سید مسعود رضوی، پژوهشگر، در اطلاعات نوشت: دولت باید میان بساز و بفروش های پول پرست و معماران میهن دوست یکی را انتخاب کند. میان طب علفی و پزشکان متخصص، میان پیشگیری علمی و افسانه های دود و عنبر یکی را برگزیند، میان جراحی سخت و شعارزدگی یک راه را برود. باید راه درست را برگزیند و به مردم هم به روشنی بگوید. دیگر وقت زیادی برای تلف کردن نمانده است.

اگر شعار وفاق در ابتدای کار دولت دکتر پزشکیان یک شعار پیشروانه و امیدوار کننده برای اکثریت بود، پس از جنگ و مقاومت 12 روزه، باید به سیاست و فضایی تازه رسید و طرحی نو درانداخت.

نمی توان با همان سیاستها به جامعه ای که در شرایط نیمه جنگی به سر می برد و در آستانه بی آبی و بی برقی و کمبودهای دیگر است، وفاق با مشتی محافظه کارِ افراطی را به عنوان شعار مترقی فروخت. به ویژه که آنها خودشان عامل و پیمانکار این بلاها بوده اند و تمام ناترازیها در ترازوی کجِ آنها تحویل ملت و میهن شده است.

دولت پزشکیان با امید کامل به تغییرات اساسی در زندگی مردم و چرخش در برخی سیاستهای اصلی روی کار آمد. طبعاً در سال اول از یک سو با امیدواری عمومی، و از سوی دیگر با مقاومت تمامیت خواهان و کاسبان تحریم و ذینفعان گذشته روبرو شد. اما جنگ 12 روزه و مقاومت ملی شرایط را تغییر داده و دیگر شعار وفاق کافی نیست. نمی توان گام به گام برای گشایش یک شبکه اجتماعی التماس کرد یا حقوق حقه مردم را با متقاعد کردن گروههای فشار یا اقلیت ها و پیامک فرستانِ ناشناس یا الیگارشی منتفع از تحریم، با خواهش و التماس، اندکی اعاده کرد.

دولت باید از تمام قدرت ملی برای اعاده حق ملت و بازگرداندن آن به صاحبان اصلی استفاده کند. همانطور که درمورد جلوگیری از یک مصوبه خلاف مصالح ملی ایستادگی کرد و شورای عالی امنیت ملی نیز با این رای خردمندانه همراه شد تا مملکت دوباره به بلایای سال 1401 و شاید بحرانی عظیمتر دچار نشود. مسعود پزشکیان باید تصمیمات سخت بگیرد و این تصمیمها را نمی تواند بیش از این به تعویق اندازد. همانند بحران آب که اگر فکری برای آن نشود، جامعه تباه خواهد شد. البته ما امیدواریم که واقعا فکری برای آن بشود و برنامه ریزی اش به اطلاع مردم هم برسد.

آب عبرت است. انرژی عبرت است. تصور نکنیم دیگر مسایل در آینده ای دور به سراغ ما خواهد آمد. همه در آستانه و شاید اکنون مقابل ما حاضر است. اگر برای مسایل روانی، اخلاقی، مناسبات انسانی، ساخت و ساز سالم، مسکن و خودروی استاندارد، گشایشهای سیاسی، حتی مذاکرات خارجی و...، درست و دقیق تصمیم گیری نشود و اراده روشن و خردمندانه و سریع در کار نباشد، فردایمان همچون امروز تهران و دیگر شهرهای بزرگ و کوچکی خواهد بود که آبشان رو به اتمام و برقشان در رفت و آمد است. در صورت وقت گذرانی و بی عملی، چراغ امید خاموش و باغ زندگی شوره زار خواهد شد.

نباید منتظر حوادث بود. باید زندگی و حوادث را پیش بینی و مدیریت کرد. بترسید از کسانی که گفتند آب ایران برای دویست میلیون نفر کافی است، گفتند ایران وارد ترسالی صدساله شده، ایران می تواند آب دو دریا را به هم وصل کند، ایران با رودخانه های زیر هیمالیا و زاگرس و آبهای ژرف دیگر نیازی به آب ندارد. بترسید از دروغگویان، طمعکاران، کاسبانی که تا امروز منافع خود را نمایندگی کردند، سیاستهای پیمانکارانه و طلبکارانه را برای نابودی اقلیم پیش بردند و شد آنچه شد. بترسید از گوساله های سامری!

مسئله مهم دیگر این است که دولت مردمی باید با مردم در تماس باشد و در این رابطه شبکه ای ایجاد کند تا فارغ از دولت مستقل سیما و صدای ناکجاآبادش، به مردم وصل شود و دردها و مشکلات و صدای واقعیت را از مردم بشنود و بدان پاسخ دهد.

بهتر است دولت تصمیمات سخت را در همین آستانه اتخاذ کند. وگرنه پس از آن از ناگزیری خواهد بود. و دولتی که از سر استیصال تن به خواسته یا سیاستی بالاجباردهد، احترام و اعتبارش به پرسش گرفته خواهد شد و اقتداری هم نخواهد داشت.