ماه گذشته، درگیری هایی بین گروه های شبه نظامی دروزی و قبایل سنی در استان سویدا در جنوب سوریه رخ داد. دشمنی بین دروزی ها و قبایل این منطقه به قرن ها پیش برمی گردد، اما عدم کنترل دولتی جدید سوریه، پس از فروپاشی حکومت اسد در سال گذشته، درگیری بین آن ها را دوباره شعله ور کرده و این بار، اسراییل برای دفاع از دروزی ها وارد عمل شده است. نیروی هوایی اسراییل یک ستون زرهی اعزامی از سوی دولت جدید سوریه برای پایان دادن به جنگ را منهدم کرد.

به گزارش هم میهن، بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسراییل، این حمله را با این استدلال توجیه کرد که برای محافظت از دروزی ها که اسراییل با آن ها اتحاد برادرانه عمیقی دارد، اقدامی ضروری باید صورت می گرفت. بلافاصله پس از فروپاشی حکومت اسد، نیروهای اسراییلی به بهانه حفظ امنیت اسراییل، عملیات خود را در داخل خاک سوریه آغاز کردند. اسراییل اکنون 625 کیلومتر مربع از خاک سوریه را کنترل می کند؛ علاوه بر 1800 کیلومتر مربع از ارتفاعات جولان که از سال 1967 در اختیار داشته است.

اسراییل همچنین 13 پایگاه نظامی در سرزمین های اخیراً تصرف شده ساخته و خواستار غیرنظامی شدن جنوب سوریه شده است. این منطقه وسعتی برابر با 8 درصد از کل خاک سوریه دارد. با این حال، در سال های اخیر، دروزی ها، هویت عربی خود را دوباره بازیابی کرده اند و برخی اکنون نسبت به نیات اسراییل تردید دارند.

بسیاری از آن ها، اقدامات اخیر اسراییل در سوریه را بخشی از طرح گسترده تر نتانیاهو برای تغییر خاورمیانه می دانند. آن ها تبلیغات اسراییل برای معرفی خودش به عنوان حامی دروزی ها را باور ندارند. آن ها معتقدند که هدف واقعی اسراییل ایجاد اتحادی از اقلیت های منطقه ای تحت سلطه اسراییل است.

جامعه دروزی در اوایل قرن یازدهم در زمان حکومت سلسله فاطمیان در مصر ظهور کرد. اعتقادات آن ها یک آموزه باطنی و تلفیقی است که ریشه در منابع مختلف مذهبی و فلسفی، از جمله اسماعیلیه، آموزه های افلاطونی و عرفان دارد. دروزی ها همچنین به تناسخ ارواح اعتقاد دارند. ماهیت پنهانی این اعتقادات به انزوا و تثبیت این جامعه در کوه های جنوب سوریه، کوه لبنان و جلیل علیا کمک کرده است.

دروزی ها به این باور رسیدند که درگیری در فلسطین یک اختلاف مذهبی بین مسلمانان و یهودیان است و ترجیح دادند از آن دوری کنند. با این حال، آن ها نقش اندکی در بخش پایانی درگیری که منجر به ظهور اسراییل به عنوان یک کشور شد، ایفا کردند. فوزی القاوقجی، افسر سوری، 500 سرباز دروزی را در جنبشی که هدف آن جلوگیری از تأسیس یک دولت یهودی در فلسطین بود، به خدمت گرفت.

با این حال، هاگانا، به عنوان یک سازمان شبه نظامی صهیونیستی، این گروه را در نبرد رامات یوحنان در جریان جنگ داخلی فلسطین در سال های 1947-1948 شکست داد. دروزی ها پس از متحمل شدن خسارات سنگین، تصمیم گرفتند با هاگانا متحد شوند. در سال های اولیه پس از تأسیس اسراییل، یاکوف شیمونی، یکی از مقامات اسراییلی، دیوید بن گوریون، نخست وزیر وقت اسراییل را متقاعد کرد که ایده پیمان خون بین اسراییل و دروزی ها را ترویج دهد. هنگامی که ارتش اسراییل شروع به جذب سربازان دروزی کرد، شیمونی گفت که این تصمیم مانند نیزه ای است که اسراییل می تواند آن را در قلب ناسیونالیسم عربی فرو کند و بر دروزی ها در سوریه و لبنان اعمال نفوذ کند.

دروزی ها اقلیتی تحت آزار و اذیت نیستند، حتی اگر اینگونه به تصویر کشیده شوند. آن ها به طور سنتی به دولتی که تحت کنترلش زندگی می کنند، وفادار بوده اند. در اسراییل، آن ها در نیروهای مسلح خدمت کرده اند و در تمام جنگ های اسراییل شرکت داشته اند. حتی به رغم اینکه زمین های کشاورزی شان، به ویژه در امتداد مرز لبنان توسط دولت اسراییل مصادره شد.

