یافته ای که در مطالعه ای جدید به دست آمده نشان می دهد که محصولات جانبی حاصل از تجزیه اسید آمینه ی غذایی تریپتوفان توسط باکتری های روده، می توانند سلول های ترشح کننده هورمون در روده را که به علت چاقی کاهش یافته اند، بازیابی کنند. این یافته راه را برای جایگزینی طبیعی و بدون عوارض جانبی داروهای GLP-1 مانند اوزمپیک باز می کند.

به گزارش ایسنا، سلول های تخصصی روده به نام سلول های اندرواندوکرین (EECs) هورمون های مهمی مانند پپتید شبه گلوکاگون 1 (GLP-1) ترشح می کنند که در تنظیم تولید انسولین و اشتها نقش دارند. این همان GLP-1 است که داروهایی مانند اوزمپیک را شبیه سازی می کنند.

به نقل از نیواطلس، تحقیقات جدید دانشمندان دانشگاه مارشال در ویرجینیای غربی نشان داده است که چاقی به طور چشمگیری تعداد سلول های اندرواندوکرین را کاهش می دهد و به اختلالات متابولیکی منجر می شود. آن ها همچنین دریافتند که محصولات جانبی تولید شده توسط باکتری های روده هنگام تجزیه برخی اسیدهای آمینه می توانند این سلول ها را بازگردانند.

علیپ بورتاکور (Alip Borthakur)، دکترای تخصصی و استاد یار دانشکده پزشکی جوآن سی. ادواردز در دانشگاه مارشال (JCESOM) و نویسنده ی ارشد این مطالعه می گوید: یافته های ما نشان می دهد که متابولیت های میکروبی مشتق شده از تریپتوفان غذایی می توانند کاهش سلول های ترشح کننده ی هورمون مرتبط با چاقی را معکوس کنند. این نشان دهنده یک راهبرد درمانی بالقوه است که از میکروب های روده برای بهبود پیامدهای متابولیکی در چاقی بهره می برد.

تریپتوفان یک اسید آمینه ی ضروری است؛ یعنی بدن نمی تواند آن را بسازد و باید از طریق رژیم غذایی تأمین شود. این اسید آمینه در ساخت پروتیین ها نقش مهمی دارد و پیش ساز چند مولکول کلیدی از جمله سروتونین و ملاتونین است. مطالعات نشان داده اند که وقتی باکتری های روده تریپتوفان را تجزیه می کنند، یکی از محصولات جانبی تولیدشده ترکیبی به نام ایندول (indole) است. ایندول با فعال کردن فاکتور رونویسی آریل هیدروکربن گیرنده (AhR)، پاسخ ایمنی روده را تنظیم می کند. فاکتورهای رونویسی، پروتیین هایی هستند که به دی ان ای متصل می شوند و بیان ژن را تنظیم می کنند.

پژوهشگران برای ایجاد چاقی، به موش ها رژیم غذایی پرچرب دادند و سپس میزان سلول های اندرواندوکرین و همچنین میزان فاکتورهای رونویسی که سلول های بنیادی را به سمت تبدیل شدن به اندرواندوکرین هدایت می کنند، اندازه گیری کردند. آن ها همچنین ارگانوییدهای روده انسانی که مینی ارگان هایی بودند که از بافت سالم روده بزرگ انسان رشد داده شده بودند، با ایندول درمان کردند تا در معرض متابولیت های باکتریایی قرار بگیرند.

در موش های چاق، پژوهشگران دریافتند که تعداد سلول های اندرواندوکرین حدود 60 درصد کاهش یافته است. همچنین، فاکتورهای رونویسی مهم برای تمایز سلول های اندرواندوکرین به طور قابل توجهی پایین آمده بودند. سلول های تولیدکننده ی GLP-1 نیز در موش های چاق کاهش یافته بودند. در ارگانوییدهای انسانی، درمان با ایندول به طور قابل توجهی میزان آران ای پیامرسان و پروتیین CHGA را افزایش داد، که نشان می دهد ایندول به تشکیل سلول های اندرواندوکرین کمک کرده است.

البته این مطالعه دارای محدودیت هایی است. ارگانوییدها از افراد سالم گرفته شده بودند، که این موضوع توانایی بررسی واکنش بافت های چاق را محدود می کند. همچنین، افراد چاق ممکن است مسیرهای سیگنال دهی تغییریافته ای داشته باشند که بر تمایز سلول های اندرواندوکرین اثر بگذارد.

افزون بر این، تمرکز پژوهش تنها بر بافت روده ی بزرگ بوده است، بنابراین ممکن است نتایج در مورد روده کوچک یا سایر بخش های دستگاه گوارش صدق نکند. همچنین، اگرچه این نتایج امیدوارکننده اند، اما یافته های حاصل از ارگانوییدها و موش ها ممکن است به طور کامل در انسان ها کاربرد نداشته باشند مگر آنکه مطالعات بالینی آن را تایید کنند.

با این حال، این مطالعه از نظر پیامدهای بالقوه اش در دنیای واقعی اهمیت زیادی دارد. یافته ها نشان می دهند که می توان با تشویق رشد باکتری های روده ای که تریپتوفان را متابولیزه می کنند برای مثال پروبیوتیک ها و مصرف مکمل های غذایی سرشار از تریپتوفان برای تغذیه این باکتری ها، یک راهکار غیر دارویی برای بازیابی تولید GLP-1 در چاقی ارائه داد.

برخلاف داروهای مصنوعی GLP-1 که می توانند عوارضی مانند تهوع داشته باشند، این روش ممکن است به طور طبیعی تولید GLP-1 بدن را با خطرات کمتر تحریک کند. این مطالعه همچنین بر پتانسیل تغذیه شخصی سازی شده و درمان های مبتنی بر میکروبیوم تاکید دارد، جایی که رژیم های غذایی یا مکمل های خاص برای افزایش تولید متابولیت های سودمند توسط میکروب ها به کار گرفته می شوند تا از چاقی و اختلالات متابولیکی همراه با آن، مانند دیابت نوع 2، پیشگیری یا آن را درمان کنند.