لایحه مقابله با انتشار محتوای خبری خلاف واقع در فضای مجازی انتقادها را از دولت این روزها بیش از گذشته کرده است.

روزنامه هم میهن در یادداشتی به این موضوع پرداخت و نوشت: آقای پزشکیان، از وقتی که لایحه عجیب دولت شما به مجلس رفته است، و مجلس هم مانند بازیکن خط حمله ای که جلو دروازه خالی پاس گل از رقیبش گرفته، دوفوریتی آن را تصویب کرده، دائم این شعر سایه در سرم می چرخد.

دیدی آن یار که بستیم صد امید در او/ چون به خون دل ما دست گشود، ای ساقی؟

یا آن سخنِ شما که گفتید در برابر فیلترینگ تمام قد می ایستید، خاطرم می آید و به این فکر می کنم که چه شد که حالا در برابر ما تمام قد ایستاده اید؟ به این فکر می کنم که اگر امروز رقیب شما به جای شما در پاستور نشسته بود، لااقل با حیا و شرم بیشتری این لایحه را تقدیم چنین مجلسی می کرد. به این فکر می کنم که اگر این لایحه در دولت قبل به مجلس رفته بود، خانم سخنگوی دولت شما که به ما نقد می کنند: لایحه را با دقت بخوانیم ، خودشان برای نام بردن از مهرشاد شهیدی نژاد، در میتینگ تبلیغاتی شما، می توانستند مصداق افراد مجرم این لایحه باشند.

راستش را بخواهید، خیلی به سخنان شما از نهج البلاغه و اخلاقیات مورد بحث در آن فکر نمی کنم. ما دیگر در برابر این یکی، سر شده ایم. سر شده ایم از بس کسانی با خرج کردن از دین و معنویت، ما مردم را به رنج دعوت کردند و خودشان یا خانواده شان هم زمان مشغول ساختن بهشت زمینی بودند. عجالتاً روی صحبت با آن سخنانی ست که خاص شما بود و آن مردم دلسردی که هیچ امیدی به تغییر نداشتند را پای صندوق آورد و شما به اعتماد و لطف همان مردمی که با هزار تردید رای دادند، از صندوق بیرون آمدید. شما وعده داده بودید که هیچ کاری را بدون در نظر گرفتن نظرات کارشناسی و متخصصان انجام نمی دهید.

اگر قول شما را صادق بگیریم، باید پرسید: کدام کارشناس و متخصص در اطراف شما، چند روز بعد از حمله اسراییل، میان بی آبی کم سابقه، ناترازی برق، رکود و تورم، آسیب های روانی جامعه پساجنگ و هزاران مشکل ریز و درشت دیگر، گفت که تنظیم چنین لایحه ای فوریت دارد؟ آن لشکر متخصص رسانه و ارتباطات حلقه های دور و نزدیک شما، چطور به شما نگفتند که چنین لایحه ای اساساً عبث است و جز بدنام کردن شما و دولت تان، مطلقاً هیچ تأثیری در عالم واقع نخواهد داشت؟ چطور آن کارشناسان به شما نگفتند که دوران کنترل به سبک قرون وسطی دیگر به یک شوخی تبدیل شده است.

نگفتند که در استراتژی های رسانه ای، دیگر هیچ چیز مستقیم و ساده انجام نمی شود؟ کارشناسانی که قبل از انتخابات وعده شان را می دادید، نگفتند که مهم ترین جریان های خط دهی اخبار اصلاً در ایران نیستند که شما بخواهید ذیل قانون با آن ها برخورد کنید؟ آن ها به لطف همین تنگناهای چند دهه ای رسانه ای و صداوسیمای فاجعه، همچون هیولایی در اتاق نشیمن همه ایرانیان نشسته اند و بر ذهن و باورشان خیمه زده اند.

آن ها نگفته اند که بیشتر جریان سازیِ خبرهای جعلی (یا بعضاً خبرهایی که شما دوست دارید جعلی باشد)، توسط لشکری از ترول های توییتری و کانال های تلگرامی ای انجام می شود که نه نامی دارند و نه نشانی که شما بخواهید پیگیری کنید؟ متخصصان معتمدتان نگفتند بدون همین قانون هم، هر وقت خواستند روزنامه نگار و دیگرانی را که با اسم و رسم شان نقدی کوچک یا بزرگ داشتند، تحت فشار و بگیر و ببند گذاشتند؟ نگفتند به جای اینکه نگران امنیت ملی در چند کانال و شبکه مجازی باشید، نیروهای امنیتی و اطلاعاتی کشور را به خط کنید، مو را از ماست بکشید و بپرسید چه شد که آن رژیم خبیث تا عمق وجودی دولت و ملت ما نفوذ کرده؟

به شما نگفتند که در چنین وضعیتی، حتی صحبت از چنین لایحه ای انگشت گذاشتن بر زخم مردمی زخمی ست که هر روز بیشتر از شما و وعده هایتان ناامید می شوند؟ آقای پزشکیان، فیلم سوته دلان مرحوم حاتمی را حتماً دیده اید. اگر ندیده اید هم که حیف…. یک جا مجید دوکله در جواب برادرش که می گوید امروز دوشنبه ست، نه جمعه ، می گوید: آقام تو تقویم نوشته امروز جمعه ست. واسه من جمعه، جمعه ی آقامه؛ شنبه، شنبه ی آقامه؛ خواه مرده، خواه زنده… الان مسئله این است که تقویم خیلی از مردم، تقویمی است که جمعه اش دوشنبه است؛ اما برای آن ها، ملاک همان تقویم است.

کاش کسی از میان متخصصان شما می گفت که با پاره کردن آن تقویم و دیگر تقویم ها، کسی تقویم شما را باور نمی کند. شما اعتبار جمع کنید تا جمعه، جمعه ی شما شود. متأسفانه خلاف این رویه، طرح چنین لایحه ای حتی راه را دورتر و دورتر می کند. حتی مسئله این نیست که این لایحه عبث، قانون شود یا نه؛ مسئله، زخم عمیق به اعتمادی نحیف بود. حتی پس گرفتن لایحه چیزی را حل نمی کند. صادقانه به مردم توضیح دهید که چه شد وسط این همه بلا، اندیشه دولت به لبه این پرتگاه رفت.

نویسنده: علی ورامینی