ساعت سه ونیم شب بود؛ بامداد جمعه23 خرداد. تهران در سکوتی سنگین خوابیده بود؛ اما خوابِ مختار باکویی، آتش نشان ایستگاه 71 تهران، با انفجاری درهم شکست. این صدا، صدای معمول عملیات نبود. نه زنگ خطر بود، نه صدای بی سیم. صدایی بود که بیداری اش را به آوار و اضطراب گره زد.

به گزارش ایسنا، همسر و فرزندانش با وحشت از خواب پریدند. سعی کرد آرامشان کند. تلویزیون را روشن کرد، خبری نبود. هنوز چند دقیقه نگذشته بود که همسرش در شبکه های اجتماعی با یک خبر روبه رو شد: منزلی در محله حاجی صادقی مورد اصابت قرار گرفته است. همین جمله کافی بود تا جهان مختار درجا فروریزد.

همسرش گفت: این همون محله ای نیست که خواهرت زندگی می کنه؟ عکسی نشانش داد. نمای خانه آشنا بود.

مختار درجا فهمید و گفت: این خونه خواهَره مه... لباس پوشید. سوار موتور شد. مسیر خانه خواهرش را، که همیشه کوتاه بود، با اضطرابی بی پایان طی کرد. هر ثانیه از این مسیر، با هزار فکر و سوال و دلهره گذشت. وقتی رسید، نوار زرد دور منطقه کشیده شده بود. اورژانس، آتش نشانی، نیروهای انتظامی… همه چیز واقعی بود.

اما هنوز مختار امید داشت. شاید اتفاقی نیوفتاده… شاید خانه خواهرش نیست… اما بود. نفسش بند آمد. بچه های ایستگاه خودش آنجا بودند. ناباورانه گفتند: تو اینجا چیکار می کنی؟ و او گفت: اینجا خونه خواهرمه…

مختار، خودش با چشمان خودش دید. نه به عنوان آتش نشان، به عنوان برادری که دیر رسیده بود. انگار که مأموریت ناتمامی در انتظارش بود؛ مأموریتی نه برای خاموش کردن آتش، بلکه برای خاموشی تمام آنچه که دوست می داشت.

سرش را بالا گرفت؛ طبقه چهارم و پنجم ساختمان پنج طبقه دیگر وجود نداشت. انگار هرگز ساخته نشده بودند. خرابی، دود، ستون هایی که معلق در هوا بودند… سکوتی سهمگین، صدایی گم شده و ... اضطرابی که استخوان را خرد می کرد. خواست وارد شود. دوستانش مانع شدند. گفتند خطرناک است. اما یک آتش نشان که در هر شرایط خطر نمی شناسد وقتی عزیزی زیر آوار دارد، نه درکی از خطر دارد و نه مرز را می شناسد، او رفت. خودش را از میان آوار کشید. از پله ها بالا رفت. راه بسته بود. برگشت.

به ایستگاه رفت. لباس عملیات پوشید. مجهز شد. با تمام آنچه در توان داشت، بازگشت. از ساختمان کناری بالا رفت، به طبقه سوم پرید. خانه خواهرش را پیدا کرد. خانه ای که دیگر خانه نبود؛ پذیرایی، همان جایی که همیشه صدای خنده بچه ها می آمد، حالا یک حفره عمیق و سیاه بود. شاید 12 متر و شاید هم بیشتر.

مختار ایستاد و شروع کرد به صدا زدن: یاسمین! دایی! علی! آرمین! مونا… جوابی نبود. سکوت، تنها پاسخش بود. نه صدای نفس، نه ناله، نه نشانی از زنده بودن. لحظه به لحظه بیشتر در اعماق اندوه فرو رفت. اضطراب، جای خودش را به یقین داد.

پایین آمد. مادر و خواهرش را دید که به محل رسیده اند. نخواست این صحنه را ببینند. مادرش، با دیدن خرابه، همان جا نقش زمین شد. غش کرد. خواهرش را بغل گرفت، برد کنار و گفت: خونه شون زده شده… هنوز پیداشون نکردم… ساعت ها، روزها، جست وجو ادامه داشت. اولین پیکرها پیدا شدند؛ پیکر خواهرش، دامادشان، آرمین، هرکدام در گوشه ای پرتاب شده، در هم شکسته و در هم کوبیده.

اما .... یاسمین خواهر زاده اش نبود. روز سوم بود که تماس گرفتند: باید برای شناسایی پیکرها به پزشکی قانونی بروید. مختار نرفت. نتوانست. نمی توانست صحنه را ترک کند. پدرش رفت. آزمایش دی ان ای داد. آنجا بود که مشخص شد سه نفر از عزیزان شان به شهادت رسیده اند. اما همچنان خبری از یاسمین نبود.

