آیدین سلمانیان؛ در هیاهوی روزهایی که نام ها پررنگ تر از معناها می شوند، عده ای هستند که می نویسند… بی آنکه امضایشان پای خبر باشد. می دوند، پیگیری می کنند، بی آنکه عکسی از آن ها در قاب تقدیرنامه ای ثبت شود. خبرنگارانی که در سکوت می سوزند و با کمترین ها، بیشترین بار مسئولیت را بر دوش می کشند. نه چشم به راه لوح اند، نه مشتاق سکو و نور و تریبون؛ فقط دلشان گرم است به نجات حقیقت از میان غبار فراموشی ها... آن ها فریاد می زنند اما کسی صدایشان را تیتر نمی کند. با قلم می جنگند اما بی سلاح، بی سپر، بی سپاس... و همینجاست که باید ایستاد، کلاه از سر برداشت، و به احترامشان سکوت کرد... |