این یافته حاصل پژوهش تیمی از زمین شیمی دانان و زمین شناسان دانشگاه گوتینگن آلمان است که روی دندان های فسیل شده دایناسورها کار کرده اند. آن ها با بررسی پودر مینای دندان چندین دایناسور متعلق به مناطق مختلفی از آمریکای شمالی، اروپا و آفریقا، موفق شدند ردپای ایزوتوپ های اکسیژن را شناسایی کنند ایزوتوپ هایی که از طریق تنفس این جانوران به مینای دندانشان راه یافته اند.

به گزارش همشهری آنلاین به نقل از نیواطلس، مینای دندان ماده ای فوق العاده پایدار است و می تواند ترکیبات بسیار ظریفی از هوای دوران های بسیار دور را در خود حفظ کند. همین ویژگی به پژوهشگران اجازه داد ترکیب جو زمین را تا حدود 150 میلیون سال پیش بازسازی کنند.

نتایج این مطالعه نشان می دهد سطح دی اکسید کربن در دوران کرتاسه به حدود 750 بخش در میلیون (ppm) و در دوران ژوراسیک به حدود 1200 ppm رسیده بوده است. برای مقایسه، این عدد در دوران پیشاصنعتی حدود 300 ppm و در حال حاضر حدود 430 ppm است. سطح بالای CO₂ احتمالاً شرایط سختی برای حیات انسان فراهم می کرد.

همچنین، محققان با بررسی ایزوتوپ های خاصی در دندان های دو دایناسور معروف- تیرانوزوروس رکس و یک دایناسور گردن دراز به نام Kaatedocus - به نشانه هایی از افزایش ناگهانی دی اکسید کربن برخوردند؛ افزایشی که احتمالا ناشی از فوران های آتشفشانی بوده است.

یافته های این تحقیق همچنین نشان می دهد نرخ فتوسنتز گیاهان در دوران مزوزوییک بیش از دو برابر میزان کنونی آن در سیاره ما بوده است.

تیم پژوهشی قصد دارد از این تکنیک برای بررسی دندان های دایناسورهای متعلق به دوران انقراض بزرگ (The Great Dying) حدود 252 میلیون سال پیش نیز استفاده کند. این انقراض یکی از فاجعه بارترین رویدادهای تاریخ زمین بود که طی آن، تقریبا تمام گونه های جانوری سیاره نابود شدند. بررسی دندان های آن دوران می تواند اطلاعات ارزشمندی از تغییرات اقلیمی و زیستی پس از آن دوره را در اختیار دانشمندان قرار دهد.