روزنامه گاردین در یادداشتی مفصل با عنوان چگونه اسراییل برای گرسنگی دادن به غزه برنامه ریزی کرد؟ سیاست های رژیم اسراییل در قبال بحران غذا در نوار غزه را بررسی کرده است.

به گزارش فارس، در این یادداشت آمده: محاسبات گرسنگی در غزه بسیار ساده است؛ فلسطینی ها امکان خروج از نوار غزه را ندارند، کشاورزی بر اثر جنگ ویران شده، صید ماهی ممنوع شده و در نتیجه، هر کالری غذایی که مردم غزه مصرف می کنند باید از خارج وارد شود. طبق گزارش گاردین، اسراییل دقیقاً می داند چه مقدار غذا مورد نیاز است.

این رژیم دهه هاست که میزان گرسنگی در غزه را تنظیم می کند؛ به گونه ای که فشار وارد شود اما منجر به مرگ نشود. به گفته گاردین، مشاور ارشد نخست وزیر پیشین اسراییل، ایهود اولمرت، در سال 2006 گفته بود: ایده این است که فلسطینی ها را روی رژیم غذایی بگذاریم، اما بدون اینکه از گرسنگی بمیرند . دو سال بعد، دادگاهی در اسراییل دستور داد تا اسنادی منتشر شود که نشان می دهد رژیم صهیونیستی چگونه با جزییات کامل، مقدار غذایی را که می تواند وارد غزه شود، محاسبه کرده است.

گاردین به نقل از سازمان اسراییلی کوغات (COGAT) که هنوز هم کنترل کمک های بشردوستانه به غزه را در دست دارد، می نویسد: فلسطینی ها به طور متوسط به 2٬279 کالری در روز برای هر فرد نیاز دارند و این معادل حدود 1/836 کیلوگرم غذا است.

با این حال، امروزه نهادهای بشردوستانه، تقاضای سهمیه ای حتی کمتر از این دارند: 62 هزار تُن مواد غذایی خشک و کنسرو شده در ماه برای 2/1 میلیون نفر؛ یعنی تنها حدود یک کیلوگرم غذا برای هر نفر در روز. با این حال، همان طور که گاردین تأکید می کند، با ورود نوار غزه به وضعیت قحطی در تابستان جاری، مقامات اسراییلی منکر وقوع قحطی جمعی شده اند و بدون ارائه مدرک، مدعی شده اند که جنبش حماس کمک ها را سرقت می کند یا انبار می نماید، یا اینکه سازمان ملل در توزیع غذا شکست خورده است. در کنار این ادعاها، تصاویر بسته های کمک غذایی که هنوز در مرزها مانده اند، به عنوان شاهدی بر وفور غذا به اشتراک گذاشته شده است.

از سوی دیگر، گاردین می نویسد اسراییل به توزیع های مرگبار و بی نظم غذا توسط مؤسسه بشردوستانه غزه اشاره می کند؛ نهادی لجستیکی که با حمایت آمریکا و اسراییل راه اندازی شده است، و آن را به عنوان مدرکی برای نشان دادن دسترسی فلسطینی ها به غذا معرفی می کند. اما داده هایی که دولت اسراییل خود منتشر کرده، به وضوح نشان می دهد که گرسنگی در غزه عمدی و برنامه ریزی شده است.

بین ماه های مارس تا ژوئن، طبق آمار سازمان کوغات، فقط 56٬000 تُن غذا به غزه وارد شده، یعنی کمتر از یک چهارم نیاز غذایی حداقلی ساکنان غزه در آن بازه زمانی. گاردین می نویسد حتی اگر تمام بسته های آردی که سازمان ملل ارائه کرده، توزیع شود و مؤسسه بشردوستانه غزه نیز سامانه های عادلانه و ایمن برای توزیع کمک ها ایجاد کند، باز هم قحطی قطعی است، زیرا غذای کافی برای تغذیه مردم وجود ندارد. کارشناسان امنیت غذایی وابسته به سازمان ملل در هفته جاری اعلام کردند که بدترین سناریو قحطی اکنون در غزه در حال وقوع است.

سازمان طبقه بندی یکپارچه مراحل امنیت غذایی (IPC) که بر اساس داده های اسراییل گزارش تهیه کرده، اعلام کرده است که میزان غذا بسیار کمتر از سطح لازم است و محدودیت های شدید بر ورود کمک ها اعمال می شود. کمیته بازبینی قحطی، نهادی مستقل از کارشناسان که هشدارهای امنیت غذایی IPC را ارزیابی می کند، نیز اعلام کرده است که ورود غذا به غزه به شدت ناکافی است و به طور مستقیم مؤسسه بشردوستانه غزه را مورد انتقاد قرار داده است.

