امیر جدیدی، روزنامه نگار و عکاس در یادداشتی در هم میهن نوشت: روز حمله اسراییل به ساختمان صداوسیما توی روزنامه نشسته بودم و جنگ نوشت می نوشتم. وقتی موشک به ساختمان اصابت کرد اولین نفری بودم که فیلم لحظه اصابت موشک به ساختمان و اجرای سحر امامی را دانلود کردم و لپ تاپ به دست توی تحریریه می چرخیدم به رفقایم نشان می دادم.

چنان به وجد آمده بودم و شور انقلابی چنان در رگ و پی ام شعله کشیده بود که همان روز نوشتم جنگ جای عجیبی است. آنقدر عجیب که دل نگران مجری تلویزیونی می شوی که تا روز قبلش برایت حوصله سربر و اعصاب خوردکن بود. آن روز گذشت اما از فردای آن روز تصویر سحر امامی روی بیشتر بیلبوردهای شهر نقش بست.

هر کس که به دیدار ساختمان شیشه ای می رفت رییس صداوسیما به ضمیمه خانم امامی به پیشواز رفتند و احتمالاً خاطره آن روز را تعریف کردند. یکی مدالش را تقدیم ایشان کرد.

آن یکی در حاشیه بزرگداشت شهدا از ایشان تقدیر کرد و خلاصه آنقدر از ایشان تقدیر به عمل آمد که دوباره تصویر این مجری برای شخص نگارنده حوصله سربر و اعصاب خوردکن شد.

با این همه هر بار که تصویر ایشان را می دیدم خون دل می خوردم و به این فکر می کردم که چرا در این سیستم عریض و طویل یک نفر نیست که به آقایان بگوید این جنگ به غیر از سرکار خانم امامی قهرمان های دیگری هم داشت.

خودتان را بگذارید جای خانواده شهدای صداوسیما، منی که در متن خبرها نشسته ام و صبح و ظهر و شام خبر می خورم ندیده ام که یک دهم این خانم قدرشان دانسته شود. اصلاً کاری به مقام بالا بلند شهید ندارم، که حساب و اجرشان با خود خدا انشاالله... یک لحظه خودتان را جای آن مسئول پخشی بگذارید که تا لحظه آخر فرو ریختن ساختمان حاضر نبود از روی صندلی خدمتش بلند شود.

اگر شما عکسی از او در سطح شهر دیدید ما هم دیدیم. القصه همه این حرف ها روی دلم مانده بود که ناگهان تصویری از سحر امامی در ونزوئلا روی خط خبرگزاری ها آمد. مجری لژیونر شجاعت نداشتیم که به لطف دوستان و رفیق مادورو حاصل شد.