خواه بخواهید و خواه نخواهید، دونالد ترامپ ، رییس جمهوری ایالات متحده، برای نزدیک به یک دهه مهم ترین چهره در صحنه سیاسی این کشور بوده است.

به گزارش ایران به نقل از فارن پالسی، تا این لحظه، زمان کافی برای داوری درباره این فرد داشته ایم و اکنون دو نکته درباره او کاملاً روشن شده است. اول اینکه از همان آغاز، جاذبه سیاسی او دست کم گرفته شده بود و او در گذر زمان به سیاستمداری کارآمدتر تبدیل شده است. با وجود دروغ گویی های مزمن، خلف وعده ها، محکومیت های کیفری، جرایم جنسی و تمایل آشکارش به زیر پا گذاشتن هر قاعده ای که مانع رسیدن به خواسته هایش شود، او حزب جمهوری خواه را مطابق میل خود بازسازی کرده و علیرغم عملکرد بسیار ضعیف در اولین دوره ریاست جمهوری اش، در انتخابات 2024 دوباره پیروز شد. اکنون او در تلاش برای اجرای رادیکال ترین تحول در تاریخ سیاست آمریکا است؛ یک قبضه سازی اقتدارگرایانه که در حال حاضر نیز به شدت در جریان است و ممکن است به موفقیت برسد.

دومین نکته ای که درباره ترامپ آموخته ایم، این است که او سیاست گذار بسیار بدی است؛ ترکیبی از ناآگاهی، رفتارهای تکانشی و ترجیح وفاداری بر شایستگی، بارها او را به اتخاذ تصمیم های احمقانه کشانده است. او در تمرکز قدرت، ثروت اندوزی شخصی و تحت فشار قرار دادن اهداف آسیب پذیر، بسیار موفق تر از طراحی و اجرای ابتکارهایی سازنده بوده که برای ایالات متحده به طور کلی سودمند باشند.

با این ترکیب از مهارت سیاسی و ناتوانی در سیاست گذاری، فاجعه ای در حال وقوع است. زیرا ترامپ می توانست با استفاده از کاریزما و موقعیت مناسب خود (کنترل هر دو مجلس کنگره توسط جمهوری خواهان و دیوان عالی ای که دست کم با او همدل بود)، گره ها و ناکارآمدی هایی را که مانع اقدام رؤسای جمهوری اخیر برای حل مشکلات جدی کشور شده اند، باز کند.

ترامپ آنچه را که باید انجام می داد، انجام نداده؛ و آنچه را که نباید انجام می داد، انجام داده؛ و در وجودش هیچ سلامت و درستی نیست. و ایالات متحده بشدت از این کاستی ها آسیب خواهد دید. چه چیزهایی مدنظر من است؟

برای آغاز، ترامپ می توانست دامنه بیش از حد گسترده حضور نظامی آمریکا در جهان را کاهش دهد، متحدان ایالات متحده را به مشارکت بیشتر در دفاع از خود وادارد و بودجه متورم وزارت دفاع را مهار کند. هرچند او موفق شد برخی از متحدان آمریکا را به انجام اقدامات بیشتر ترغیب کند، اما حضور نظامی جهانی ایالات متحده کاهش نیافته و بودجه دفاعی همچنان در حال افزایش است.

در همین حال، لایحه بودجه ای که به تازگی از سوی کنگره تصویب شده، تریلیون ها دلار به سطح بدهی ایالات متحده خواهد افزود و به سود یک درصد بالای جامعه خواهد بود، دامنه گسترده ای از خدمات عمومی را کاهش خواهد داد و تأثیر اندکی بر بهبود زندگی اکثر آمریکایی ها خواهد داشت. این لایحه همچنین بذرهای یک دولت پلیسی نوپا را در خود دارد.

