محمدرضا زائری طی یادداشتی در خبرآنلاین نوشت: استعفای حاج آقای صدیقی خیلی خوب بود ولی کاش خیلی زودتر انجام می شد، بی آنکه خود ایشان و نظام و انقلاب و کشور و دین جوانان و اعتماد مردم این قدر آسیب ببیند.

ایشان هم از آن ها بود که حیف شد، می توانست یک منبری خیلی خواستنی باشد، می توانست یک ذاکر باصفای مجالس روضه و محافل معنوی حسینی باشد، می شد یک امام جماعت نازنین باشد توی مسجد یک محله، می شد یک استاد اخلاق خوب باشد.

شاید آن نسبت خانوادگی که با حاج آقای امجد داشتند تجانسی فراهم می کرد و اگر هر دو از سیاست کناره می گرفتند این قدر ضربه نمی خوردند و… روزگار عجیبی است و امروز فکر می کنم بزرگترین لطفی که خداوند می تواند به یکی مثل من ناتوان و ضعیف بکند این است که اصلا در موقعیت ها و جایگاه هایی که توان و ظرفیتش را ندارم قرارم ندهد.

عملکرد ایشان در قوه قضاییه را اصلا نمی توانم توجیه کنم، نقش ایشان در جایگاه امامت جمعه یا ستاد امر به معروف را اصلا نمی توانم بپذیرم، اظهار نظرهای عجیب و غریب ایشان در مسایل مختلف را درک نمی کنم و نمی فهمم، با حاج آقای صدیقی از زمین تا آسمان اختلاف دارم؛ در فکر و فهم و منش و مشی و رویکرد، اما ضمن تقدیر از استعفای -هر چند دیرهنگام- ایشان، بد نیست خاطره ای را بنویسم.

یک بار گروهی در یک مراسم عمومی ایشان را برای سخنرانی دعوت کرده بودند و این درست زمانی بود که چند روز قبلش ایشان یکی از همان حرف های عجیب و غریب را زده بود و من هم با دیدنش طاقت نیاوردم و با لحن تند اعتراضی کردم -که خودم می دانستم از چه سبب است، اما به هر حال شاید برای دیگران توجیه و مناسبتی نداشت-، ایشان در آن موقعیت چیزی نگفت و بعد مرا کنار کشید و در گوشم حدیثی خواند با این مضمون که تذکر خصوصی به برادر مؤمن سزاوارتر است تا آبروبردن علنی و… و انصافا این صبر و نجابتش در آن لحظه برای من درس بود. و لمثل هذا فلیعمل العاملون!

کاش آقای جنتی هم به ایشان اقتدا کنند و عزت و حرمت و آبروی خود را نگه دارند و به مطالعه و استراحت و عبادت مشغول باشند.

کشیش های مسیحی یک عادت خوب دارند که بعد از یک سن و سال بالا وقتی توان و ظرفیت ادای وظایف شان را از دست می دهند، به خلوت دیر می روند و مشغول عبادت می شوند، زیرا کلیسا با تجربه ای که بعد از رنسانس پیدا کرد می داند که حفظ مسیحیت برایش مهمتر است تا حفظ این و آن.