در پی واکنش ها به بیانیه میرحسین موسوی پس از جنگ 12 روزه احمد زیدآبادی، فعال سیاسی اصلاح طلب، در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت:

غایتِ سیاست، حفظ جامعه و کشور است. هیچ غایتی بالاتر از این نیست. هیچ ارزشی والاتر از آن وجود ندارد. سیاستی که جامعه و کشور را در معرض نابودی و تباهی قرار دهد، در واقع سیاست نیست، ضدِسیاست است.

ضدِسیاست یا نتیجهٔ ناآگاهی و بدفهمی است، یا از غلبهٔ خودخواهی و منفعت طلبی شخصی بر وطن خواهی و منافع عمومی برمی خیزد و یا بدسگالی و غرض ورزی و همدستی با دشمنان یک جامعه و کشور ریشهٔ آن است. در شرایط کنونی، کمتر کسی تردید دارد که ایران در خطر است.

هر نوع سیاست ورزی در هر سطحی باید معطوف به حفظ کشور باشد و این جز از راه یک همدلی و همراهی و انسجام گستردهٔ داخلی، ممکن و میسر نیست. همدلی و انسجام، نیاز به نرمش و روحیهٔ آشتی جویانه دارد. بدون این دو همبستگی ملی حاصل نمی شود.

هر طبقه و قشر اجتماعی، هر نهاد و سازمان غیردولتی، هر حزب و گروه و دستهٔ سیاسی منفعت مشخصی را برای خود و یا کشور تعریف می کند و برای تأمین آن منفعت، رویکرد و برنامه و سیاست مشخصی را توصیه می کند. طبیعی است که منافع طبقات و اقشار گوناگون جامعه لزوماً با هم انطباق ندارد و تعارض منافع بین قشرهای جامعه و گروه های شغلی و نیروهای سیاسی بخشی از ذات و سرشت جوامع از ابد تا به ازل است!

از این رو، اگر هر قشر و گروه و دسته ای فقط بر تأمین منافع خود پافشاری کند و فقط برنامه و رویکرد خود را تنها راه نجات کشور بداند، همبستگی اجتماعی نه تنها به امری غیرممکن تبدیل می شود بلکه جامعه به زمینِ جنگ 72 ملت تبدیل می شود! به همین دلایل، در شرایط بغرنج کنونی، برای برون رفت از بحران بی سابقهٔ فراروی ایران، همهٔ نیروهای سیاسی و اجتماعی لازم است در مواضع خود سطحی از سازش و نرمش نشان دهند و به خصوص صبوری و شکیبایی پیشه کنند.

بدبختانه در فرهنگ سیاسی تاریخ معاصر ایران که بر اصلِ جنگ و ستیز تا سر حد مرگ خود یا حذف طرف مقابل، بنا شده است، مقولاتی چون نرمش و سازش هر آنچه بوی صلح و آشتی دهد، از جنس وادادگی و ترس و حتی خیانت تعبیر و به خشن ترین صورت نفی می شود. این در حالی است که شکل گیری تمدن و بقای نوع انسان اساساً در سایهٔ نرمش نیروهای مختلف در مواضع خود حاصل شده است.

متأسفانه کارل مارکس و به خصوص نوع تفسیر روسی از آیین سیاسی او که تضاد و ستیز بی رحمانه را موتور محرکهٔ تاریخ فرض کرده است، عملاً به صورت اسوه و الگوی نیروهای سیاسی جامعهٔ ما درآمده است و همهٔ گروه ها از چپ تا راست، از مذهبی تا ضدمذهبی، از سلطنت طلب تا سازمانی، هر کدام به نحوی متأثر از مارکسیسم روسی رفتار می کنند.

چگونگی رسوخ این فکر تضادمحور و ضدِهمبستگی و صلح ستیزی تا عمق استخوان نیروهای اصطلاحاً سیاسی و مبارزاتی جامعهٔ ما داستانی درازدامن است که باید به وقت خود ریشه یابی و تشریح شود.

باری، در این میان، مهندس میرحسین موسوی که حدود 15سال است در کنار همسرش در حصر خانگی به سر می برد، به مناسبت جنگ اسراییل علیه ایران بیانیه ای صادر کرده است. مفاد بیانیهٔ میرحسین نسبت به بیانیه های پیشین او آشکارا لحن و مضمونی آشتی جویانه دارد. این خود می توانست دستاویزی برای رفع حصر او و دستمایه ای برای گسترش چتر همبستگی اجتماعی در این شرایط وانفسا باشد.

ماجرا اما ظاهراً به سمت معکوس سیر می کند. ابتدا طیفی که بقای خود را در جنگ و ستیز بی پایان در کشور می بیند، بدون مقایسهٔ بیانیهٔ میرحسین با بیانیه های قبلی او، عامدانه تفسیری بسیار تند و تیز از فحوای کلام او به دست داد و سپس همین تفسیر را دستمایهٔ اتهام و توهین به آقای موسوی و تحریک حامیان او کرد تا فضای نسبی تفاهم در جامعه را به هم بزند.

بعد از آن، شماری از حامیان میرحسین در داخل و خارج از کشور، با تحلیلی از نگاه من یکسره اشتباه از شرایط موجود، به استقبال بیانیهٔ مهندس موسوی رفتند و با پررنگ کردن بخشی از بیانیه، برخی جناح های حاکم را به هراس انداختند بدون آنکه واقعاً کمترین زمینهٔ عملی برای رفراندوم خواهی آنان فراهم باشد.

واکنش های ستیزه جویانه به این بیانیهٔ دسته جمعی ظاهراً سازمان مجاهدین خلق را به طمع انداخته است تا در هنگامه ای که خود را منزوی و بی اثر می بیند، از آب گل آلود ماهی بگیرد و با صدور بیانیه ای منسوب به سردمداری که زنده بودنش محل تردید است، ادای حمایت از بیانیهٔ میرحسین را درآورد!

واضح است که بیانیهٔ سازمان، صرفاً به قصد ایجاد تنش سیاسی در جامعهٔ ایران صورت گرفته است وگرنه کیست که نداند بین مواضع و عملکرد سازمان و میرحسین اقیانوسی فاصله و تعارض است.

بااین همه، گویا بیانیهٔ منسوب به مسعود رجوی به هدف خود نزدیک شده است! آن طیف خشونت طلب داخلی که حتی پیش از بیانیهٔ سازمان، حملات تحریک آمیز و هتاکانهٔ خود را علیه آقای موسوی آغاز کرده بود؛ اینک نیرنگ و دسیسهٔ سازمان را بهانهٔ مناسبی برای پیشبرد اهداف همبستگی ستیز خود یافته و در حرکتی که در این زمانهٔ سخت، بیش از همه به سود دشمنان ایران است، بار دیگر تبر تحریک و تهمت و توهین خود را با تمام قوا به کار گرفته است تا بلکه جمعی، خون شان به جوش آید و از سر خشم دست به کاری بزنند که نه فقط بساط همبستگی نسبی موجود به هم بخورد بلکه بی ثباتی و آشوب دامن جامعهٔ ایران را بگیرد.

دستگاه های مسئول که برخی از آنها احیاناً صورت مسئله را به درستی درک می کنند، تا دیر نشده جلوی این بازی خطرناک را بگیرند.