اگر به کشورهای صنعتی پیشرفته- از جمله چین- سر بزنید، با فرودگاه های مدرن و درخشان، سیستم حمل ونقل عمومی امن، کارآمد و مقرون به صرفه، جاده هایی بدون چاله چوله، قطارهای فوق سریع درون شهری و بنادر و زیرساخت های حیاتی پیشرفته مواجه می شوید. بسیاری از این کشورها همچنین دارای سیستم های مراقبت بهداشتی برتر و امید به زندگی بالاتر هستند.

ایالات متحده زمانی با کیفیت زیرساخت های خود جهان را شگفت زده می کرد، اما اکنون از هم پیمانان و رقبا عقب مانده است. در عوض، تریلیون ها دلار را در جنگ های خارجی بیهوده و مداخلات طولانی مدت به هدر داده است. بدتر از آن، کشور به شدت دچار قطبی شدگی شده و سیستم سیاسی مملو از نقاط وتوست که آغاز و اجرای برنامه های بلندمدت ضروری را تقریباً ناممکن کرده است.

ایالات متحده همچنین از توانایی خود در جذب و حفظ برخی از درخشان ترین ذهن ها از سراسر جهان بهره مند شده است و اکنون ترامپ در حال واژگون کردن این مزیت است. چین در حال حاضر در زمینه تحقیق و توسعه از آمریکا پیشی گرفته، پژوهشگرانش اختراعات و مقالات علمی بیشتری تولید می کنند و در برخی فناوری های کلیدی آینده ساز (نظیر خودروهای الکتریکی و انرژی پاک) نقش غالب را به دست آورده اند. واکنش ترامپ؟ سیاست خلع سلاح فکری یک جانبه.

هیچ تردیدی نداشته باشید: تغییرات اقلیمی واقعی است و به مراتب بدتر خواهد شد؛ چراکه قوانین فیزیک جوی نه فاکس نیوز تماشا می کنند و نه تحت تأثیر تبلیغات شبکه های اجتماعی قرار می گیرند. تصمیم ترامپ برای ترک توافق پاریس و تشویق به استفاده بیشتر از سوخت های فسیلی، بحران را وخیم تر خواهد کرد و کشور را برای پیامدهای آن در موقعیت بسیار بدی قرار خواهد داد.

ترامپ باید در پی اصلاح و تقویت مشارکت های راهبردی ایالات متحده می بود، نه اینکه با متحدان همانند رعیت هایی که باید از آن ها بهره کشی شود، رفتار کند. سیاست تعرفه ای دمدمی و اجباری او قیمت ها را برای مصرف کنندگان آمریکایی افزایش می دهد و رشد اقتصادی را در داخل و خارج کاهش خواهد داد. این سیاست همچنین توان متحدان ایالات متحده برای پاسخ به خواسته های ترامپ مبنی بر افزایش هزینه های دفاعی را تضعیف خواهد کرد.

شروع دعوا با کشورهای دوستدار آمریکا نظیر دانمارک، کانادا، کره جنوبی و ژاپن احتمالاً یکی از احمقانه ترین تصمیماتی است که تاکنون رییس جمهوری اتخاذ کرده است؛ این کشورها شاید دندان روی جگر بگذارند و به برخی خواسته های او تن دهند، اما دیگر هرگز به آمریکا به همان شیوه پیشین نخواهند نگریست و تمایل بسیار کمتری برای پیروی از رهبری واشنگتن یا تطبیق با خواسته های آتی آن خواهند داشت.

اگر ترامپ واقعاً می خواست نشان دهد در سیاست خارجی بهتر از اسلاف خود است، می توانست از اهرم های نفوذ ایالات متحده برای پایان دادن به نسل کشی در غزه استفاده کند، رویکردی واقع گرایانه نسبت به توافق جدید هسته ای با ایران اتخاذ کند و با ترکیبی از مشوق ها و تهدیدها، برای صلح در اوکراین فشار وارد کند. اما در عوض، مسأله را به استیو ویتکاف، دیپلمات آماتور، واگذار کرد و نتیجه چیزی نبود جز خونریزی بیشتر در خاورمیانه، لکه دار شدن بیش ازپیش تصویر ایالات متحده، (اگر اصلاً چیزی از آن باقی مانده باشد) و پیشروی بیشتر روسیه.

