روزنامه کیهان نوشت: سال 1382 آمریکا پس از اشغال افغانستان؛ بدون اجماع حتی میان متحدان قبلی اش، به بهانه دروغین تسلیحات کشتارجمعی، عراق را هم اشغال کرد. همان ایام بود که برنامه هسته ای صلح آمیز ایران با هوچی گری اروپا و آمریکا و رسانه های وابسته شان، در آژانس بین المللی انرژی اتمی بحث برانگیز شد. با مشاهده اوضاع آن روز در غرب آسیا برخی مسئولان جمهوری اسلامی نگران شدند.

مسئولان وقت تصمیم گرفتند برای رفع اتهام و دفع خطر با سه کشور اروپایی آلمان، فرانسه و انگلیس به مذاکره بنشینند.

مذاکرات با سه کشور اروپایی بر سر برنامه هسته ای صلح آمیز ایران و تعلیق آن برای اعتمادسازی آغاز شد. مهرماه 1382 در نشست سعدآباد، کلیه فعالیت های هسته ای ایران به مدت دو سال تعلیق شد. با وجود اینکه تیم مذاکراتی ایران معتقد بود: گرچه این کار دو سال هم به طول بینجامد، در عوض برای همیشه راحت می شویم. اما ایران از هیچ چیز راحت نشد. طی این دو سال و تا زمانی که حسن روحانی به عنوان دبیر شورای عالی امنیت ملی ریاست تیم مذاکراتی را بر عهده داشت، شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی 7 قطعنامه علیه ایران صادر کرد و در نهایت پرونده ایران را به شورای امنیت سازمان ملل ارجاع داد.

درسی که آن زمان تاریخ به ما داد این بود؛ محاسبات مسئولان وقت ایران غلط است و مذاکرات با سه کشور بدعهد و فریبکار اروپایی نه به رفع اتهام منجر می شود و نه به دفع خطر ؛ بلکه کاملا برعکس اتهام و خطر را تشدید می کند. حسن روحانی درباره آن روزها می گوید: [ایران] بارها اقدامات اعتمادساز خود را افزایش داد و تنها در عوض آن، با قول های انجام نشده و درخواست های بیشتر روبه رو شد.

حالا فکر می کنید پس از این تجربه تلخ، دولتمردان ما چه نتیجه ای گرفته اند؟! هیچ چیز از طنز این ماجرا نمی کاهد که آن ها به این نتیجه رسیده اند که باید با اروپا مذاکره کنند! آن ها برای بار سوم مسیری را انتخاب کرده اند که پیش تر تا انتهایش را رفته و سرشکسته بازگشته بودند. این انتخاب با هیچ تعریفی از عقلانیت و واقع بینی سازگاری ندارد و این زیبنده نظام جمهوری اسلامی ایران نیست که دولتمردانش به امید واهی، سال ها هروله کنان بین اروپا و آمریکا در رفت و آمد باشند.

درسی که در تمام این سال ها باید می گرفتیم خیلی ساده است؛ دور باطل مذاکره با اروپا و آمریکا صد بار دیگر هم که تکرار شود، نتیجه اش همان است که رهبر انقلاب فرمود: همه بدانند- مذاکره با رژیم زورگو و پُرتوقّعی مثل آمریکا، وسیله ای برای رفع دشمنی نیست؛ مذاکره، وسیله ای برای رفع دشمنیِ آمریکا نیست بلکه مذاکره، ابزاری در دست او برای اعمال دشمنی است… بعضی می گویند مذاکره کنیم تا دشمنی کم بشود؛ نه، مذاکره دشمنی را کم نمی کند، مذاکره یک وسیله ای به او می دهد تا اعمالِ دشمنیِ بیشتری بکند. (22 مرداد 1397)

از اروپا قطع امید بکنید. اروپا جایی نیست که ما بتوانیم برای مسائل گوناگون خودمان از جمله همین مسئله برجام و مسائل اقتصادی و مانند اینها به آن ها امید ببندیم؛ نه، اینها کاری نخواهند کرد؛ قطع امید [بکنید]. (7 شهریور 1397)

اگر هدف از مذاکره رفع تحریم است، مذاکره با این دولت آمریکا رفع تحریم نخواهد کرد؛ یعنی تحریم ها را برنمی دارد، [بلکه] گره تحریم ها را کورتر خواهد کرد؛ فشار را افزایش خواهد داد. مذاکره با این دولت، فشار را افزایش خواهد داد. (22 اسفند 1403)

تاریخ باز هم به ما درس می دهد اما کوتاهی دولتمردان ما در عبرت گرفتن از این درس ها، هزینه تحمیل شده به ایران را هر بار بیشتر می کند. آخرین هزینه ای که ما پرداختیم، شهادت فرماندهان ارشد نظامی، دانشمندان برجسته هسته ای، نزدیک به 1000 غیرنظامی و تخریب بخشی از تأسیسات نظامی و هسته ای مان بود.