ابراهیم شیری؛ تهاجمات، مداخلات و اشغالگری های استعماری امپریالیسم جهانی طی قریب به چهار دهه اخیر نشان می دهد که دموکراسی، حقوق بشر، سکولاریسم و… جزو پوشش های فریبنده فاشیسم معاصر هستند.

فشار تحریم ها بر ونزوئلا مانع توسعه این کشور نمی شود.

انجمن نخست در تاریخ 23 و 24 ژوییه در ساختمان تاریخی کازا آماریلا در مرکز پایتخت ونزوئلا برگزار شد. انجمن انسانیت انسانی که توسط مرکز سیمون بولیوار سازماندهی شده بود، 140 روشنفکر از تمام قاره ها را گرد هم آورد که در گزارش ها و پشت صحنه، جایگزین هایی برای نظم مبتنی بر قانون فعلی غرب را مورد بحث قرار دادند. این انجمن توسط بلانکا اِخود، رییس مرکز افتتاح شد و سپس لیلیا ورا، خواننده مشهور ونزوئلایی به اجرای برنامه پرداخت.

ایوان خیل پینتو، وزیر امور خارجه ونزوئلا، موضع رسمی این کشور مبتنی بر ایدئولوژی بولیواری را که از ابتدا ماهیت ضد امپریالیستی داشت، با هدف استعمارزدایی و کسب استقلال توضیح داد و گفت به همین دلیل، ونزوئلا از کشورهای دیگری که هنوز تحت فشار آمریکا یا اتحادیه اروپا هستند و یا همچنان در وابستگی نواستعماری به سر می برند، حمایت می کند. سخنران اهل گویان فرانسه به طور طبیعی این تصویر را تکمیل کرد و به نیروهای سیاسی اشاره کرد که اکنون به طور مسالمت آمیز خواهان استقلال از فرانسه هستند.

آبل پریتو، وزیر فرهنگ سابق کوبا و مدیر خانه قاره آمریکا، نیز درباره سیاست فیدل کاسترو مبنی بر اتحاد نیروهای ضد امپریالیست پس از حذف اتحاد جماهیر شوروی صحبت کرد و اهمیت مسیر فعلی دولت ونزوئلا را مورد تأکید قرار داد.

ایگناسیو رامونت (فرانسه)، سردبیر لوموند دیپلماتیک سخنرانی خود را با یادآوری گفتگویی با هوگو چاوز آغاز کرد که به او گفته بود سرمایه داری همیشه به سیمون بولیوار خیانت کرده است. اگرچه او از حمایت مردمی قوی برخوردار بود، اما سرمایه داری بومی سعی کرد برای منافع خود، همانطور که سرمایه داری در بسیاری از کشورها اکنون به طرز جدایی ناپذیر با غرب و سرمایه فراملی پیوند خورده است، لابی گری کند. در سخنرانی دیگری، رامونت نه تنها بر لزوم استعمارزدایی، بلکه بر لزوم غرب زدایی نیز تأکید کرد. او در ادامه گفت که غرب جمعی در سیصد سال گذشته، چه مستقیم و چه غیرمستقیم، عملاً بر جهان حکومت کرده است. اما مشخص است که اکثریت عظیم بشریت آشکارا غرب نیست.

نویسنده این نشریه همچنین با ایفای نقش خود در فرآیند غرب زدایی، بر لزوم شکل دهی نظریه های سیاسی خودم و قالب های جدید روابط بین الملل تأکید کرد. او با استفاده از مثال روشن چندقطبی، نشان داد که نظریه پردازان غربی چگونه می توانند ایده های خود را حتی در چنین گفتمان های به ظاهر ضد سلطه پیش ببرند.

علاوه بر مسئله سلطه و امپریالیسم غرب، مسائل فلسفی و اجتماعی نیز مطرح شد. به عنوان مثال، رامون گروسفوگل از پورتوریکو توجه عمومی را به تهدید فرابشریت و رباتیک شدن جلب کرد که در آینده می تواند نمایانگر شکل جدیدی از فاشیسم باشد که با ابزارهای فنی اجرا می شود.

