روزنامه هم میهن در یادداشتی به عکس رایان دوماهه در دستان رییس مجلس در سخنرانی روسای مجالس جهان در ژنو پرداخته است.

این روزنامه در این زمینه نوشت: در روزهای جنگ یکی از بزرگترین چالش های عکاسان، حضور در مناطق جنگی و عکاسی کردن بود. در حقیقت کسانی که عمری برای چنین روزهایی آموزش دیده بودند جهت حضور در مناطق جنگی با موانع سفت و سختی روبه رو می شدند.

عکاس های مطبوعاتی به واسطه سال ها فعالیت در سطح شهر به نوعی آبدیده شده اند. یعنی حواسشان هست که از چه مکان هایی نباید عکاسی کنند و در چه محیط هایی اجازه عکاسی دارند.

خیلی از اهالی مطبوعات حتی برای اینکه از مکانی گزارشی تهیه کنند مجوزهای علی حده می گیرند. به عنوان مثال برای اینکه یک عکاس خبری در روز بتواند در سطح شهر تهران عکاسی کند باید مجوز ناجی هنر داشته باشد. اگر همین خبرنگار که مجوز عکاسی در سطح شهر را توی جیبش گذاشته بخواهد در سطح شهر به هنگام شب عکاسی کند حتماً باید قبل از شروع به کار به کلانتری محل اطلاع رسانی و کسب اجازه کند.

همه این ها به کنار هر کجای شهر که عکاسی بخواهد دوربین به دست شود آن تکه یک صاحب پیدا می کند و اجازه عکاسی بدون مجوز را مطلقاً نمی دهد. برای تقریب به ذهن عرض می کنم که هر کدام از وسایل حمل و نقل عمومی اعم از مترو، اتوبوس، تاکسی و… هر کدام از پارک ها، بهشت زهرا و… زیر مجموعه شهرداری قرار می گیرند و مجوز گرفتن از شهرداری خود داستانی دارد پر آب چشم.

هر کدام از بیمارستان ها اگر متولی خاص نداشته باشند زیرمجموعه دانشگاه علوم پزشکی یا وزارت بهداشت یا… که مجوز گرفتن از آن ها هم کفش آهنی و صبر ایوب می خواهد.

فرودگاه ها و راه آهن و… مجوز وزارت راه که بهتر است بی خیالش شوید. ورزشگاه ها مجوز وزارت ورزش و… حتی عکاسی از جنگل و کوه و دشت هم مجوز سازمان محیط زیست و چه و چه می خواهد.

خلاصه اینکه عکاسان مطبوعاتی برای اینکه بتوانند چشم مخاطبانشان را به محتوایی روشن کنند هزاران بار هفت خان رستم را تا آخر می روند و بر می گردند.

اما این ها را برای چه می نویسم؟ امروز که عکس رییس مجلس را در کنفرانس ژنو دیدم به این فکر کردم که وقتی قرار است در آینده از عکس به عنوان فکت در جوامع بین المللی استفاده کرد چرا در روزهایی که امکان تولید فکت وجود دارد جلوی پای عکاس و خبرنگار سنگ اندازی می کنید؟

اگر همان روزها به عکاسان اجازه داده می شد که بدون ترس عکاسی کنند امروز هم عکس های بهتری داشتیم، هم فی المثل می توانستیم در حاشیه همان اجلاس نمایشگاه عکسی برپا و چشم جهانیان را به وحشی گری اسراییل روشن تر از قبل کنیم.

نویسنده: امیر جدیدی