احمد زیدآبادی در کانال تلگرامی خود نوشت: سعید جلیلی نوشته است: خداوند برای بنی اسراییل پیامبری فرستاد تا آن ها را از ظلم فرعون برهاند اما آن ها پس از پیروزی بر، فرعون وقتی 40 روز پیامبرشان به کوه طور رفت گوساله پرست شدند؛ عده ای نیز امروز پس از اینکه دشمن در وسط مذاکره به ما حمله کرد و ملت ایران پیروز شد مجدد دم از مذاکره می زنند!

از استعارات و اشارات مبهم و مرموز این نوشته که بگذریم، یعنی آقای جلیلی متوجه نشده است که اگر جمهوری اسلامی وارد مذاکرات مسقط نشده بود، امکان نداشت مردم ایران پس از حمله اسراییل و آمریکا به کشور از خود همدلی و همبستگی نشان دهند؟ اگر ایران بر رد مذاکره اصرار کرده بود و سپس جنگ می شد، بدون تردید بخش بسیار بزرگی از مردم آغاز جنگ را به حساب لجاجت حکومت در نفی مذاکره می گذاشتند و موضع دیگری می گرفتند.

به نظر نمی رسد درک این موضوع چندان مشکل باشد، اما چرا آقای جلیلی مسئله را معکوس جلوه می دهد؟

اینکه جمهوری اسلامی نهایتاً بخواهد مذاکره کند یا نکند، باری است بر دوش خودش و به ناچار خودش باید هزینه تصمیم در این باره را بپردازد، اما اینکه یک عضو شورای عالی امنیت ملی، دغدغه ای جز مخالفت با مذاکره نداشته باشد، خود علامت بسیار خطرناکی برای کشور است. در واقع توصیه او عملاً تعطیل دیپلماسی است. دیپلماسی مگر جز مذاکره با رقیبان و دشمنان است؟

مذاکره مگر جز نشان دادن قدرت استدلال و اقناع است؟ کسی که مذاکره را نفی می کند مقصودش از دو حال خارج نیست. یا به اندازه ای خود را قدرتمند می بینید که می تواند بدون تحمل هزینه قابل توجهی، رقیب یا خصم خود را نیست و نابود کند. و یا اینکه به دلیل ضعف استدلال و قدرت اقناع، اعتماد به نفس لازم را برای ورود به مذاکره ندارد. حال آقای جلیلی باید روشن کند که با کدامیک از این دو تصور، به دشمنی با مذاکره برخاسته است؟

نفس مذاکره در طول تاریخ از سوی هیچ خردمندی نفی نشده است. مذاکره در بدترین حالت، بی نتیجه می ماند، اما تبدیل آن به تابو یا لولوی آدمخوار فقط از کسانی برمی آید که یا به کلی فاقد اعتماد به نفس هستند و استدلالی برای ارائه ندارند و یا راه حلی جز جنگ و خونریزی نمی شناسند.

از این گذشته، اگر آقای جلیلی مخالف سیاست های رسمی است، در درون دستگاه قدرت چه می کند؟ او قاعدتاً در مقام یک شهروند یا رقیب دولت حق دارد نظرات مخالف خود را مطرح کند، اما چنین کاری از درون دستگاه حاکم، نقض فلسفه تشکیل دولت و در هم شکستن ماشین آن و منحرف کردنش به سمت دره است!