فرارو- در جدیدترین ماجراجویی اسمورف ها، دنیای کوچک و آبی این موجودات محبوب بار دیگر جان می گیرد؛ این بار با ترکیبی از نوآوری های داستانی، صداپیشگان مطرح و جلوه های بصری خلاقانه که جذابیتی دوچندان به این مجموعه کلاسیک می بخشند.

به نقل از راجر ابرت، در تازه ترین قسمت از مجموعه انیمیشن های اسمورف ها، شاهد تحولی غیرمنتظره در تاریخچه این شخصیت های آبی رنگ و کوچک هستیم؛ شخصیت هایی که نخستین بار در سال 1958 توسط هنرمند کمیک بلژیکی، پی یو (نام اصلی: پیر کولیفورد) خلق شدند. در طول نزدیک به هفت دهه، هر یک از حدود صد اسمورف، با ویژگی ای منحصر به فرد شناخته می شدند؛ ویژگی هایی همچون تنبلی، اخمو بودن، نان پزی یا پزشکی. اما در این فیلم، تغییری قابل توجه به چشم می خورد: اسمورف هایی تازه با نام هایی معمولی چون کن و ران وارد داستان می شوند؛ نام هایی که برخلاف گذشته، دیگر صرفاً نمایانگر یک صفت مشخص نیستند.

در این نسخه نیز مانند آثار پیشین، علاقه مندان قدیمی با مضامینی آشنا روبه رو می شوند؛ از جمله جایگزینی واژه ها با کلمه اسمورف و فضای کودکانه و مهربان داستان. با این حال، فیلم از همان آغاز با چرخشی نو همراه است. موسیقی تیتراژ آغازین، که ابتدا با ملودی آشنای ساخته هانا-باربرا شروع می شود، خیلی زود به آهنگی شاد و پاپ از تایلر تغییر می یابد که همراه با رقصی به سبک باسبی برکلی اجرا می شود؛ حرکتی که حال و هوای متفاوتی به اثر می دهد.

بینندگان به گروهی از اسمورف ها معرفی می شوند: از جمله دست وپا چلفتی، لیست نویس، باهوش، نگران و جلوه های صوتی. همچنین اسمورفت (با صداپیشگی ریحانا که در تولید فیلم نیز نقش داشته) و رهبر غیررسمی گروه، پاپا اسمورف (با صدای جان گودمن) نیز در میان شخصیت ها حضور دارند. اما پاپا اسمورف رازی مهم را پنهان کرده است: کتابی جادویی، تنها نسخه ای از چهار کتابی که جادوگران شرور نتوانسته اند تصاحب کنند. در صورتی که دشمنان به تمام کتاب ها دست یابند، می توانند نقشه شوم خود برای تسلط بر جهان را عملی کنند. پاپا اسمورف با کمک دو برادر قهرمان خود، کن ریش قرمز (با صدای نیک آفرمن) و ران ریش بلوند (که در یک فلاش بک ظاهر می شود، با صداپیشگی کرت راسل) در تلاش است تا از این خطر جلوگیری کند.

در این میان، شخصیتی جدید با نام بی نام (با صداپیشگی جیمز کوردن) وارد ماجرا می شود. او با لهجه بریتانیایی سخن می گوید و دچار بحرانی وجودی است، چراکه هیچ ویژگی بارزی ندارد که هویتش را تعریف کند و نامی به او ببخشد. از آنجاکه نگهبان نام ها دیگر ایده ای برای او ندارد، بی نام به جنگل می رود و ترانه ای درباره حس غریبه بودن می خواند. در همین مسیر، قدرتی جادویی در او بیدار می شود که امکان شلیک پرتو نور از دستانش را فراهم می سازد. این رخداد توجه رازمِل، جادوگر شرور و برادر شخصیت منفی همیشگی داستان های اسمورف، گارگامل (که هر دو توسط جی پی کارلیک صداگذاری شده اند) را جلب می کند. او پاپا اسمورف را اسیر می کند و با تهدید به شکنجه، از او می خواهد محل پنهان بودن کتاب را فاش کند. در این لحظه کن، اسمورفت و بی نام با یکدیگر متحد می شوند تا پاپا اسمورف را نجات دهند؛ اقدامی که ماجراها و درگیری های متعددی را در پی دارد.

صداپیشگان این فیلم در سطحی قابل تحسین ظاهر شده اند؛ دن لوی در نقش دستیار آرام رازمِل، ناتاشا لیون با صدایی بی نظیر در نقش رهبر گروهی از موجودات پشمالوی نارنجی رنگ، و ساندرا اوه به عنوان شخصیت شجاع و باانگیزه ای به نام ماکسی . فیلمنامه نویس اثر، پم بردی، تضادی هوشمندانه بین دو گروه برادران ایجاد کرده است: برادران شرور که نسبت به یکدیگر و دیگران بی رحم هستند و در سوی مقابل، پاپا اسمورف، کن و ران که شجاعانه برای حفظ جامعه شان می کوشند. جست وجوی بی نام برای یافتن آن ویژگی خاص و پیام های انگیزشی درباره امکان پذیر بودن هر چیز با همکاری، به نحوی لطیف و قابل فهم ارائه می شود؛ بدون آن که مزاحم روند ماجراجویانه داستان شود. شوخی های کودکانه همراه با طنزهایی ظریف برای والدین، تعادل مناسبی میان سرگرمی و معنا ایجاد کرده است. در این میان، حضور جانور دوست داشتنی ای به نام تاردیگرید (با صداپیشگی جیمی کیمل) نیز لحظاتی لذت بخش رقم می زند؛ به ویژه با نمایی اضافه در تیتراژ پایانی. از اسمورف جلوه های صوتی هم نباید غافل شد؛ یکی از جذاب ترین شخصیت های فیلم.

بردی، که پیش از این در آثاری چون روبی گیلمن، کراکن نوجوان و فیلم هایی با لحن تندتر مانند هملت 2 و ساوت پارک: بزرگ تر، طولانی تر و سانسور نشده فعالیت داشته، در این فیلم نیز موفق به برقراری تعادلی دقیق میان قلب، طنز و اکشن شده است. به ویژه در سومین بخش فیلم، که شخصیت ها از میان ابعاد مختلف عبور می کنند و با سبک های متنوعی از انیمیشن مانند کلی میشن، بازی های 8 بیتی کلاسیک و طراحی کودکانه با مداد شمعی روبه رو می شویم. هر بخش با خلاقیت و شوخ طبعی خاصی همراه است و فرصتی برای فاصله گرفتن از فرم های آشنای دنیای اسمورف ها فراهم می آورد. در نهایت، پیام اصلی فیلم مبنی بر این که مهربانی با ضعف اشتباه گرفته نشود درسی ارزشمند برای زندگی و دلیلی روشن برای محبوبیت پایدار اسمورف ها نزد نسل های مختلف است.