شاید شما هم جزء کسانی باشید که در کودکی به شما گفته شده است که به پنی سیلین آلرژی دارید و به این علت این دارو را مصرف نمی کنید.

به گزارش همشهری آنلاین اما با اینکه خیلی ها می گویند به پنی سیلین حساسیت دارند، در واقع کمتراز یک درصد افراد به این آنتی بیوتیک حساسیت دارند.

اینکه به نادرست فکر کنید که به پنی سیلین آلرژی دارید، می تواند مانع از دریافت مناسب ترین و ایمن ترین درمان برای عفونت شود. همچنین می تواند شما را در معرض خطر افزایش مقاومت ضدمیکروبی قرار دهد، یعنی زمانی داروی آنتی بیوتیک نمی تواند عفونت باکتریایی را درمان کند.

خبر خوب؟ در سال های اخیر، تشخیص حقیقت موضوع بسیار آسان تر شده است. اکنون پزشکان بیشتری متوجه شده اند که بسیاری از موارد زدن برچسب داشتن آلرژی به پنی سیلین نادرست هستند - و روش های ایمن و ساده ای برای فهمیدن وضعیت واقعی آلرژی شما وجود دارد.

پنی سیلین، اولین داروی آنتی بیوتیک در سال 1928 کشف شد، زمانی که پزشکی به نام الکساندر فلمینگ آن را از نوعی کپک به نام پنی سیلین استخراج کرد. این دارو در دهه 1940 به طور گسترده برای درمان عفونت ها مورد استفاده قرار گرفت. پنی سیلین و آنتی بیوتیک های مرتبط با آن مانند آموکسی سیلین و آموکسی سیلین/کلاوولانات، که با نام تجاری آگمنتین شناخته می شود، اغلب برای درمان عفونت های رایج مانند عفونت گوش، گلودرد استرپتوکوکی، عفونت های دستگاه ادراری، ذات الریه و عفونت های دندانی تجویز می شوند.

آنتی بیوتیک های پنی سیلینی دسته ای از آنتی بیوتیک های با طیف محدود هستند، به این معنی که انواع خاصی از باکتری ها را هدف قرار می دهند. افرادی که گزارش می دهند به پنی سیلین حساسیت دارند، با احتمال بیشتری ممکن است آنتی بیوتیک های با طیف گسترده دریافت کنند. آنتی بیوتیک های با طیف گسترده، انواع زیادی از باکتری ها، از جمله باکتری های سودمند را از بین می برند و بقا و گسترش باکتری های مقاوم را آسان تر می کنند. این استفاده بیش از حد به سرعت ایجاد مقاومت آنتی بیوتیکی را افزایش می دهد. آنتی بیوتیک های طیف گسترده همچنین ممکن است کمتر مؤثر باشند و اغلب گران تر هستند.

افراد اغلب در کودکی، زمانی که پس از مصرف آنتی بیوتیک، واکنشی مانند ظهور دانه های قرمز پوستی نشان می دهند، به عنوان افراد حساس به آنتی بیوتیک شناخته می شوند. اما دانه های پوستی اغلب به علت خود عفونت ها رخ می دهند. اگر کودکی در آن زمان آنتی بیوتیک مصرف کند، ممکن است به عنوان فرد حساس به آنتی بیوتیک شناخته شود، حتی اگر دانه های پوستی ناشی از خود بیماری باشد.

برخی از عوارض جانبی مانند حالت تهوع، اسهال یا سردرد می توانند با آنتی بیوتیک ها رخ دهند، اما همیشه به این معنی نیست که شما حساسیت دارید. این واکنش های رایج معمولاً خود به خود از بین می روند یا می توان آن ها را کنترل کرد. پزشک یا داروسازتان می تواند در مورد راه های کاهش این عوارض جانبی با شما صحبت کند.

همچنین مردم اغلب تصور می کنند که آلرژی به پنی سیلین در خانواده ها ارثی است، اما داشتن یکی از بستگان مبتلا به آلرژی به این معنی نیست که شما نیز حساسیت دارید - این آلرژی ارثی نیست.

