فرارو- مهدی احمدی؛ دکتر عبدالحسین زرین کوب را باید یکی از برجسته ترین چهره های فرهنگ ایران در قرن اخیر دانست؛ پژوهشگری که با نگاهی دقیق و منتقدانه به اعماق میراث ادبی و تاریخی این سرزمین فرو رفت. از حافظ و مولانا تا نظامی و خاقانی هیچ یک از بزرگان ادب فارسی از نگاه تیزبین و تحلیل های علمی او دور نماندند. آنچه دکتر زرین کوب نوشت صرفاً نقد ادبی نبود بلکه تلاشی عالمانه برای بازخوانی روح فرهنگ ایرانی بود.

به گزارش فرارو، دکتر زرین کوب در مقام تاریخ نگار با زبانی فاخر و نگاهی انسانی، تاریخ را از قالب های خشک و کلاسیک بیرون آورد. بدین صورت که روایت های او نه فقط آکادمیک که سرشار از ظرافت های ادبی و شناخت عمیق از روح ایرانی بودند. او صدایی از سنت اما با زبانی نو بود؛ اندیشمندی که او را می توان پلی میان گذشته ای پُرمایه و آینده ای تشنه دانایی دانست. زرین کوب با تکیه بر دانش عمیق خود در زبان فارسی، تسلط بر زبان و ادبیات عرب و آشنایی با زبان های اروپایی به ویژه انگلیسی و فرانسوی توانست آثاری ماندگار و ارزشمند در حوزه ادبیات، تاریخ و نقد به یادگار بگذارد؛ آثاری که گستره ی بین المللی دانش او را نیز بازتاب می دهند.

به گفته دکتر ملکیان، زرین کوب بسیار متواضع، مهربان و برای کسانی که اهل مطالعه و تحقیق بودند، بسیار مددکار بود. هیچگونه بخل علمی در زرین کوب ندیدم و هر بار که به یاد او میافتم، روحم با حسرت عجین می شود؛ برای اینکه همیشه با خود می گویم از او بسیار بیشتر از این هم می شد، بهره گرفت .

این تصویر نمایانگر لحظه ای از دوران طلایی فرهنگ و اندیشه ایران در دهه 1350 است؛ تصویری که دکتر عبدالحسین زرین کوب در مراسم افتتاحیه نمایشگاه نیما یوشیج را نشان می دهد. دکتر پشت میزی نشسته در مقابل چند میکروفن و در محاصره دوربین ها که فضایی رسمی، فرهنگی و رسانه ای را تداعی می کند.

لباس رسمی و متانت چهره او به خوبی وقار یک متفکر برجسته را منتقل می کند؛ کسی که قرار است سخن از ادبیات و فرهنگ بگوید نه آدم سیاست است و نه اهل هیاهو. نگاهش آرام اما قاطع است آنچنان که این احساس را تداعی می کند که به جای اینکه فقط حرف بزند می خواهد میراثی از خرد را بازگو کند.

عکس تلفیقی از صلابت فکر و اصالت گفتار را نشان می دهد. همان لحظه ای که در آن تاریخ، ادبیات و رسانه با هم تلاقی پیدا می کنند و می توان حس کرد که این سخنرانی فقط یک افتتاحیه نیست بلکه ادای دین به نیما، به شعر نو و به ریشه های اندیشه ایرانی است.

در پس زمینه تصویر، دوربین های بزرگِ آن دوران و تکنسین ها با لباس های دهه پنجاهی، فضای آرشیوی و نوستالژیک بودن عکس را تقویت می کنند.