جابر قاسمعلی در گفت وگویی، درباره وضعیت فعلی اکران و اقبال از سینمای اجتماعی گفت: سرمایه گذاری در سینمای ایران بی برنامه است و بر اساس تب وتابِ روز انجام می شود. به یک باره فیلم های کمدی می فروشند و همه می روند کمدی می سازند. فردای همان روز، فیلم هایی که رویکرد اجتماعی دارند، می فروشند و سرمایه گذاران به سمت تولیدات اجتماعی می روند. این نشان از صنعتِ نداشته سینماست.

به گزارش ایرنا، نویسنده فیلمنامه زعفرانیه 14 تیر ، افزود: اگر دولت در حوزه سینما مداخله نمی کرد و اجازه می داد سینما تبدیل به صنعت شود، تولید ژانر اتفاق می افتاد. چون این اتفاق نیفتاده، تصمیمات بر اساس تب وتاب بازار گرفته می شود. اما این تب وتاب، بی ریشه است و به زودی فرو می نشیند. این حمایت هیجانی و مقطعی خواهد بود و ممکن است سال دیگر اینگونه نباشد.

این فیلمنامه نویس توضیح داد: مشکل سینمای ایران، فیلمنامه نیست. درست است که ما مشکل فیلمنامه داریم اما مشکل سینمای ایران فیلمنامه نیست، بلکه سیاست گذاری است. فیلمنامه مثل ده ها حوزه دیگر در این سینما مشکل دارد، مگر تهیه کنندگی در این سینما مشکل ندارد؟ اما آدرس غلط می دهند. مشکل اصلی سینمای ایران، سیاست گذاری و مداخله دولت در امر سینماست که موجب می شود سینما صنعتی نشود.

قاسمعلی با بیان اینکه مداخله دولت های دیگر مثلا آمریکا در ساخت فیلم بسیار اندک است، تشریح کرد: در سینمای آمریکا نیز دولت تا حوالی دهه 60 فیلم ها را ممیزی می کرد. طبیعی است بخشی از نهادهای حاکمیتی آمریکا بخواهند در راستای ایجاد همدلی بین مردم و روحیه سلحشورانه فیلم تولید کند، اما تعداد آن بسیار کم است. حتی همان تعداد اندک هم در چهارچوب و مختصات صنعتی، تولید و اکران می شود.

وی درباره دلیل اقبال کم از فیلم های جنگی در سینمای ایران گفت: در ایران نهادها با هزار عنوان، فیلم معناگرا و فاخر، فیلم هایی می سازند که در اکران با شکست مطلق مواجه می شود. با پول مردم، 100 میلیارد تومان هزینه تولید فیلم می کنند اما در اکران 5 میلیارد می فروشد. واقعیت این است که سازندگان فیلم های جنگی با مختصات مخاطب شناسی دهه 60 و 70، فیلمنامه می نویسند و شخصیت پردازی می کنند. مخاطب امروز این شخصیت ها را نمی شناسد؛ به همین دلیل آنها را نمی پذیرد و فیلم با شکست مواجه می شود.

نویسنده سریال راه شب با اشاره به کمبود سرمایه برای ساخت فیلم بیان کرد: از آن سو ما فیلمنامه نویسان مستقل، فیلمنامه هایی داریم که نهایتا 20 تا 30 میلیارد تومان هزینه دارد اما فارابی و نهادهای ذی ربط به ما وام نمی دهد. دو فیملنامه رافا و رستگاری در برف و یک فیلمنامه هم با مضمون کمدی سیاه دارم که آماده ساخت هستند اما سرمایه ای وجود ندارد که از آنها حمایت کند.

قاسمعلی در پاسخ به اینکه چرا فیلم را خودش کارگردانی نکرده، توضیح داد: نگارش فیلمنامه این فیلم، مربوط به سال 91 است. آن زمان بنا داشتم فیلمنامه را خودم کارگردانی کنم. طرحی به نام خوان هشتم داشتم که فارابی اجازه ساخت آن را نداد. ناچار شدم خوان هشتم ـ که یک فیلم شهری با شخصیت محوری یک زن بود ـ را کنار بگذارم و به سراغ قصه دیگری بروم.

