عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: صادقانه باید گفت که هر چه براساس منطق متعارف و عقل سلیم نگاه کنیم، متوجه رفتار آقای صدیقی و ستاد ائمه جمعه و حتی دستگاه قضایی نمی شویم. در واقع هر اقدامی کردند نتیجه مطلوب را نگرفتند سهل است که به زیان آنان هم شد. به عبارت دقیق تر اعتبار ساختار را نزد اعتبار فرد قربانی کردند ولی در نهایت اعتبار این شخص را هم نتوانستند حفظ کنند که بدتر نمودند. در پایان هر دو باختند، بدجوری هم باختند. به گمانم از ابتدا نفهمیدند این مساله ای نیست که بتوان آن را لاپوشانی کرد و هر کوششی برای انکار آن، ماجرا را بدتر می کند.

از ابتدا که خبر این فساد مطرح شد، ماشین جعل روشن شد. برای نجات خود پیاپی اخبار خلاف و ضد و نقیض به صورت رسمی و غیر رسمی از سوی مسوولان حوزه علمیه ازگل منتشر شد. ولی از آنجا که دروغگو کم حافظه است، خیلی سریع این دروغ ها آشکار می شد. در واقع متوجه نشدند که از برکات وجود اینترنت، به راحتی نمی توان هر چیزی را دروغ گفت و اطمینان داشت که آن دروغ ها رو نمی شود. دروغ های گفته شده دو اثر منفی داشت.

از یک سو بیانگر اثبات و اقرار به فساد بودند و از سوی دیگر قرینه این بود که اگر کسی دروغ بگوید پس به طریق اولی هر کار دیگری هم می کند؛ پس دروغ ها کارکردی منفی برای آنان داشت. آقای صدیقی در ابتدای ماجرا به دادستان نامه نوشت و مدعی شد که امضایش جعل و انتقال ملک بدون اطلاع او انجام شده است. بنابراین طلبکار هم شد، گو اینکه باید فرزندش را مورد خطاب قرار می داد که نداد و تقصیر گردن دیگرانی افتاد که کاره ای نبودند و طبعا محکوم هم نشدند. دو هفته بعد این ادعا تکذیب شد زیرا با پای خودش به محضر رفته و سند را امضا کرده بود، در نتیجه مدعی غفلت شد! و از خدا استغفار کرد و از مردم با همه وجودش! عذرخواهی کرد و تعهد داد که ملک را بازگرداند.

کم کم و در پشت صحنه رسیدگی قضایی آغاز شد، در حالی که این پرونده به وسیله مردم و افشاگران ضد فساد افشا شده بود و ربطی هم به دستگاه های نظارتی و کشف جرم نداشت. پس از رسیدگی قضایی به صورت چراغ خاموش پسر و عروس وی محکوم شدند و خودش بیگناه معرفی شد، در حالی که استغفار وی منتشر شده بود.

در این فاصله و در نهایت تعجب و با انبانی پر از توصیه های اخلاقی به نماز جمعه بازگشته بود و ضربه بزرگی را به آن زد. گرچه پیشتر نیز استقبال از آن به شدت کاهش یافته بود. با اعلام محکومیت پسر و عروس وی دوباره تقاضا برای حذف وی از نماز جمعه بالا گرفت. ولی با نهایت تعجب حتی پس از حمله اسراییل هم دوباره به نماز آمد و مردم را به تقوای الهی توصیه کرد! یک عقل سلیم چه توصیه ای برای آقای صدیقی می کرد؟ دو فرض را در نظر بگیریم. اول؛ او خویش را در ذیل این نظامی که از آن بهره مند شده تعریف کرده و خود را در خدمت آن می داند.

در این صورت اخلاق و عقل اقتضا می کرد که پس از افشای آن فساد، فوری از همه پست های خود استعفا دهد و از حکومت و مردم عذرخواهی کند و حتی بگوید که نمازگزاران ترجیحا نمازهایی را که به امامت وی خوانده اند اعاده کنند. کسی که چنین وضعی دارد چگونه می تواند رییس نهاد امر به معروف و نهی از منکر باقی بماند؟ او با کناره گیری کامل خود شاید می توانست تاحدی پرونده خودش را بسته و موج ایجاد شده را آرام کند. دوم؛ او نظام را برای خود و منافع و موقعیت خود بخواهد.

این حالت بسیار نابخردانه است، زیرا اگر نظام ضعیف شود، چیزی برای او باقی نمی ماند که بخواهد حفظ کند، لذا اصل چنین حالتی نیز مخالف عقل سلیم است ولی حتی اگر چنین بود، آمدن به نماز و اصرار به حضور در عرصه عمومی نیز به زیانش بود و پرونده را باز نگه می داشت که همین گونه هم شد. اصولا یک فرد ضعیف مثل وی در چنین شرایطی نباید در برابر امواج بزرگ ضد فساد بایستد.

آن اندازه ایستاد که دوستانش به او توصیه کردند که کنار برد و نرفت، تا اینکه مجبورش کردند استعفا دهد و حتی در این استعفا نیز دلایل و توجیهات غیر واقعی را ذکر کند که از نظر کسی پذیرفتنی نبود. او نه تنها به خودش ضربه بزرگی زد، بلکه ضربه را به نظامش هم منتقل کرد. نظامی که، یا باید از آن دفاع می کرد یا اگر هم از آن دفاع نمی کرد، حداقل تکیه گاهش می بود و نباید تضعیفش می کرد.

این میزان درک و فهم سیاسی کسانی است که باید همه چیزشان را برای نظام خود بگذارند تا آن همه چیز را حفظ کنند. ولی دانسته یا نادانسته خلاف عقل سلیم عمل می کنند. وی تمایل به فعالیت علمی، تدریسی و تبلیغی را دلایل استعفای خود ذکر کرده، فعالیت علمی که شوخی است، ولی کسی تدریس می کند که درس بگیرد تا آن را منتقل کند. اگر خودش از این واقعه درس گرفت آنگاه درس بدهد. همه اقدامات او در این مدت ضد تبلیغ برای خودش و نظام برآمده از آن بود، آیا همین راه را می خواهد ادامه دهد؟ فاتحه!