بالاخره اینکه حدود هشت درصد از بیمارانی که واقعاً به پنی سیلین حساسیت دارند، پس از حدود ده سال آلرژی خود را از دست می دهند. این یعنی حتی اگر قبلاً به این آنتی بیوتیک حساسیت داشتید، بسته به زمان واکنش شما، ممکن است دیگر حساسیت نداشته باشید.

باور نادرست به اینکه به پنی سیلین حساسیت دارید در حالی که اینطور نیست، می تواند بر سلامت شما تأثیر منفی بگذارد. اولاً، احتمال بیشتری وجود دارد که آنتی بیوتیک های قوی تر و وسیع الطیف تری دریافت کنید که همیشه بهترین گزینه نیستند و می توانند عوارض جانبی بیشتری داشته باشند. همچنین ممکن است احتمال بیشتری وجود داشته باشد که بعد از جراحی دچار عفونت شوید و در صورت بستری شدن به دلیل عفونت، مدت بیشتری را در بیمارستان بگذرانید. علاوه بر این، هزینه های پزشکی شما می تواند به دلیل استفاده از داروهای گران تر، بیشتر شود.

پنی سیلین و مشتقات نزدیک آن اغلب بهترین ابزارهایی هستند که پزشکان برای درمان بسیاری از عفونت ها در اختیار دارند. اگر واقعاً حساسیت ندارید، فهمیدن این موضوع می تواند دری به سوی گزینه های درمانی ایمن تر، مؤثرتر و مقرون به صرفه تر باز کند.

با صحبت کردن با پزشک یا داروسازتان شروع کنید. علائم آلرژی می تواند از دانه های پوستی خفیف و خود محدود شونده تا تورم شدید صورت و مشکل در تنفس متغیر باشد. پزشکتان ممکن است این پرسش ها را درباره آلرژی شما بپرسد، مانند اینکه چه اتفاقی افتاده است، واکنش چه مدت پس از شروع آنتی بیوتیک رخ داده است، آیا درمان لازم بوده است یا خیر، و آیا از آن زمان داروهای مشابهی مصرف کرده اید یا خیر.

این سوالات می توانند به تمایز بین آلرژی واقعی و واکنش غیر آلرژیک کمک کنند. در بسیاری از موارد، پرسیدن همین سوالات برای تعیین اینکه آیا شما حساسیت ندارید کافی است. اما گاهی اوقات، ممکن است آزمایش های بیشتری توصیه شود.

یک راه برای فهمید اینکه آیا واقعاً به پنی سیلین حساسیت دارید یا خیر، از طریق آزمایش پوستی پنی سیلین است که شامل خراش های کوچک پوستی و تزریق مقدارهای کم آن زیر پوست است. در این از آزمایش از ترکیباتی مرتبط با پنی سیلین برای بررسی بی خطر وجود یاعدم وجود آلرژی واقعی استفاده می کنند. اگر آزمایش پوستی واکنشی ایجاد نکند، مرحله بعدی معمولاً مصرف خوراکی مقدار کمی از آموکسی سیلین در حالی است که در مطب پزشک خود تحت نظر هستید، فقط برای اطمینان از بی خطر بودن آن.

یافته های بررسی که در سال 2023 منتشر شد، نشان داد که در بسیاری از موارد، صرف نظر کردن از آزمایش پوستی و بررسی مستقیم با دادن مقدار کم خوراکی آموکسی سیلین، می تواند راهی ایمن برای بررسی وجود آلرژی واقعی باشد. در این روش، بیماران مقدار کمی از آموکسی سیلین مصرف می کنند و حدود 30 دقیقه تحت نظر قرار می گیرند تا ببینند آیا واکنشی رخ می دهد یا خیر

با پرسیدن سوالات درست و احتمالا انجام آزمایش بسیاری از افراد می توانند با خیال راحت پنی سیلین را به عنوان گزینه ای برای درمان عفونت های رایج انتخاب کنند.