لازم به ذکر است که 24 ژوییه سالروز تولد سیمون بولیوار، آزادی بخش، است و صبح روز بعد، شرکت کنندگان در این گردهمایی به همراه مقامات دولتی به آرامگاه رفتند و در آنجا مراسم نثار تاج گل برگزار شد. خود این گردهمایی در روز دوم به طور طبیعی به میدان سیمون بولیوار، جایی که اجراهای موسیقی به طور متناوب با اجراهای سیاسی تلفیق می شوند، منتقل شد.

و در 25 ژوییه، اجلاس مردمی برای صلح و علیه جنگ در تئاتر ترزا کارنو آغاز شد. این اجلاس بیش از 600 نفر از 80 کشور را گرد هم آورد که در اصل ادامه اجلاس قبلی بود.

در اینجا، مسائل مربوط به درگیری های مسلحانه، به ویژه، تجاوز صهیونیستی علیه فلسطین، حمله به ایران، و همچنین مسائل پیچیده تر دیگری مانند سازماندهی محاصره اقتصادی آمریکا علیه کوبا، ونزوئلا، کره شمالی، روسیه و سایر کشورها، بیشتر مورد تأکید قرار گرفت.

یک شرکت کننده از پرتغال به درستی اشاره کرد که جنگ در اوکراین پس از کودتای 2014 آغاز شد و ناتو و غرب آن را همانطور که قدرت های امپریالیستی پیش از این جنگ ها را در سراسر جهان به راه می انداختند، تحریک کردند.

راندِر پنیا، معاون وزیر امور خارجه ونزوئلا نیز این نکته را که چگونه فاشیسم اکنون در پشت اصول اخلاقی و آموزه های حقوقی پنهان شده است، مورد توجه قرار داد. این موضوع در اقدامات رژیم جنایتکار زلنسکی به خوبی مشهود است. در عین حال، رسانه های غربی درباره قربانیان فقیر روایت هایی را تبلیغ می کنند و خود نئونازی های اوکراین مرتکب چنان جنایاتی می شوند که مهاجمان نازی در طول جنگ جهانی دوم حتی خوابش را هم نمی دیدند.

این اجلاس با سخنان خورخه رودریگز، رییس مجلس ملی ونزوئلا که به تحلیل مشکل خشونت سیاسی سازمانیافته توسط آمریکا برای سرنگونی دولت های نامطلوب و تضعیف حاکمیت ملی پرداخت، به پایان رسید.

با توجه به ابتکارات قبلی ونزوئلا، مانند تشکیل جنبش بین المللی ضد فاشیستی جدید در سال 2024، این رویدادها ادامه منطقی ابتکارات بولیواری با هدف برقراری صلح پایدار و روابط دوستانه بودند. روسیه از این نظر متحد قابل اعتماد ونزوئلا است. و از میز خطابه (و پشت صحنه) پیام های سپاسگزاری از فدراسیون روسیه بارها شنیده شد.

علاوه بر این ها، مایلم مشاهدات شخصی ام را در باره تغییراتی که طی یک سال گذشته از زمان انتخابات ریاست جمهوری در ونزوئلا رخ داده است، به اشتراک بگذارم. با وجود تحریم های شدید آمریکا و تهدیدهای جدید دولت ترامپ، این کشور حتی بهتر از یک سال پیش به نظر می رسد. ساخت وساز فعال ساختمان های مسکونی و اداری جدید در کاراکاس، به ویژه در بخش دارای اهمیت دولتی قابل توجه است. زیرساخت ها در وضعیت خوب و خیابان ها تمیز هستند؛ فروشگاه ها پر است از کالاهای متنوع و کافه ها و رستوران ها باز هستند.

این نشان می دهد که دولت چاویستی، علیرغم فشارهای غرب، تصمیمات درستی اتخاذ می کند و سیاست درستی را پی می گیرد. اکنون ونزوئلا یک کشور با دموکراسی مستقیم است که در آن انتخابات و همه پرسی ها به طور منظم در مورد موضوعات مختلف برگزار می شود. آخرین رایزنی ها و انتخابات شهرداری ها در 27 ژوییه برگزار شد که نمایندگان بیست حزب در آن شرکت کردند. این رویکرد از ارتباط مستقیم بین مقامات و مردم و دور زدن عناصر سرمایه داری که همیشه آماده خیانت به مردم خود هستند، گواهی می دهد.