صادق زنگنه، کارشناس سیاسی، در شرق نوشت: به آزادی برمی گردم، چون دیده ام مداخله های نابجا و فراقانونی که گاه موجب وهن اسلام و انقلاب و نظام و نادیده گرفتن شأن و کرامت انسان و اجتماع شده است. زنان و جوانان و صاحبان اندیشه و دانش و فرهنگ و هنر و اقوام و پیروان مذاهب و سرمایه گذاران و کارآفرینان هریک به گونه ای خواستار اصلاح و بهبود وضع موجودند. ایران را نمی توان به یک رنگ درآورد و نسل ها و خواسته های نو را نمی توان نادیده گرفت.

من متعهدم که به اعتماد شما خیانت نکنم؛ شما به من رأی دادید چون گفتم: در همه جا راست گفته ام و دروغ نمی گویم؛ از هیچ امتیاز ویژه ای بهره نگرفته ام و به هیچ فسادی میدان نمی دهم. گفتم: زمام اداره و اصلاح امور را برای احقاق حقوق ملت و رفع تبعیض ها و بی عدالتی ها به قانون و امر کارشناسی و خرد جمعی می سپارم. گردنم همچنان در گرو این گفته هایم است و از این پس هم میثاقم با شما پایبندی به این رأی شما برای ایران خواهد بود. پس از انتخاب هم هرجا دیدید از مسیر اخلاق و انصاف و قانون یا پیگیری خواست شما خارج شدم، با مطالبه و انتقاد و اصلاح مرا به موضع حق و عدل برگردانید .

آقای پزشکیان این بخشی از بیانیه انتخاباتی شماست. بجاست که یک بار دیگر آن را بخوانید و ببینید که تاکنون چقدر به آن وفادار بوده اید! شما در این بیانیه اعلام کرده اید صدای بی صدایان هستید. اما چگونه؟ با فیلترینگ یا با لایحه ای که برای مقابله با محتوای خبری خلاف واقع در فضای مجازی دودستی تقدیم مجلس کردید؟ شما با این کار صدای آنها را که صدا داشته اند هم مسدود کردید، چه برسد به بی صدایان .

هرچند کاین آب رفته باز نیاید به جوی خویش و جایی برای اندرز نیاکان باقی نمانده، در این ورق از مسعودنامه شما را ارجاع می دهم به نامه انوشیروان دادگر، پادشاه بزرگ ساسانی، به پسر و جانشین خود، هرمز.

حکیم طوس این نامه را چنین نقل می کند: شنیدم کجا کسری شهریار/ به هرمز یکی نامه کرد استوار / تو بیدار باش و جهاندار باش/ خردمند و راد و بی آزار باش/ به دانش فزای و به یزدان گرای/ که اوی ست جان تو را رهنمای / که نادان فزونی ندارد ز خاک/ به دانش بسنده کند جان پاک / به دانش بود شاه زیبای تخت/ که داننده بادی و پیروزبخت/ مبادا که گردی تو پیمان شکن/ که خاک است پیمان شکن را کفن / به باد افرهِ بی گناهان مکوش/ به گفتارِ بدگوی مسپار گوش / به هر کار فرمان مکن جز به داد/ که از داد باشد روان تو شاد / زبان را مگردان به گِرد دروغ/ چو خواهی که تخت تو گیرد فروغ

در این اندرزنامه، انوشیروان یک منشور حکمرانی آرمانی را برای پسرش ترسیم می کند که اساس آن بر خردمندی و دانش اندوزی استوار است. این دانش باید در عمل به برقراری عدالت و دادگستری مطلق منجر شود . در کنار اینها، دو اصل اخلاقی وفای به عهد و راست گویی، ستون های اعتماد عمومی و مشروعیت حکمرانی را می سازند؛ زیرا پیمان شکنی، فروغ دولت را به خاموشی کشانده و آن را به نابودی می کشاند. در مجموع، این اصول یکدیگر را تکمیل کرده و راهنمایی کامل برای یک دولت پایدار، محبوب و پیروزبخت را ارائه می دهند.