کمیته بازبینی قحطی تصریح کرده است: تحلیل ما از بسته های غذایی که توسط مؤسسه بشردوستانه غزه توزیع می شود، نشان می دهد که طرح آن ها منجر به قحطی جمعی خواهد شد، حتی اگر این مؤسسه بتواند بدون مواجهه با سطوح وحشتناک خشونت که گزارش شده، فعالیت کند . در ماه های مارس و آوریل، غزه تحت محاصره کامل قرار داشت و هیچ غذایی وارد نشد. در اواسط ماه می، بنیامین نتانیاهو اعلام کرد که در پی فشارهای بین المللی درباره بحران قحطی ، ارسال کمک ها از سر گرفته خواهد شد.

با این حال، گاردین می نویسد: داده های سازمان ملل نشان می دهد کمک های غذایی موقت که در زمان آتش بس ماه های ژانویه و فوریه به غزه رسید، برای تامین حداقل کالری موردنیاز ساکنان غزه کافی بود و آنان را از مرز قحطی نجات داد. اما در ماه می، مقدار اندکی غذا وارد شد؛ مقدار آن تنها به حدی بود که روند قحطی را اندکی کند کند، نه اینکه آن را متوقف کند.

دو ماه بعد، حجم رنج و فاجعه، موجی تازه از خشم جهانی را به راه انداخت؛ حتی دونالد ترامپ خواستار رساندن غذا به کودکان گرسنه غزه شد. در مقابل، نتانیاهو وعده داد که فقط حداقل کمک ها را ارسال خواهد کرد. تعداد کامیون های حامل غذا که وارد غزه شدند افزایش یافت، اما هنوز بسیار کمتر از میزان حداقلی لازم برای تغذیه مردم است؛ چه رسد به توقف یا بازگرداندن روند قحطی.

عملیات های پرتاب هوایی غذا نیز که از ابتدای جنگ به صورت پراکنده انجام می شد، از سر گرفته شده اند؛ کشورهایی مانند فرانسه، آلمان، بریتانیا، مصر، اردن و امارات در این عملیات ها شرکت کرده اند. اما گاردین تأکید می کند که پرتاب هوایی غذا پرهزینه، ناکارآمد و گاه مرگبار است. در سال گذشته، دست کم 12 نفر هنگام تلاش برای بیرون آوردن غذاهایی که در دریا سقوط کرده بودند، غرق شدند، و حداقل پنج نفر دیگر هنگامی که بسته های غذایی رویشان سقوط کرد، جان باختند.

طبق داده های اسراییلی، در طول 21 ماه نخست جنگ، 104 عملیات هوایی انجام شده که مجموعاً فقط برای چهار روز غذای موردنیاز غزه کافی بوده اند، آن هم با هزینه ای ده ها میلیون دلاری. گاردین می نویسد: اگر این بودجه صرف ارسال کامیون ها می شد، می شد مقدار بسیار بیشتری غذا وارد کرد. اما هزینه این عملیات ها فقط مالی نیست. این عملیات ها به اسراییل و متحدانش امکان می دهد که قحطی را ناشی از مشکلات لجستیکی جلوه دهند، نه یک سیاست عمدی و طراحی شده.

در شرایطی که پرتاب هوایی غذا معمولاً در جنگ هایی انجام می شود که ارتش های دشمن یا شرایط جغرافیایی مانع ورود زمینی کمک ها می شود، در غزه تنها مانع، محدودیت هایی است که اسراییل، متحد نزدیک غرب، تحمیل کرده است.

اسراییلی که توسط بریتانیا و آمریکا مسلح شده است. در پایان این یادداشت، گاردین به نقل از دو سازمان حقوق بشری مستقر در اسراییل می نویسد که تل آویو مرتکب جنایت نسل کشی در غزه شده است. این سازمان ها، از جمله بتسلیم ، با استناد به استفاده از گرسنگی به عنوان سلاح جنگی، آن را سیاست رسمی اعلام شده اسراییل توصیف کرده اند. این روزنامه تاکید کرد: حکومت اسراییل دقیقاً می داند که مردم غزه برای زنده ماندن چقدر غذا نیاز دارند و چه میزان غذا وارد می شود. در گذشته، همین داده ها برای محاسبه حداقل لازم جهت جلوگیری از قحطی مورد استفاده قرار می گرفت.