امیر جدیدی در هم میهن نوشت: اوضاع دریاچه ارومیه وخیم است. این گزاره دیگر یک جمله خبری ساده نیست. در حقیقت خبری تکراری است که نه تنها تازگی ندارد بلکه از فرط تکرار حوصله سربر شده است.

سال های سال است که خبرنگاران و عکاسان به دریاچه ارومیه می روند گزارش می نویسند، عکاسی می کنند و با تیتر ارومیه در حال خشک شدن یا مرگ دریاچه یا چه و چه روی خط خبرگزاری ها و روزنامه ها منتشر می کنند.

تا آنجا که حافظه یاری می کند در این سال ها فقط چند بار خبر خوش بابت بالا آمدن آب دریاچه روی صفحه خبرگزاری ها آمد. اما همان چند بار نشان داد که اگر طرح های احیا مستمر و درست اجرا می شد امروز حال ارومیه بهتر از این حرف ها بود.

مشکل اما آنجا بود که هیچ کدام از این طرح ها به شکل مستمر پیگیری نشد. یک روز قیف بود و قیر نبود و روز دیگر قیر بود و قیف نه. نکته مهم اینکه خشک شدن ارومیه تنها نتیجه تغییرات اقلیمی یا کم بارشی نبود بلکه پیامد دهه ها سوءمدیریت، توسعه گرایی بی برنامه، و وعده های عمل نشده دولت ها بود.

دهه 70 و دولت سازندگی یک جور. دولت خاتمی جور دیگر. در دولت معجزه هزاره سوم هم که خدا را شکر اوج بحران رقم خورد؛ توسعه کشاورزی بدون حساب و برداشت بی ضابطه آب های زیرزمینی و… دریاچه را تا آستانه مرگ برد.

بعد از آن و در دولت روحانی ستاد احیای دریاچه ارومیه اندک امیدی به دل ها آورد اما در حقیقت اجرای نصفه نیمه طرح بدون مشارکت مردم فاقد اثرگذاری بلندمدت شد.

در دولت مرحوم رییسی هم که تا قبل از آنکه خبری از خشک شدن دریاچه روی خط خبرگزاری ها بیاید کسی اصلاً یادش نبود که عیسی کلانتری هنوز ریاست محیط زیست را بر عهده دارد.

بعد از اعلام آن خبر تنها واکنش سریع و انقلابی دولت برکناری کلانتری بود و… حالا این روزها دوباره دریاچه نفس های آخرش را می کشد. رسانه ها هم دیگر مثل مریضی که کسی به بازگشتش امیدی ندارد بیخیال ماجرا شده اند و هرازگاهی چیزکی می نویسند.

باری مسئله اما فقط خشک شدن یک دریاچه نیست. این جا صحبت از امنیت زیستی شمال غرب ایران، از دست رفتن کشاورزی منطقه و افزایش ریزگردهای نمکی و مهمتر از آن خالی شدن دل یک ملت است.