مختار می دانست یاسمین کجا می خوابد. شب قبلش آنجا بوده. ساعت انفجار، مطمئن بود خواب بوده. آوار را گشتند. تمام خانه را. بی وقفه. بی خواب. بی رمق. تا روز پنجم. در ساختمان روبه رویی، ساختمانی نوساز و خالی، یک عکس به مختار نشان دادند که ببینند آشنا نیست برای او. تصویری از لباس هایی تکه تکه شده. مختار شک کرد. حیران بود و نمی دانست چه دارد می شود. عکس را به خواهر دیگرش نشان داد. پاسخ آمد: لباس یاسمینه…

یاسمین 23 ساله، نه فقط زیر آوار، بلکه تکه تکه، با موج انفجار به ساختمان روبه رویی پرتاب شده بود. از پیکرش، تنها یک تکه درون یک کیسه ی فریزری باقی مانده بود. پزشکی قانونی گفت: شاید دی ان ای آن در خشاب دستگاه باشد و تطابق با خانواده اش داده شود. هنوز، هیچ خبری نیست. مختار، همچنان هر روز چشم به تلفن دارد. هنوز هر بار که زنگی می خورد، می گوید: شاید از یاسمین باشه… .

خواهرش را از زیر آوار بیرون کشیدند... بی جان. دامادش، همان مردی که سال ها در خدمت پژوهش و علم و امنیت این کشور بود، در سکوت خاک دفن شده بود. فرزندانشان هم همینطور. فقط جنازه دختر خواهرش هنوز پیدا نشده؛ شاید هنوز جایی زیر خاک، منتظر دستی است که نجاتش دهد... یا شاید دستی که خداحافظی کند.

در این میان، خانه پدری شان نیز لرزید. خانه همسایه شان اصابت کرده بود. دوست قدیمی اش، پشت در، خودش را می زد. پدر، مادر و خواهرش شهید شده بودند. مختار به آنجا هم رفت. کمک کرد. پیکرها را بیرون آورد. بعد، دوباره برگشت سر خانه خواهرش. چون هنوز یاسمین نیامده بود…

هفت نفر در خانه خواهرش و اطراف آن شهید شدند. مختار باکویی، می گوید: آتش نشانی فقط شغل نیست. خانواده است. بچه ها کنارم بودند. از ایستگاه خودم، از ایستگاه های دیگه. شیفتشون هم که تموم می شد، باز می موندن. چون درد من، درد خودشون بود. .

حالا، روزها از آن جمعه شوم گذشته است. مراسم خاک سپاری برگزار شد. پیکرهای شناسایی شده از علی 53 ساله، مونای 45 ساله و آرمین 16 ساله، در قطعه مجدین شهدای ساری به خاک سپرده شدند. اما هنوز یک صندلی خالی مانده. صندلی یاسمین.

آتش نشان ها به دیدن سوختن عادت دارند؛ اما نه به سوختن خودشان. نه به خاکستر شدن خانواده شان. نه به این که جنازه عزیزشان را از زیر سنگ و بتن درآورند، نه به این که برای دخترکی که همیشه "دایی جان" صدایش می کرد، حالا فقط یک پرونده پزشکی قانونی باقی بماند.

مختار، هنوز با لباس عملیاتی اش، هنوز با دستان زخمی اش، هر شب، هر روز، منتظر خبری است. نه فقط برای اینکه پیکر را پیدا کند، بلکه برای اینکه آن بخش از دلش را که زیر آوار مانده، دوباره بغل بگیرد. او، هنوز صدای یاسمین را می شنود: دایی، برام شکلات خریدی؟ اما حالا… فقط سکوت است.

فقط دیوارهای ریخته و آسمانی که انگار از شرم، به زمین نگاه نمی کند.

حمله رژیم صهیونیستی، جنایتی بود که نه فقط دیواری را فرو ریخت، که بنیان یک خانواده را نابود کرد. یک دانشمند، یک مادر، دو کودک و هنوز دختری بی جنازه و بی مزار...

سایه این داغ، تا آخر عمر روی شانه های مختار خواهد بود. اما صدای او، باید شنیده شود. نه فقط به عنوان یک داغ دیده، که به عنوان شاهد یک جنایت، شاهد خفقان جهانی که نام انسانیت را به زبان می آورد، اما کودکان را به خاک می سپارد.

این گزارش، نه برای برانگیختن ترحم است، نه برای ساختن قهرمان. این گزارش، فریاد خاموش مردی ست که قرار بود آتش را خاموش کند، اما خودش در دل آتشی افتاد که از آن گریزی نیست.

پایان ندارد این گزارش، چون هنوز آغازِ التیام نیامده است. و یاسمین… هنوز نیامده