فرارو آدریان کاراتنیتسکی، پژوهشگر ارشد اندیشکده شورای آتلانتیک و نویسنده کتاب میدان نبرد اوکراین: از استقلال تا جنگ با روسیه

به نقل از نشریه فارن پالیسی، تحولات اخیر در سیاست خارجی و امنیت ملی دونالد ترامپ، رییس جمهور ایالات متحده، گویای چرخشی آشکار به سوی رویکردی تهاجمی در صحنه بین الملل است.

از حملات موشکی علیه نیروهای حوثی در یمن و حمله به تأسیسات هسته ای ایران گرفته تا اعمال فشار مؤثر بر متحدان اروپایی در پیمان ناتو به منظور آمادگی در برابر تهدیدات نظامی روسیه و تصمیم اخیر برای ارسال تسلیحات بیشتر به اوکراین بیانگر عزم ترامپ برای هدایت نظم جهانی در جهت منافع آمریکا تلقی می شود.

این تحولات، فاصله ای چشمگیر با فضای درون گرایانه ای دارد که کمپین انتخاباتی ترامپ بر آن تأکید می کرد؛ فضایی که در آن سیاست خارجی تحت الشعاع مسائل داخلی مانند تورم و مهاجرت قرار داشت. در واقع، ترامپ پیش از ورود به کاخ سفید، تمرکز خود را بر انتقاد از نخبگان سیاست خارجی آمریکا معطوف ساخته بود؛ کسانی که به باور او، بی دلیل و بدون درک صحیح واقعیت ها، کشور را وارد جنگ های پرهزینه ای چون عراق و افغانستان کردند.

در برابر این سیاست های ناکام، ترامپ و تیمش راهبردی با عنوان صلح از مسیر قدرت را مطرح کردند؛ رویکردی که بر تقویت توان دفاعی آمریکا تکیه داشت تا با ایجاد بازدارندگی، کشور را از ورود به مناقشات خارجی بی نیاز کند. ترامپ همواره بر مهارت خود در مذاکره های سخت گیرانه تأکید می کرد و وعده می داد که می تواند به سرعت به جنگ های جاری در اروپا و خاورمیانه پایان دهد.

برای نمایش هرچه بیشتر این چرخش از مداخله گری مستقیم به رویکردی منزوی تر، ترامپ بسیاری از انتصابات کلیدی خود را از میان حامیان سرسخت دکترین اول آمریکا برگزیده است؛ از جمله جِی دی ونس به عنوان معاون رییس جمهور، ایلان ماسک، غول رسانه های اجتماعی در جایگاه مدیریتی، تولسی گابارد به عنوان مدیر اطلاعات ملی و دیوید ساکس به عنوان مشاور ارشد فناوری. با این حال، سعی کرد با حضور برخی چهره ها از جناح سنتی تر حزب جمهوری خواه مانند مارکو روبیو در مقام وزیر امور خارجه و مایک والتز، مشاور امنیت ملی پیشین همراه با حامیان سیاست تقویت نظامی آمریکا در آسیا نظیر البرج کولبی، معاون سیاست گذاری وزارت دفاع، نوعی توازن و تنوع رویکرد را در کابینه جدید به نمایش بگذارد.

ترامپ به وضوح به سمت سیاست خارجی مداخله جویانه تری گرایش پیدا کرده است؛ موضوعی که به طور طبیعی بحث ها و مناقشات گسترده ای را میان هواداران اصلی او در رسانه ها و شبکه های اجتماعی برانگیخته است. در حالی که چهره هایی مانند شان هنیتی، بن شاپیرو و مارک لوین از این رویکرد حمایت می کنند، منتقدانی چون تاکر کارلسن، نماینده مارجوری تیلور گرین و استیو بنن انتقادات جدی و صریحی نسبت به این تغییر مسیر ابراز داشته اند.

این جدل، یک پرسش اساسی را در کانون توجه قرار می دهد: رأی دهندگان ترامپ واقعاً چه نگاهی به چرخش او به سوی مداخله گری بین المللی و حتی حضور نظامی آمریکا در خاورمیانه دارند؟

بر اساس نظرسنجی مؤسسه ریگان در ژوئن 2025، حمایت پایگاه ماگا از سیاست خارجی، از میانگین سایر جمهوری خواهان بالاتر بوده است؛ هرچند مؤسسه ریگان توضیح نداده که دقیقاً چه معیاری برای طبقه بندی جمهوری خواهان ماگا در این نظرسنجی در نظر گرفته شده است.