حتی زمانی که حکومت نظامی بر اعراب ساکن اسراییل، از جمله دروزی ها، اعمال شد و تا سال 1966 ادامه داشت، باز هم دروزی ها دست به اعتراض نزدند. البته دروزی های لبنان تا حد زیادی موضع ملی گرایانه عربی و خصمانه ای نسبت به اسراییل اتخاذ کرده اند. در سال 1979، سمیر قنطار، مبارز دروزی لبنانی، رهبری یک حمله مسلحانه را که جبهه آزادی بخش فلسطین مسئولیت آن را بر عهده گرفت و در ساحل نهاریا در شمال اسراییل اجرا شد، بر عهده گرفت. او 29 سال را در زندان گذراند و در سال 2008 در تبادل زندانیان بین اسراییل و حزب الله، به لبنان بازگشت. در سوریه، دروزی ها به طور فعال در تمام جنبه های زندگی عمومی مشارکت داشتند.

آن ها همچنین حضور قابل توجهی در ارتش سوریه داشتند، به طوری که دو فرمانده دروزی به عنوان رییس ستاد کل و دو نفر دیگر به عنوان وزیر دفاع منصوب شدند. این در حالی است که دروزی های سوریه بیش از 3 درصد از کل جمعیت را تشکیل نمی دهند. بسیاری از دروزی ها در سوریه و لبنان در حزب سوسیال ناسیونالیست سوریه عضویت دارند که از وحدت سوریه بزرگ (سوریه، لبنان، اردن و فلسطین امروزی) حمایت می کند.

سلطان پاشا الاطرش، رهبر دروزی های سوریه، در سال 1925 شورشی را علیه فرانسه رهبری کرد و وحدت کشورهای هلال حاصل خیز، شامل عراق و سوریه بزرگ را ترویج داد. شکیب ارسلان، پدربزرگ مادری ولید جنبلاط، رهبر دروزی های لبنان، یکی از برجسته ترین مدافعان ناسیونالیسم عربی در قرن بیستم بود.

پس از آنکه اسراییل در سال 1981 بلندی های جولان را ضمیمه خاک خود کرد، اکثر ساکنان دروزی آن به سوریه وفادار ماندند و تابعیت اسراییل را رد کردند و این امر اسراییل را بر آن داشت که به جای آن به آن ها اقامت دائم اعطا کند. بسیاری از دروزی ها از قانون دولت-ملت یهود در سال 2018 که زبان عربی را به عنوان زبان رسمی حذف می کرد، شگفت زده شدند. خاخام مییر کاهان، سیاستمدار راست افراطی و بنیانگذار حزب غیرقانونی کاچ، حتی خواستار اخراج دروزی ها از اسراییل شد.

در سال های اخیر، جامعه دروزی بر سر خدمت در ارتش اسراییل دچار اختلاف شده است. از اوایل دهه 1970، کمیته ابتکار دروزی های عرب برای لغو خدمت سربازی اجباری برای دروزی ها کمپینی راه انداخته و صدها برنامه علیه خدمت سربازی ترتیب داده است. امروزه، میزان امتناع کنندگان از خدمت سربازی در میان مردان دروزی از 60 درصد فراتر رفته است.

آن ها با جنبش هایی مانند امتناع کنید، مردم شما از شما محافظت می کنند و ما نگهبانان سرزمین هستیم، نه مرزبانان جسورتر شده اند. اسراییل دروزی ها را به عنوان یک گروه اقلیت کوچک می بیند که در مقایسه با سایر اقلیت های قومی منطقه مانند کردها، علویان ترکیه یا علویان سوریه، ناچیز است. اما استراتژی اسراییل استفاده از این گروه ها برای تضعیف اقتدار سایر بازیگران رسمی یا غیررسمی در منطقه و تسلط بر خاورمیانه در میانه برخورداری از حمایت بی دریغ ایالات متحده است.

بنابراین، اسراییل در حال ایجاد روابط با چندین گروه است که با آن ها پیوندهای دیرینه ای دارد. کردهای عراق یکی از این نمونه ها هستند. روابط بین کردها و جنبش صهیونیستی در فلسطین در سال 1931 آغاز شد؛ زمانی که بن گوریون، روون شیلوا، یک فعال سیاسی یهودی و بنیانگذار موساد را برای جمع آوری داده های جمعیتی و سیاسی در مورد خاورمیانه مأمور کرد. شیلوا پس از اتمام یک مأموریت سه ساله در عراق، کردها را به عنوان یک اقلیت غیرعرب که تحت حکومت اعراب زندگی می کنند و متحد مناسبی برای دولت یهود هستند، دسته بندی کرد.

در نیمه دوم قرن بیستم، اسراییل کمک های نظامی و امنیتی به کردهای عراق ارائه داد. حمله ایالات متحده به عراق و سقوط رژیم صدام حسین، همکاری آن ها را بیش از پیش تقویت کرد. در اوایل قرن بیست و یکم، روابط اسراییل و کردها در چندین حوزه مهم و حساس، از جمله همکاری های اطلاعاتی، سرمایه گذاری و خرید نفت از کرکوک توسط اسراییل، جایی که بسیاری از کردهای عراق در آن ساکن هستند، توسعه یافت. در شمال سوریه، مظلوم عبدی، فرمانده نیروهای دموکراتیک سوریه به رهبری کردها، در ماه مارس گذشته گفت که از حمایت اسراییل در حفاظت از دستاوردهای کردها استقبال می کند.