در همین حال، ترامپ و مارکو روبیو، وزیر امور خارجه ایالات متحده، بدنه دیپلماسی کشور را تضعیف کرده و نقش پیشین و مسلط ایالات متحده در بسیاری از نهادهای جهانی را واگذار کرده اند. همان طور که روزنامه نیویورک تایمز هفته گذشته گزارش داد، پکن در بهره برداری از این وضعیت تعلل نکرده و حضور خود را در مجموعه ای از مجامع بین المللی تقویت کرده و در حال عقد قراردادهای مختلف است. این تحول ممکن است پیش پاافتاده به نظر برسد، اما این نهادها همان جایی هستند که قوانین و استانداردهای فنی ای شکل می گیرند که بسیاری از تعاملات جهانی را تعریف می کنند.

اسکات بسنت، وزیر خزانه داری آمریکا، حتی به خود زحمت نداد که در نشست اخیر گروه 20 حضور یابد. چرا؟ چون آن نشست در آفریقای جنوبی برگزار می شد. چین اکنون دیپلمات ها و نمایندگی های خارجی بیشتری نسبت به ایالات متحده دارد، چون رهبران آن درک کرده اند که دیپلماسی، تعامل چهره به چهره و قدرت نرم چقدر ارزشمند است. اما ترامپ چنین درکی ندارد. زمانی خواهد رسید که مقامات و رهبران تجاری آمریکا با شوک از خواب بیدار می شوند و درمی یابند که باید در جهانی حرکت کنند که قوانینش دیگر ساخت آمریکا نیست و این همان جهانی است که ترامپ آمریکا را به سوی آن می برد.

به طور خلاصه، ترامپ فرصتی طلایی داشت تا اصلاحاتی گسترده و دیرهنگام را آغاز کند که می توانست شکاف های سیاسی فلج کننده در کشور را کاهش داده و موقعیت بین المللی ایالات متحده را تقویت کند. اگر او از کاریزما و مهارت های سیاسی اش برای پیشبرد مجموعه ای از سیاست های مدبرانه و خیرعمومی بهره می گرفت، برخی از شدیدترین منتقدانش احتمالاً آرام می گرفتند. اما او مسیر دیگری را در پیش گرفت و نشانه ای از توقف در این روند، حتی با وجود افت شدید محبوبیتش وجود ندارد.

اگر ترامپ بسیاری از فرصت ها را از دست نداده بود، تازه مثل یک دموکرات میانه رو رفتار کرده بود و پایگاه وفادار مگای او سر به شورش برمی داشت. اما من چنین فکری نمی کنم. رسوایی جفری اپستین به کنار، به نظر می رسد پایگاه ترامپ تقریباً هر حرف او را می پذیرد، حتی زمانی که آشکارا با مواضع قبلی اش در تناقض است.

اما سناریوی فرضی من یک ضعف دارد: این فرض بر پایه ترامپی دیگر استوار است. نه یک خودشیفته انتقام جو که خود را نابغه ای بی بدیل می پندارد و تنها به بزرگداشت خودش می اندیشد و قوانین و هنجارها را به هیچ می گیرد، بلکه رییس جمهوری که واقعاً می خواهد زندگی مردم را بهبود بخشد و جایگاه ایالات متحده در سیاست جهانی را نگاه دارد. افسوس که ترامپ چنین فردی نیست؛ و همین است که این فرصت ها یا از دست می روند یا بدتر از آن، به هدر می روند. ما می توانستیم چیزهای خوبی داشته باشیم اما نه با این رییس جمهوری. شاید بشود این وضعیت را تراژدی شخصی ترامپ نامید-با توجه به تمایل شدیدش برای اینکه به عنوان رییس جمهوری بزرگ شناخته شود-اما تراژدی واقعی، از آن همه ماست.