وی ادامه داد: اوایل دهه هشتاد، در مجله زنان، داستانی با عنوان از این خبر خوشحال نیستی از یک نویسنده آمریکایی خواندم. چند سال بعد طرحی بر اساس آن داستان نوشتم. حوالی سال 92، بعد از ناکامی در کسب مجوز خوان هشتم ، دوباره به همان قصه برگشتم، اما آن را دوست نداشتم. این بار با این رویکرد که قصه را تولیدی تر کنم، از ابتدا آن را نوشتم. به گونه ای که تمام داستان در یک لوکیشن بگذرد و زمان داستان و آدم ها هم محدود و متمرکز باشد.

این نویسنده گفت: نام این فیلمنامه در ابتدا شه مات بود. شه مات به موقعیتی در شطرنج می گویند که یک طرف بازی، همه مهره های خود را از دست داده و اکنون فقط یک شاه برایش مانده. او با همان یک شاه مات می شود. و این تمثیلی از وضعیت ماهرخ؛ شخصیت اصلی فیلمنامه بود.

این نویسنده با بیان فراز و نشیب های تولید این فیلم گفت: در ابتدا قرار بود مهدی هاشمی و رضا کیانیان در این فیلم ایفای نقش کنند اما نشد کیانیان در این فیلم حضور داشته باشد. سرمایه گذار ما به یک باره پشیمان شد و ما را دو سه سالی به عقب راند. چند تهیه کننده رفتند و آمدند و من متوجه شدم که 4 سال از زندگی ام را وقف این فیلم کرده ام اما هنوز این فیلم ساخته نشده؛ ناچار شدم فیلم را واگذار کنم.

وی افزود: علی هاشمی علاقه مند به ساخت این فیلم بود. بار اول موافقت نکردم. اما بار دوم که بعد از چند سال به سراغ من آمد، پذیرفتم و فیلمنامه را به او واگذار کردم.

قاسمعلی درباره وفاداری به اقتباس از داستان فیلم اظهار داشت: فیلمنامه تا نیمه اول به قصه از این خبر خوشحال نیستی وفادار مانده؛ اما نیمه دوم ربطی به داستان ندارد و حاصل افزوده های من است. چند سالی است که رابطه یک پدر و دختر، دل مشغولی شخصی من است و در داستان کوتاه از این خبر خوشحال نیستی ، این پتانسیل وجود داشت. نکته بعدی تنهایی آدم هاست که در ابتدا کسی متوجه آن نیست اما یک حادثه، موجب می شود آدم های داستان، به تنهایی خود و دیگران آگاه شوند.

این نویسنده با ردِ کهنه بودن ساختار سه پرده ای در فیلمنامه نویسی شرح داد: قصه این داستان کوتاه برای یک فیلم بلند مناسب نبود و من باید با افزودن موضوعات داستانی، قصه را گسترش می دادم. ضمن اینکه ساختار سه پرده ای داستانی برای من مهم بود. می خواستم در یک زمان محدود، فضای تک لوکیشن و با تعداد اندکی شخصیت یک فیلمنامه سه پرده ای کار کنم.

نویسنده فیلم تلفن همراه رییس جمهور درباره فراز و نشیب های تولید و اکران این فیلم گفت: این فیلم سیاسی نبود بلکه رویکرد نئورئالیستی داشت؛ این برچسب ها را به فیلم می چسباندند تا اجازه ندهند فیلم تولید شود.

وی ادامه داد: من این فیلم را سال 85 بر اساس یک اتفاق واقعی نوشتم. محمدرضا هنرمند می خواست این فیلم را بسازد. اما به او پروانه ساخت ندادند. بعدتر به کمال تبریزی هم در دو نوبت پروانه ساخت ندادند. علی عطشانی نیز در نوبت اول حوالی سال های 89 یا 90 درخواست داد اما به او نیز پروانه ساخت ندادند. در مجموع فیلم 4 بار پروانه ساخت دریافت نکرد. اداره نظارت وقت (در سال های دهه هشتاد)، مدعی بود فیلمنامه قصد طعنه زدن به رییس جمهور وقت را دارد؛ در حالی که شخصیت اصلی داستان یک مرد عامی اما شریف و آرمان خواه بود که تاب دیدن رنج های مردم را نداشت.