در مورد علوی های سوریه، چندین رهبر این اقلیت پس از قتل عام مردم شان در منطقه ساحلی سوریه در ماه مارس، نامه ای به نتانیاهو ارسال کردند و خواستار حمایت شدند. این درخواست پس از آن مطرح شد که اسراییل اعلام کرد اجازه نخواهد داد رژیم جدید سوریه به جمعیت دروزی این کشور آسیب برساند. در همین حال، احمد الشرع، رییس جمهور موقت سوریه، برای ساختن سوریه ای جدید تلاش کرده است. اما در واقع او یک مبارز جهادگرا است که در سراسر جهان شناخته شده است. او پیش از این رهبری جبهه جهادی النصره را بر عهده داشت، اما تمرکز این گروه بر مبارزه با داعش، حکومت اسد و تسلط ایران بر سوریه بود.

الشرع بارها گفته است که کشورش هیچ تمایلی به رویارویی نظامی با اسراییل ندارد و تمایل خود را برای صلح با دولت یهود نشان داده است. علاوه بر این، حتی قبل از حملات هوایی اسراییل در دسامبر گذشته که زیرساخت های نظامی سوریه را نابود کرد، سوریه توانایی آغاز حمله به اسراییل را نداشت. ارتش سوریه مجموعه ای نامنظم از شبه نظامیان با هویت ها و وابستگی های ایدئولوژیک متنوع است.

با این حال، مقامات اسراییلی بارها اصرار داشته اند که مداخلات نظامی اسراییل در سوریه ضروری بوده است. با وجود مذاکرات مستقیم با دیپلمات های سوری در باکو در ماه ژوییه، اسراییل در تلاش برای پایان دادن به درگیری ها در سویدا در ماه گذشته، حملات هوایی به نیروهای دولتی سوریه انجام داد.

اسراییل این حملات را به بهانه دفاع از دروزی ها در برابر حملات قبیله ای توجیه کرد. اسراییل نه تنها به نیروهای دولتی که به سمت جنوب می رفتند، بلکه به مقر وزارت دفاع و کاخ ریاست جمهوری در قلب دمشق نیز حمله کرد. جلساتی که در روزهای اخیر بین وزیر امور خارجه سوریه و وزیر امور استراتژیک اسراییل، با میانجیگری ایالات متحده و فرانسه، برگزار شد، ظاهراً بر تحکیم آتش بس شکننده متمرکز بود، اما در واقع هدف این مذکرات خلع سلاح در جنوب سوریه، به جز شبه نظامیان دروزی، بود.

دولت جدید در دمشق، سیاست خارجی واقع گرایانه و انعطاف پذیری را اتخاذ کرده که هدف آن ادغام مجدد سوریه در منطقه، ایجاد روابط استراتژیک با ترکیه و ایجاد روابط با کشورهای خلیج فارس است که عمق استراتژیکی را فراهم می کنند و می تواند از نظر اقتصادی و سیاسی از سوریه حمایت کند. الشرع، شاخه زیتون را به سمت اسراییل دراز کرده است، اما به نظر می رسد نتانیاهو علاقه ای به آن ندارد چراکه صلح، جاه طلبی های او برای اعمال قدرت را به خطر می اندازد. سیاست منطقه ای نتانیاهو، از جمله پیشنهادهای او به اقلیت های قومی و مذهبی، مستلزم تجزیه سوریه است. تجزیه سوریه به عنوان سکوی پرتابی برای نفوذ به کشورهای دیگر مانند لبنان و عراق عمل خواهد کرد.

اسراییل می داند که رژیم سوریه تاکنون در اعمال اقتدار خود بر شبه نظامیان در این کشور شکست خورده است. نتانیاهو به جای اینکه به رژیم سوریه فرصت دهد تا پس از سقوط اسد، خود را تثبیت کند، به نیروی هوایی اسراییل دستور داد تا فوراً به پایگاه های هوایی سوریه حمله کند، زیرا می دانست که جت های جنگنده قدیمی سوریه هیچ تهدیدی برای اسراییل ایجاد نمی کنند. اقدامات اسراییل باعث شد که دولت جدید در دمشق ضعیف به نظر برسد و در نتیجه جنبش های جدایی طلبانه در میان اقلیت های قومی و مذهبی سوریه را برای شورش علیه دولت نوپا تحریک کند. نتانیاهو همچنین می داند که الشرع به نیروهای امنیتی خود دستور حمله به سویدا را نداده است.

هدف نتانیاهو، خنثی کردن پروژه ملی سوریه به عنوان بخشی از چشم اندازی که در سخنرانی اکتبر 2023 برای خاورمیانه جدید تشریح کرد. تسلط اسراییل بر ارتش سوریه، که در اثر 14 سال جنگ داخلی خونین از بین رفته است، باعث شده که کابینه نتانیاهو از خطرات و تبعات اعمال قدرت بی حد و حصر، غافل شود. به ویژه با توجه به همدستی و بی تفاوتی بین المللی، اسراییل می تواند بدون محدودیت عمل کند و نتانیاهو نیز این را می داند.