متخصصان می گویند نشانه های این افزایش وزن معمولا در ناحیه شکم ظاهر می شود.

به گزارش ایسنا، در بروز این پدیده مجموعه ای از عوامل نقش دارند که از جمله آن ها می توان به کاهش سطح استروژن اشاره کرد؛ هورمونی که با ورود به میانسالی به سرعت کاهش می یابد و می تواند توده عضلانی را کاهش دهد، اشتها را زیاد و سوخت وساز را مختل کند.

کاهش استروژن همچنین می تواند به مقاومت به انسولین منجر شود، یعنی بدن در متابولیسم قند خون مشکل پیدا می کند و قند به راحتی به چربی تبدیل می شود.

مهم تر اینکه انجمن قلب آمریکا دوره یائسگی را زمان اوج گیری خطرات قلبی برای زنان می داند.

یکی از چالش ها در مقابله با اضافه وزن در این دوران، مقاومت بدن به رژیم های غذایی و ورزش های مرسوم است.

دکتر پمیندا کاباندوگاما، متخصص غدد درون ریز و چاقی تاکید می کند هورمون ها تغییراتی ایجاد می کنند که کاهش وزن را دشوارتر می کند. در چنین شرایطی، داروهای خانواده جی ال پی ــ1 مانند سِماگلوتاید (با نام های تجاری اوزمیپیک و ویگووی) و تیرزپاتاید (مانجارو) می توانند کمک کننده باشند.

با این حال، برخی پزشکان در تجویز این داروها برای زنانی که شاخص توده بدنی طبیعی دارند یا افزایش وزنشان زیاد نیست، محتاط هستند. آن ها هشدار می دهد که استفاده بی رویه از داروهای جی ال پی ــ1 بی خطر نیست و باید عوارضی مانند تهوع، درد شکم و مشکلات گوارشی را هم در نظر گرفت.

به گزارش نشریه ووگ، این داروها نه تنها حساسیت به انسولین را بهبود و سرعت حرکت دستگاه گوارش را کاهش می دهند که حس سیری ایجاد می کند، بلکه با گیرنده های استروژن در بدن نیز تعامل دارند. تغییرات هورمونی یائسگی ممکن است حس گرسنگی را بیشتر کند زیرا کاهش استروژن می تواند باعث به هم خوردن تعادل هورمون های گرسنگی مانند گرلین و لپتین شود.

مطالعات جدید نشان می دهند که ترکیب درمان هورمونی با داروهای جی ال پی ــ1 می تواند نتایج بهتری داشته باشد. به عنوان مثال مطالعه ای از کلینیک مایو نشان داده است زنان یائسه دارای اضافه وزن که هر دو درمان را دریافت کرده اند، حدود 30 درصد بیشتر از کسانی که تنها سِماگلوتاید مصرف می کردند، وزن کم کردند.