هجوم آتش در زاگرس تراژدی مرگ در روز تولد را رقم زد؛ چیاکو این بار هم قصد داشت ناجی محیط زیست شود، تا دود از کوه آبیدر بلند شد خودش را به آن جا رساند، همراه خبات ، حمید و تعدادی دیگر از جوانان کرد در سنندج.

به گزارش خبرآنلاین، آن ها بارها توانسته بودند آتشی را که به جان جنگل ها و مراتع افتاده بود، خاموش کنند و به خانه برگردند، اما این بار بار آخر بود، دوم مرداد آتشی که در آبیدر شعله گرفت جان هم گرفت، پنج جوان سنندجی قربانی این آتش شدند، آن ها با سوختگی کامل در بیمارستان بستری شدند، حالا سه نفرشان چشم از جهان بسته اند و چیاکو دقیقا در روز تولدش، ششم مرداد با کوه آبیدر، سنندج، کردستان و البته همسرش که یک ماه قبل عقد کرده بودند خداحافظی کرد.

برخی می گویند قلیان کشیدن عده ای این آتش را به جان آبیدر انداخت. امید این جمله را با تردید از روی شنیده هایش می گوید، مطمئن نیست دلیل اصلی آتش سوزی دوم مرداد در آبیدر چیست اما می گوید: ماه چهارم و پنجم هرسال آتش سوزی های اطراف سنندج شروع می شود. او دایی چیاکو است. می گوید: خدا جوانی به ما داده بود که قدرش را ندانستیم، نمونه بود، از من نه، اما از مردم کردستان بپرسید که چیاکو چه طور جوانی بود، ورزشکار مچ اندازی کشور بود، بدنسازی کار می کرد، باشگاه بدنسازی داشت، همه زندگی اش با ورزش و محیط زیست عجین شده بود، همیشه به فکر حیات وحش و محیط زیست سنندج بود.

او درباره آتش سوزی کوه آبیدر که تا امروز حداقل منجر به مرگ سه نفر شده است می گوید: جوانان کردستان جان خودشان را فدا کردند، چیاکو هم همین طور، همین که متوجه شد آبیدر آتش گرفته بلافاصله برای خاموش کردن آتش اقدام کرد، فرزند خواهرم یک ماه است که عقد کرده بود وحالا دقیقا در روز تولدش فوت کرده است. الان همه غمبار هستند، خدا به چیاکو هم جمال داد هم کمال، هم زیبایی داد هم غرور و شهامت.

در آتش سوزی دوم مرداد در کوه آبیدر چیاکو تنها نبود، خبات هم مانند همیشه خودش را به صحنه آتش می رساند، از مریوان گرفته تا پاوه، تا همین آبیدر، هرجایی که آتش به جان جنگل و مراتع می افتاد بلافاصه خودش را می رساند تا آتش را خاموش کند. این جمله ی فواد است، برادر بزرگتر خبات ، می گوید: خبات 36 ساله بود، خرج پدر و مادرم را او می داد، ورزشکار هم بود، تقریباً همه قله های ایران را فتح کرده است، ای کاش این ها که برای خاموش کردن آتش به کوه و جنگل می روند لباس ضد حریق داشتند.

این را عضو دیگر خانواده خبات هم می گوید، به گفته دختر خاله اش: وقتی از طرف استانداری برای خاموش کردن آتش، دمنده دست بچه مردم می دهند، از خودشان نمی پرسند این افرادی که برای خاموش کردن آتش می روند لباس ضد حریق دارند یا نه؟ چرا به این افراد دمنده دادند اما لباس ضد حریق ندادند، چرا دستکش و کفش ایمن به این جوانان ندادند؟

او می گوید: خبات همیشه می گفت محیط زیست زادگاه من است، درحالی که همان روز خیلی ها به خبات توصیه کرده بودند که به آبیدر نرود اما خودش گفته بود که من در آبیدر بزرگ شدم باید برای خاموش کردن آتش آنجا بروم. او رفت تا که خبات ما پرپر شود، حقش این نبود.

چیاکو ، خبات و حمید اولین افرادی نبودند که در آتش سوزی جنگل و مراتع جان خود را از دست دادند و احتمالا آخرین نفرات نیستند، برای خاموش کردن آتشی که به جان محیط زیست می افتد علاوه بر نیروی انسانی داوطلب به نیروهای آموزش دیده و البته امکانات نیاز است. در غیر این صورت تراژدی کوه آبیدر مجدد تکرار می شود. به گفته سیامک سیاف: منطقه زاگرس تا حدود زیادی صعب العبور است، برای همین خاموش کردن آتش در این منطقه به تجربه زیادی نیاز دارد.

او عضو انجمن زیست محیطی ژیوای پاوه است، انجمنی که تعدادی از اعضای خودش را در جریان آتش سوزی های مکرر جنگل های زاگرس از دست داده است. سیاف می گوید: موقع خاموش کردن آتش نحوه کار کردن با دمنده خیلی مهم است، حتی می تواند سبب آتش سوزی هم شود چراکه دمنده برای کار کردن از بنزین استفاده می کند و اگر از پشت آتش نزدیک شود خطرناک است. دمنده هایی که ما برای خاموش کردن آتش استفاده می کنیم در خیلی از کشورها برای جمع کردن برگ درختان استفاده می کنند.

این فعال محیط زیست درباره اقدام لازم برای جلوگیری از مرگ افراد داوطلب در جریان خاموش کردن آتش در جنگل و مراتع می گوید: با در اختیار گرفتن دیده بان های بیشتر توسط محیط زیست یا منابع طبیعی می شود خطر آتش سوزی ها را کم کرد، وقتی یک منطقه بزرگ شش الی هفت نفر دیده بان دارند کافی نیست، اگر تعداد دیده بان ها و نیروهای آموزش دیده زیاد باشد هم آتشی که به جان جنگل می افتد زود شناسایی و کنترل می شود و هم نیروها خسته نمی شوند، بنابراین درصد خطای انسانی کاهش پیدا می کند و مرگ و میر افراد در جریان خاموش کردن آتش کم می شود.

سیاف با بیان این که بیشتر آتش سوزی ها در جنگل و مرتع به خاطر عامل انسانی است. می گوید: کار فرهنگی باید انجام شود، باید به افراد توصیه شود که اقدامی نکنند تا در جنگل و مرتع آتش سوزی راه بیفتد اما گاهی این وضعیت برعکس است، طوری که افراد گمان می کنند خودشان در قبال طبیعت و محیط زیست هیچ مسئولیتی ندارند و اگر هم آتش به جان جنگل و مرتع افتاد عده ای هستند که می روند آن را خاموش می کنند.