروازه بانی عمل کرد که مجبور است تاوان بی توجهی و خطای تیمش را بدهد و پنالتی را بگیرد. همه از گرفتن پنالتی خوشحال شدیم و برای دروازه بان هورا کشیدیم؛ اما چه شد که توپ از آن سوی میدان تا این سوی میدان بدون هیچ مقاومتی مسیر را طی کرد؟

نوشته قابل تأمل دکتر یوسف پزشکیان گویای بلیه ای است که از دیرباز گریبان مدیریت کشور را گرفته است. در یک کلمه، گویا مدیران کشور وقت برای اداره کشور ندارند (لطفا این جمله را دوباره بخوانید). پس چه می کنند این مدیران عزیز؟ عرض می کنم. بخش زیادی از وقتشان را در مراسم های مختلف طی می کنند. منکر ضرورت برخی مراسم ها که جریان سازی مثبت دارند نیستم، اما کشور بدجوری گرفتار رفتارهای ظاهری شده است. در این زمینه بعدها خواهم نوشت.

بخش دیگری از وقت مدیران به حل وفصل روزمرگی ها (با تشدید ر) می گذرد. شنبه می شود پنجشنبه و هفته تمام می شود و می بینی که وقت وزیر و معاونانش طی هفته صرف رفع مشکلی شده که یکی از مدیران کل هم می توانست آن را حل کند. مدیران محترم خودشان خوب می دانند که چقدر از تکالیف قانونی مربوط به تهیه آیین نامه ها و شیوه نامه های کلیدی ماه ها بر زمین می ماند و کار به دقیقه 90 می رسد، در حالی که آن ها تمام انرژی کاری شان را برای امور روزمره تلف کرده اند.

جلسات مهم و تعیین کننده از مدیرانی تشکیل می شود که هرکدام یک بغل پرونده امضایی با خودشان آورده اند تا در جلسه امضا کنند یا شبیه چنین چیزی را در رایانه های قابل حمل با خود آورده اند. چند دقیقه یک بار سرشان را بالا می آورند ببینند چه خبر است و دوباره برمی گردند سروقت کارهایی که با خودشان آورده اند. از اینکه کار را به مدیران زیردست بسپارند واهمه دارند اما از اینکه رودستی شبیه ماجرای لایحه مقابله بخورند ظاهرا تصوری ندارند.

از آن طرف هم که احزاب یا تعطیل اند یا حواسشان به مسائل محدود مورد علاقه خودشان است. اگر احزابی داشتیم که چشم بیدار ملت بودند و دست آن ها برای رصد دستگاه ها باز بود، چرا باید سه سال از طرح یک موضوع مهم بگذرد و در آخرین گام که لایحه دوفوریتی به مجلس می رسد صدای آن ها درآید؟ در هر صورت این دفعه دروازه بان پنالتی را گرفت؛ اما خوب است از ابتدا یارگیری ها درست باشد تا رکب نخوریم.