از همه مهم تر، درصد بیشتری از جمهوری خواهان (73 درصد) نسبت به دموکرات ها (65 درصد) معتقدند که آمریکا باید در صحنه جهانی نقش رهبری ایفا کند . این آمار نشان می دهد که فضای غالب جامعه آمریکا به سوی رویکرد مداخله گر در سیاست خارجی گرایش یافته است.

در همین نظرسنجی، میزان حمایت از مداخله آمریکا در جهان به بالاترین سطح خود در شش سال اخیر رسیده و تنها 23 درصد پاسخ دهندگان خواستار کاهش حضور کشور در عرصه بین المللی بوده اند.

تردید جریان ماگا نسبت به مداخله جهانی، بیش از آنکه ناشی از مخالفت اصولی با دخالت آمریکا در جهان باشد، ریشه در بی اعتمادی عمیق آن ها به دستگاه سیاست خارجی ایالات متحده یا دولت پنهان دارد.

همانند اکثریت مردم آمریکا، رأی دهندگان ماگا نیز منتقد جدی مداخلات نظامی ایالات متحده در افغانستان و عراق هستند؛ جنگ هایی که هزینه های سنگینی از جان و مال مردم آمریکا گرفت. طبقه متوسط و متوسط رو به پایین، که بخش عمده پایگاه رأی ترامپ را تشکیل می دهند، معتقدند خود آن ها و فرزندانشان قربانیان اصلی اشتباهات و ماجراجویی های نخبگان بوده اند.

این تجربه تلخ، به شکل گیری بی اعتمادی عمیق و پایدار نسبت به دستگاه سیاست خارجی انجامیده است؛ دستگاهی که از منظر رأی دهندگان ماگا، حاضر است برای تحقق اهداف جهانی گرایانه یا تأمین منافع مجتمع نظامی-صنعتی، جان شهروندان آمریکایی را به خطر اندازد.

صرف نظر از این برداشت، اقدامات اخیر دولت ترامپ در تضعیف آژانس توسعه بین المللی آمریکا، حذف بخش عمده کمک های خارجی، کاهش ساختارهای امنیت ملی، جابجایی رهبران ارتش و کاهش نیروهای وزارت خارجه، از منظر رأی دهندگان ترامپ، ضربه ای مستقیم به طبقه حاکم نخبه و جدا از بدنه جامعه یعنی همان مدافعان لیبرالیسم جهانی و موج بیداری اجتماعی تلقی می شود.

تناقض ماجرا اینجاست که تضعیف همین نهادهای نرم افزاری قدرت و دیپلماسی، به تقویت حمایت پایگاه ماگا از یک سیاست خارجی مداخله جویانه تر انجامیده است؛ سیاستی که اکنون در اختیار رهبرانی قرار گرفته که از نظر این پایگاه، قابل اعتماد و همسو با ارزش های آنان هستند.

اما این تحولات چه پیامی برای چالش های اساسی پیش روی آمریکا در عرصه جهانی دارد؟

در حوزه خاورمیانه، اقدامات اخیر ترامپ با استقبال از سوی پایگاه رأی دهندگانش روبه رو شده است. براساس نظرسنجی گروه تایسون، کسانی که در انتخابات 2024 به ترامپ رأی داده اند، حمایت بسیار بیشتری از اسراییل ابراز داشته اند؛ موضوعی که بخشی از آن ناشی از حمایت گسترده جامعه انجیلی های آمریکا از اسراییل است.

نگرش رأی دهندگان ماگا نسبت به مسئله اوکراین، ابعاد پیچیده تری دارد. آن ها با پذیرش بار مالی جنگ مخالف هستند.

پس از مشاجره ترامپ، ونس و ولودیمیر زلنسکی در دفتر بیضی کاخ سفید، حمایت رأی دهندگان ترامپ از اوکراین به طور موقت کاهش یافت؛ اما طبق نظرسنجی ماه مه هریس، 59 درصد جمهوری خواهان همچنان حامی ارسال کمک به کی یف بودند.

رسانه ها معمولاً بر منتقدان پرصدای جناح راست مانند استیو بنن، تاکر کارلسن و مارجری تیلور گرین تمرکز می کنند، اما واقعیت این است که پایگاه ماگا عمیقاً خواهان حضور و دخالت آمریکا در سایر کشورهای جهان است.