به گزارش فرارو، طرفداری نوشت: در روزگاری که جامعه به دنبال الگوهای جوان، موفق و اخلاق مدار است، نام مبینا نعمت زاده می توانست یکی از گزینه های مهم باشد. دختری که با تلاش و مهارت، مدال برنز المپیک را به گردن انداخت و افتخار آفرید. اما چه شد که این نام حالا بیشتر از آن که یادآور افتخار باشد، با حاشیه و جنجال و متاسفانه نفرت عمومی جامعه گره خورده است؟

ماجرای جدید مبینا از آن جا آغاز شد که گویی مربیگری او در غیاب مهروز ساعی، به مذاق برخی پیشکسوتان تکواندو از جمله استاد پیرهادی خوش نیامده و این امر با اعتراض این پیشکسوت با سابقه مواجه شده است. اعتراضی که نحوه بیان آن مدال دار المپیکی تکواندو ایران را آنچنان دچار لطمه روحی کرده است که به همزات پنداری با شخصیت اصلی فیلم هیس؛ دخترها فریاد نمی زنند برسد! چنین برداشتی که شاید بیشتر به خاطر به جا نیاوردن و نشاختن مبینا نعمت زاده توسط استاد پیرهادی به وجود آمده تا برخورد فیزیکی و لفظی طرفین، پای پدر نعمت زاده را به موضوع باز کرده و سیلی این پدر جوان به استاد سالخورده تکواندو موجی از تبلیغات منفی به بار آورده و انتقادات را متوجه فدراسیون موفق هادی ساعی کرده است.

چنین رفتاری نه تنها غیرحرفه ای بلکه ضد ارزش های اخلاقی و تربیتی ورزش است. ورزش، خصوصاً رشته ای مانند تکواندو، بر کنترل هیجان، احترام، فروتنی و انضباط درونی بنا شده است.

وقتی قهرمان ملی در مواجهه با یک اختلاف نظر جزیی، به جای متانت، از زبان تند استفاده کرده و پدرش با مشت و سیلی از خجالت یک پیرمرد در می آید، تازه در می یابیم که چرا و چگونه یک قهرمان جوان علیرغم کسب مدال در مهم ترین رویداد ورزشی جهان محبوبیتی نزد مردم و علاقمندان به ورزش ندارد!

نکته عجیب ماجرا مصاحبه او در واکنش به جنجال پیش آمده است؛ اینکه بارها و بارها در این گفتگو از جمله من مبینا نعمت زاده هستم! استفاده کرده و بر روی آن تاکید دارد!

بله، شناختیم؛ اما ای کاش این نام، با افتخارِ بی حاشیه شناخته می شد، نه با خواسته های نامعقولی همچون قبولی بدون آزمون در پزشکی، خود شیفتگی رفتاری و دست بالا گرفتن خود در حالی که هنوز راه چندانی را در مسیر موفقیت نپیمود است و در این مسیر از جدال های لفظی با سایرین و استفاده از ادبیات تحقیرآمیز نسبت به دیگران هم استفاده کرده است.

هیچ عنوان، هیچ مدالی و هیچ افتخاری، مجوز بی احترامی به پیشکسوت یا قانون نیست. اگر امروز از مرزهای اخلاق عبور کنیم، فردا نوجوانی که با افتخار پیراهن تیم ملی را می پوشد، با کوچک ترین نقد، دستش را بالا می برد. و این یعنی شکستی بزرگ تر از هر باخت ورزشی.

مبینا، به عنوان چهره ای جوان و پر استعداد، در کنار بازنگری در عملکردش، بداند که جامعه، فقط توان بدنی نمی خواهد؛ بلوغ فکری و اخلاقی هم می طلبد. قهرمان شدن، آسان تر از قهرمان ماندن است؛ امید می رود که مسیر حرکتی خود را بازنگری کرده و راهی را برود که دوستداران ورزش هم از موفقیت های بعدی اش شادمان شوند!