روزنامه هم میهن در یادداشتی نوشت: اگر چند روزی در بیمارستان بستری شده باشید و به قول اهالی بیمارستان بد رگ باشید و همه رگ های هویدا را همان روزهای اول از دست داده باشید، آن وقت می فهمید پرستاری که با چند لمس، رگ را پیدا می کند و یک بار بیشتر سوزن را فرو نمی کند چه نعمتی است. آن وقت تنها قهرمان زندگی شما همان پرستاری می شود که آن وضعیت استیصال و بیچارگی را کمک می کند که بگذرانید. آن پرستار هیچ وقت اما به مثابه یک قهرمان بازنمایی نمی شود.

درحالی که زندگی عادی بعضی مواقع سخت ترین کار دنیا می شود و شیر آهن کوه مردی می خواهد که بتواند از پس این زندگی عادی بربیاید. آنقدر در قصه ها و روایت ها تقلای پلیس، کارآگاه، ورزشکار، نظامی و… دیده ایم دیگر گمان نمی کنیم که زندگی عادی بعضی هم یک تقلای بی پایان و هرروزه است. فیلم قهرمان Heldin که جز در سوییس در بقیه کشورها با نام شیفت دیر وقت Late shift معرفی شده است، داستان یک قهرمان معمولی است.

داستان پرستاری با بازی لئونی بنش در یک شیفت کاری شبانه در بخش آنکولوژی بیمارستانی در سوییس است که از بحران کمبود نیرو رنج می برند و این پرستار باید در یک شیفت کاری همزمان به 25 بیمار با هزار مشکل جسمانی و روحی رسیدگی کند. بیمارانی همه در وضعیت استیصال و بعضاً در وضعیت احتضار که همه در رنج و درد هستند و پرستار باید همزمان همه نیازهای جسمی و روحی تمام نشدنی آن ها را برطرف کند. فیلم هیچ داستانی ندارد، انگار دوربینی با پرستاری همراه است و مشغول مستندسازی. ولی کمتر کسی می تواند به قدر پلک زدنی چشم از این روایت مستندگونه بردارد. این اتفاق نتیجه چند مولفه تاثیرگذار در ساخت فیلم است.

اولین چیزی که در همان اوایل فیلم به چشم می آید، بازی حیرت انگیز لئونی بنش است که همین اواخر در فیلم اتاق استراحت معلمان هم خوش درخشید. تقریباً همه بارِ فیلم بر دوش بنش است. هیچ پلانی بدون او نیست و هیچ پلانی هم نیست که او در آن ندرخشیده باشد. از قرار معلوم لئونی بنش برای خلق نقش طبیعی تر، مدتی با پرستاران واقعی تمرین کرده است. نتیجه کار هم چنان شده است که انگار حقیقتاً با پرستاری کارکشته مواجه هستیم.

پایه تاثیرگذار دیگر در نتیجه این اثر، موسیقی فیلم است. موسیقی ای که همراه با دوربین و اکت بازیگر مخاطب را مضطرب، مستأصل، غمگین و امیدوار می کند. تقریباً هر آدمی چنین پرستاری را در این وضعیت ببیند، به مخیله اش هم خطور نمی کند که درونش چه غوغایی برپاست. اینجاست که آن مثل معروف کار می کند که می گفت؛ کاش زندگی مثل فیلم موسیقی متن داشت.

زندگی عادی یک پرستار در برشی از کار روزمره اش به میانجی موسیقی است که از پوسته عادی بودنش بیرون می آید. آن اضطراب و استرسی که با موسیقی درک می شود، شخصیت انسانی و اخلاقی فلوریا پرستار شیفت شب را هویدا می کند. شخصیتی که همزمان که جسم و روحش زیر بار فشار در حال له شدن است، نه از همدلی اش نسبت به بیماران کم می کند، نه استیصال بیمار دم مرگی را نادیده می گیرد و نه همه این روزمرگی هرروز با بیمار محتضر و دم مرگ بودن، هیبت سیاه مرگ را برای او عادی کرده است. طبیعی است که همه اینها حاصل کارگردانی حساب شده پترا وولپه است.

او بیش از دو دهه تجربه در زمینه نویسندگی و کارگردانی با تأکیدی ویژه بر داستان های زنان با پیام اجتماعی و انسانی دارد. اکثر کارهای وولپه، نشان دهنده ی نگاه دقیق، مفهومی و مؤثر او در درام اجتماعی است و شیفت دیروقت ادامه ی طبیعی همین این مسیر است.

داستان پنهان پرستارانی که حقیقتاً قهرمان اند و در چشم مردم همیشه پشت آن یونیفورم غیب می شوند.

نویسنده: علی ورامینی